Mahallem Buluttan

Ay

Özlem Tekin - Kargalar

Sabahtan beri telefonuma gelen bildirim bombardımanına karşı cebimde titreyen telefonu sinirle mutfak koltuğunun üzerine attırmadan önce gelen mesajlara girip şöyle bir göz gezdirdim. Emirhan'dan sayamadığım kadar mesaj vardı sanırım, annemden birkaç mesaj vardı, Hilal muhtemelen her zamanki gibi rutinini anlatmak için mesaj atmıştı. Hepsini aşağıya kaydırıp asıl mesajların gelmeye devam ettiği yakın olduğum, sadece bir tanesiyle yakındım, sınıf arkadaşlarımın olduğu gruba girdiğimde okey muhabbetini görünce önemli bir şey olmadığına kanaat getirip telefonun ekranını kapatarak koltuğa fırlattım. Normalde bu grubu sessize almıştım ama sessizden çıkma zamanı gelmişti herhalde. Okulla alakalı bir şey oldu sanmıştım da ödüm kopmuştu gerçekten.

Dün Efe'yle beraber getirdiğimiz market eşyalarına bakınırken, bunları dün o yerleştirip gitmişti, yoğurdu görünce uzanıp buzdolabından çıkardım. Evde yulaf tipi bir şey bulamayacağımı bildiğimden sadece yoğurdu tabağa döktüğümde hala daha titreyen telefona bakarak küfür ettiğimde tekrardan çalmaya başlayınca çekmeceden çıkardığım kaşığı çarptırarak bangoya koyup zemini kıracak kadar sert adımlarla telefona ilerledim ve ekrandaki Eylül yazısıyla bakıştım. Eylül'le görüşmeyeli asır olmuştu sanırım, niye bir anda beni arıyordu anlamamıştım.

Aramayı cevaplayıp kulağıma götürdüğümde Eylül'ün tarafından bir çığlık yükselince telefonu hemen kulağımdan çektim. Daha donumu toparlayamamış şekilde sefil bir haldeyken çığlık dinlemek en son istediğim şey olabilirdi.

"Melek, sana diyorum kızım. İki saattir Melek diye bağırıyorum ya." diye tekrardan çığlık atınca boşta kalan elimle burun kemerimi sıkıp derin bir nefes aldım ve "Ben boşluğa bağırıyorsun sandım, Melek olduğu anlaşılmıyordu." dediğimde "Doğrudur." diyerek hemen beni onaylayınca afyonum patlamadığı için bu kadar gergin olduğumu, aslında Eylül'ün bir şey yapmadığını fark edince "Nasılsın Eylül?" diyerek kendi kendime durumu yumuşatmaya çalıştım. Yumuşatılacak bir durum yok gibiydi ama kendimi kötü hissetmiştim.

"İyiyim, iyiyim, çok iyiyim. Asırlardır grup mesajlarına bakmıyordun, bir baktım bu seferkine bakmışsın ve dedim ki kaderin cilvesi. O yüzden sen de bugün bizimle okeye geliyorsun. Buradasın dimi?" diye sorduğunda anlattıklarına şaşırdığımdan bir süre öyle kalmıştım. Alık alık "He buradayım da, yani gelmek istemiyorum çok ya. Siz bu sefer de bensiz gidin." dediğimde Eylül, arkasından hışırtılar geliyordu veya kendisi yapıyordu, "Melek bu seferlik gel bari. En son bir sene önce bir yerlere gittik böyle. Lütfen!" deyince alt dudağımı dudağımın içine alıp kendime kısa bir düşünme arası verdim. Uzun zamandır o kadar asosyaldim ki şimdi biraz sosyalleşmenin bir zararı olmazdı herhalde. Çoğu kişinin yüzünü bile unutmuştum çok fazla görüşmediğimden, belki de gerçekten gitsem iyi olacaktı. Hem burada daha az yalnız hissedebilirdim.

"Pekala, bu seferlik geleyim madem. Kırmayayım ama çok uzun kalmam." dediğimde Eylül, sevinç nidaları atmaya başlayınca telefonu kulağımdan uzaklaştırdım tekrardan. O sırada karşı apartmanın camından gözüken Şule teyzeyi görünce bana el sallamasına karşılık ben de el salladım. Dün Efe salağı; perdeyi, camı, her bir şeyi açık bırakıp gitmişti ve ben zemin katta kalıyordum. Allah'tan birisi camdan eve doğru tırmanmamıştı. Yani umarım tırmanmamıştı, şu ana kadar kimseyle karşılaşmadığım için şanslı olmalıydım sanırım.

"Kapatıyorum o zaman, nerede oynayacağımızı falan söylersin, saati de yaz. Ben gelirim muhtemelen." dediğimde Eylül derin bir nefes alınca kıkırdadım.

"Hala muhtemelen diyorsun ya." dediğinde omuzlarımı silktim.

"Kapattım." diyerek telefonu kulağımdan çekip aramayı kapattıktan sonra cama doğru yaklaşıp hala daha cam kenarında durup dışarıyı izleyen Şule teyzeye doğru "Ne yaptın Şule teyze, günaydın." dediğimde Şule teyze, gülümseyerek kollarını mermerden çekerek doğruldu. Elindeki çayı mermere doğru bıraktı. "Ne yapayım be kuzum, her zamanki şeyler işte. Bizim oğlan birkaç güne gidecek, ona hazırlık." dediğinde kafamı salladım.