កូនឥតខាន់ស្លា(ចប់)

ក្រអូប

ស្ទើរពេញមួយរាត្រីនាយតូចគេងសឹងតែមិនលក់បន់ឲ្យតែមេឃភ្លឺឆាប់ៗនឹងអាលបានទៅរកប្អូនមាស ប្អូនពេជ្រដែលបានបាត់ខ្លួនពេលឆែកកាំម៉េរ៉ាឃើញមីន យ៉ុនហ្គីម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនMin of carបានជម្រិតជីមីនយកទៅសោះ។
«បើដឹងថាឯងជាមីន យ៉ុនហ្គីដែលមីននីនិយាយយើងក៏មិនអញ្ចើញអាណាក៏ដោយឈ្មោះហ្នឹងឲ្យចូលរួមទេ»ជាន់ហ្គែរឡានកប់ៗមាត់ជីបអូចៗក្តៅក្រហាយទាំងព្រឹក។
«អ្ហាយ!!!»សម្រែកមួយអស់សម្លេងពេលមានអ្នកជិះកង់ហាត់ប្រាណម្នាក់ជ្រោះផ្លូវកែងជាមួយខ្លួនតែមិនបានប៉ះពាល់ដលើមនុស្សទេដោយសារចាប់ហ្រ្វាំងទាន់។
«មានគ្រាប់ភ្នែកអត់ហ្នឹងអាក្មេង?»ចុះពីឡានច្រត់ចង្កេះរះដាក់កម្លោះក្មេងមីន ថេវូញ៉ែតៗមិនញញើត។
«បើកឡានចង់បុកខ្ញុំហើយនៅសម្តីខ្លាំងទៀត»សម្តីចេញមកគ្មានក្រមសីលធម៌ទើបតបទៅវិញបែបនេះដូចគ្នា។
«ឯង អ្ហាយ!!!»ថាម៉ាត់អ្នកខាងនោះមួយដៃហើយតែមិនដឹងជាពីណាគេទេញុាំចេកហើយមិនចោលក្នុងធុងសម្រាមឲ្យបានត្រឹមត្រូវអត់ទេមកបោះសម្បកចោលកណ្តាលផ្លូវកើតមានការរអិលឡើងមកតែរាងកាយនេះមិនបានដួសនឹងដីទេ។
«សឺត ក្រអូបណាស់ ណ៎»ត្រឹមកៀកៗគ្នាបែបនេះបានស្រូបនូវក្លិនខ្លួយនាយតូចយ៉ាងពេញចិត្ត ។
«នែកើតឆ្កួតស្អីមកហ្នឹងបានជាមកហឹតខ្លួនយើងបែបនេះ?»រុញអ្នកខាងនោះចេញឲ្យឆ្ងាញរួចឡើងឡានស៊ែរីទំនើបឆ្ពោះទៅភូមិគ្រឹះមីន។
ខ្យល់បក់មកល្វិចៗកាន់តែស័ក្តិសមនឹងជំនួបចចាររវាងរាងចំណាយទាំងពីរនិងនាយតូច។
«ចៅតូចជាកូនរបស់កូនមែនទេ?»វេលាយូរយារល្មមក្នុងការមានគ្រួសារដែរទើបសាកសួរលេង។
«បាទ គឺពិតមែនហើអ្នកមីងគេឈ្មោះយ៉ុនហ្គីល»ញញឹមស្រទន់ស្រស់ស្អាតជម្រាប់ទៅគាត់វិញ។
«យ៉ុនហ្គីល!!!ស្រដៀងកូនយ៉ុនណាស់មិនថាឈ្មោះឬមុខមាត់ទេបើកូនមិនប្រាប់ទេម៉ាក់ស្មានតែជាសាច់ឈាមម៉ាក់ហើយ»មានប្រសាសន៍ទាំងមានអាល្អិតដាក់បង្គុយក្មេង ។
«ហ្គីលជាកូនខ្ញុំតែម្នាក់ទេហើយខ្ញុំក៏មិនទាន់មានគ្រួសារដែរគឺបានបង្កកំណើតតាមវិទ្យាសាស្ត្រ»សម្លឹងនាយសង្ហារក្បែរកាយចុងកន្ទុយភ្នែកបន្តិចសឹមពោលប្រយោគ។
«ម៉ាក់ប៉ាថាចង់ទៅប៊ូសានថ្ងៃនេះ តើទៅពេលណាដែរ?»ខំមុខក្រាស់មកតាមដល់រោងលំហែក្នុងសួរច្បារសួរឡើងញាប់មាត់ឆ្អេកគ្មានការតប តក៏លើកឡើងនូវដំណើរកម្សាន្តដែលម៉ាក់ប៉ាចង់មានវេលាជាមួយគ្នា។
