Mahallem Buluttan

Ay

Küçük kelebek, "Her yanlış her soruda yanlış mı olur?" diye sormuş, ağaç düşünmüş. Yaprağına konan bu küçük yaratık, sanki hiç soru sormamış gibi etrafa bakınıyormuş. Boğazını temizlemiş ağaç; nefesini düzenlemiş, dallarını oynatmış. Düşünmüş, "Hayır." diyerek cevaplamış kelebeği. "Her doğru insanın yanlış zamanlarının olduğu gibi her yanlış insanın da onu doğru gösterecek zamanları olmaz mı?"
Ağaç, bu seferki zor soruyla yapraklarına kadar titretmiş kendini; yine boğazını temizlemiş, nefesini düzenlemiş, düşünmüş. "Tek günlük ömrüm, yanlış insanlar yok der; yanlış, seçilir; yanlış, görecelidir. Sen, benim için doğru bir ağaçsın; ben, kendim için doğru bir kelebeğim ama her insan seni doğru görmez, bazen dalların olduğu için sana yanaşırlar, bazen çok yaprağın var diye senden uzaklaşırlar." Ağaç, sessizce gözleriyle kelebeği izlemiş.
"Cehennem, alevi sevenler için cennettir." Ağaç yine düşünmüş, sözcükleri bulduğunda "Seni anlamadım." demiş. Fazla düşündüğünden dalları ağır gelmeye başlamış, gövdesi çürümüş gibi gevşemiş. "Doğru soruyu bul." demiş kelebek, kanatlarını çırpmış. Minik ağzı gülümsemiş, "İçinde kendi görecenle doğru olduğun soruyu bul, sen kendi doğrunu yaşarken sana yanlış diyenler sana doğru yerden bakmayanlardır." demiş uçup gözden kaybolmadan hemen önce.

Nil karaibrahimgil - Hakkında Her Şeyi Duymak İstiyorum (Şekerli Versiyon)

2008 Yaz Dönemi

Son çizgimi de çektikten sonra alnımdan ter akıyormuş gibi kolumu alnıma sürttürdüm. Yaklaşık iki gündür tüm duvarımı boyamaya uğraşıyordum, annem ilk gördüğünde kalp krizi geçirse de sonra biraz düşünüp bana dokunmama kararı almıştı. Tüm duvara kelebekler çizerken utanmamıştım, özellikle kelebeğin kanatlarını çizmek öyle özgür hissettiriyordu ki yüzümdeki gülümsemeyi silemiyordum.

"Anne!" diye bağırındığım da annem koşturarak odama geldi, sürekli kafamı gözümü yaran bir çocuk olduğum için annem her sesimi çıkartışımda çok endişeleniyordu ama ben kelimeyi sevdiğim için hiç işim olmasa bile anne diyecek bir insandım.

"Ne oldu güzelim, bir yerin mi ağrıyor?" diyerek yanıma doğru koşturdu ve elleriyle kollarımı tutup yara bere içinde olan dizlerime baktı, yenisi eklenmiş mi diye.

"Hayır anne, benim duvarım bitti. Jandarmanın duvarını boyayabilir miyim?" diye sordum dudağımı büzerek. Annem kaşlarını çatıp "Ne jandarması?" diye kendi kendine konuştuğunda beklentiyle ona baktım. Büyük bir hevesle evet demesini bekliyordum, hatta öyle bir duruşum vardı ki annem bıraktığı anda eşyalarımı kaptığım gibi Efe'nin odasına ışınlanacaktım.

"Anlamadın mı anne? Efe, jandarmaların motosikletlerine binmişti ya. Neydi adı? Yusuf." dediğimde annem kahkaha atıp dudağımı büzmeme sebep oldu.

"Yunus demek istedin sanırım güzelim." dediğinde söylediği şeyi çok da umursamadan kafamı salladım, onaylama adına. Bu olay hakkında kızgındım aslında, annemin yakın arkadaşı olan Akın abi jandarmaydı ve yusuflarla aman yunuslarla sokaklarda geziyorlardı. Denk geldiğimizde Efe'yi denemesi için bindirmişlerdi de babam sen küçüksün diyerek bana izin vermemişti. O zamandan beri Efe'ye jandarma diyordum, her duyduğunda göğsü kabarıyordu.

"Efe'nin odasını boyamak için abine sorman lazım Melek, buna ben karar veremem." dedi annem. Çömeldiği yerden kalkıp kollarımı bıraktı ve kafamı okşayıp odanın dışına yürümeye başladı. Efe, dışarıda top oynamaya gitmişti; ona herhangi bir şey soramazdım şu anda. Beklemem gerekiyordu ve ben beklemek istemiyordum.

Ama yine de şansımı denemek için salona koşturdum ve balkona çıkıp dışarıda maç yapan Efe'yi bulma adına sokağın her köşesine bakınmaya başladım. Topla oynadığını biliyordum ama çok fazla çocuk olduğu için kafam karışmıştı. İlk olarak Enes'i görmüştüm; terden saçları alnına yapışmıştı, yüzündeki sular güneşi görünce cam gibi parlıyordu. Kalbim hızlanmaya başlayınca hastalanıp da resmimi bitirememekten korktuğum için gözlerimi Enes'ten çektiğim anda Efe'yi bulmuştum. Saçlarını arkaya tararken sıcaktan bayılmaya ramak kalmış gibi nefes alıp veriyordu.