«បន្តិចទៀតទៅហើយចុះកូនមីនបើមិនយល់ទាស់ទេទៅជាមួយម៉ាក់ទៅ»ឃើញកូនឲ្យភ្នែកក៏យល់ន័យភ្លាមហ្មង។
«មែនហើយក្មួយពួកយើងខានជួបគ្នាយូរបែបនេះបានដើរលំហែកាយជាមួយគ្នាក៏ល្អាអាមួយឲ្យប្រពន្ធពូនេះបានបាត់នឹកក្មួយបានខ្លះ ប៉ុន្មានឆ្នាំនេះណារ៉េតែងតែសួររកក្មួយពីកូនយ៉ុនរហូត»លោកយ៉ុនហុីលមានប្រសាសន៍តាមការស្នើរសុំដោយការញាក់ភ្នែកពីកូននេះបើជីមីនទៅយ៉ុនហ្គីុដឹងតែទៅដែរមិនខាន។
«អឺ....គឺ...គឺ»រុញរាៗនេះបើប្រកែកដូចជាគ្មានសីលធម៌ចំពោះមនុស្សចាស់ជាពុំខាន តែបើទៅដឹងតែមានអ្នកតាមរញ៉េរញ៉ៃហើយគ្មានពីណាក្រៅពីយ៉ុនហ្គីទេនេះគ្រាន់តែឃើញមុខក៏ស្អប់ជាស្អីទៀត។
«អត់សម្លៀកបំពាក់មែនកុំភ័យ»លោកស្រីណារ៉េឲ្យសញ្ញារួចក៏ឡើងឡានទាំងអស់គ្នាគ្មានយកអីទៅទាំងអស់ឆ្ពោះមកកាន់ផ្សារទំនើបទិញសម្លៀកបំពាក់លេងសមុទ្រជុំគ្នាតែម្តង។
មកដល់ផ្សារទំនើបដែលមានលក់សម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ទៅសមុទ្រមានទាំងមួក ខោ អាវនិងរបស់ផ្សេងៗទៀតសម្រាប់ប្រើប្រាស់នៅទីនោះ។
«ខ្ញុំត្រូវការសម្លៀកបំពាក់គ្រួសារសម្រាប់មនុស្ស5នាក់»លើកនេះរាងចំណាស់ចេញមុខចេញមាត់ជាងគេរីឯស្វាមុីគាត់ កូនប្រុសនិងយ៉ុនហ្គីលនាំគ្នាអង្គុយចាំនៅសាឡុង។
«កូនថាមួយនេះយ៉ាងម៉េចដែរ?»លើកបង្ហាញឈុតអាវខោដៃខី្លពណ៌ទឹកក្រូចស្រាល។
«ពណ៌ខៀវនោះស្អាតជាង»ចង្អុលមកពណ៌ដែលខ្លួនស្រលាញ់។
ខាងហូស៊ុកនេះវិញពេលនេះបានបើកឡានមកដល់ភូមិគ្រឹះមីនហើយតែមើលទៅភូមិគ្រឹះដូចជាស្ងាត់ដល់ហើយ។
«អាខ្យុនឯងយកប្អូនយើងទៅណា?ឆាប់ឲ្យវិញភ្លាម»បោះជំហានចុះពីឡានគ្មានក្រែងរអាថានេះជាកន្លែងណាទេសំខាន់បាត់ប្អូនសំណព្វ។
«នរណារកអីហ្នឹង?»ថេវូជ្រួញចិញ្ចើមចុះមកជាន់ក្រោមជាមួយកន្សែងរុំល្វែងក្រោមសក់សើមតិចៗមានអារម្មណ៍ថាសម្លេងដែលធ្លាប់ឮប្រហែលៗល្មិចទេ។
«ឯងអារោគចិត្តជាប្អូនអាខ្យុន ហ្អេ?»រត់សម្ពៅលឿនស្លេវមកចង់ដាល់នាយកម្លោះទៀតហើយតែមិនទាន់នឹងបានអីផងដួលទៀតបាត់

ចង់ឲ្យអ្នកអាននិយាយដើមតួគ្រប់ៗភាគក្នុងប្រអប់ទឹកក្រូច😫😂
Fb:Park Rj Kpop Stuff
សរសេរដោយKeo_theary