កូនឥតខាន់ស្លា(ចប់)

ផ្គើនទៀតអត់?

សូមអធ្យាស្រ័យសម្រាប់ពាក្យសម្តីណាដែលមិនសមរម្យប្រសិនជាអត់ពេញចិត្តភាគនេះទេសួមអូសរំលងកុំអានអី

កង់ជួលមកដល់កន្លែងវាវិញរាងក្រាសនិងរាងតូចទៅបានទៅលេងទឹកសមុទ្រជាមួយនឹងមិត្តរួមថ្នាក់
«ហ្យុងនៅឈរធ្វើអី?»ស្រែកចេញពីទឹកទាំងញញឹមខ្ជិប
«អត់លេងទៅឯងលេងទៅ»តបទាំងសម្លឹងមើលម្នាក់ដែលបានស្រែកមកមិនទម្លាក់ភ្នែក
«នាំគ្នាព្រួតធ្វើបាបខ្ញុំផង»គ្រប់គ្នាទាញដៃជីមីនមកទឹកត្រឹមចង្កេះទើបបាចទឹកឡើងជោកជាំពេញខ្លួន
«នៅឲ្យស្ងៀម»សម្លឹងពីក្រោមឆ័ត្រទាំងឆេះឆួល
«អ្ហាឈប់ហើយៗ»សម្លឹងសើចក្អាកក្អាយឮកងរំពងតែយ៉ុនហ្គីវិញគ្មានអារម្មណ៍សើចជាមួយទេ
«ជីមីនមកនេះបន្តិច»ស្រែកឡើងឮទ្រហឹមតែអ្នកខាងនោះរវល់សប្បាយពេកអត់ខ្វល់អីបន្តិច
«ជីមីនឯងឮយើងហៅអត់?»ម្តងទៀតសារថ្មី
«ជីមីន»លើកនេះដើរទៅលីដាក់ស្មាឆ្ពោះទៅបន្ទប់ទឹកសាបលាងកុំឲ្យរមាស់
«យកអូន យ៉ុនឈប់ទៅ»សួរមិនទាន់បានអីឯណាផងក៏ត្រូវទឹកផ្កាឈូកស្រោចឡើងចេញមុខ
«ឆ្វោក»ដោយសាច់ក្រណាត់ស្តើងមើលធ្លុះដល់សាច់វាបង្កឲ្យមានភាពងាយស្រួលក្នុងការចាប់ហែក
«ស្ងាត់»និយាយដោយសង្កត់សម្លេងដៃវិញដុសស្បែកជីមីនខ្លាំងគ្មានត្រាប្រណី
«ពួកអស់ហ្នឹងវាប៉ះខ្លួនកន្លែងណាខ្លះ?»កែវភ្នែកសាតាននឹងថ្កល់សម្លឹកមកជម្រិតចម្លើយ
«យ៉ុន/ឆ្លើយ»រកលេសដោះសារមិនទាន់បានផងក៏មានសម្លេងស្រែកកាត់
«ដៃនិងទ្រូង»តបទាំងញ័រមកចំប្រប់ពីព្រោះជាមនុស្សសតិអារម្មណ៍ខ្សោយជាពិសេសសម្រែកហ្នឹងហ្មង
«បងលាងចេញឲ្យអស់»ត្រដុសកាន់តែលឿននិងខ្លាំងជាមុនរហូតដល់អស់ចិត្តទើបឈប់
«បែរខ្នង»និយាយអីក៏ស្តាប់ៗអត់ដូចកាលនៅឆ្នេរសោះ
«អ្ហាស»ខ្នងសដូចព្រិលបំបោសអង្អែរថ្នមៗដោយថ្វីមាត់រន:យ៉ុនហ្គី
«កុំអីយ៉ុន អ្ហា យ៉ុន ឈឺ»ខោជើងវែងសម្រាតចោលភ្លាមត្រូវរងនូវភាពផ្សាក្រហាយដោយមម្រាមដៃវែងៗស៊កបញ្ចូលចូលល្អាងស្នេហ៍
«ផ្លាប់ សឺតទប់សម្លេងរបស់អូនឲ្យជាប់ដាក់ហើយមិនអាចដកវិញទេ»ដៃដកចេញក៏ជំនួសមិវិញនូវយ៉ុនហ្គីតូចបង្កើនចលនាស្រាលៗ
«អ្ហើស ហឹក អ្ហើស អឹម»ទឹកភ្នែកនិងភាពឈឺចាប់មានមកលាយឡំគ្នា
«អ្ហើស ផ្លាប់ៗ បើផ្គើនជាមួយបង អ្ហឹសៗ ទៀតអូនដឹងតែដើរអត់រួចហើយ»សម្រុកមួយៗតែជ្រៅៗឡើងដាបឃើញពីលើពោះជីមីនថាជ្រៅកម្រិតណា
«អ្ហាស អ្ហឹស ផ្លាប់ៗ ផ្លាប់ លែង អ្ហាសហ៊ានហើយ»និយាយទាំងដង្ហក់ខ្យល់
«អ្ហាសៗបើមានទៀត? អ្ហើស»ចង្កេះតូចត្រូវក្រសោបយ៉ាងស៊ប់ភាពសុខស្រួលជ្រាបពេញរាងកាយរាងក្រាសទាំងដែលរាងតូចផ្សាឡើងសន្លប់ឈរ!!!
«អ្ហា ហាជីមីននីបងស្រលាញ់អូន អ្ហើសៗ អ្ហើស»ជាទឹកទី4ដែលយ៉ុនហ្គីបានសម្រេចសេចក្តីសុខ
«អ្ហាស»យ៉ុនហ្គីតូចបានដកចេញពីល្អាងស្នេហ៍ខ្លួនជីមីនទន់ល្អូកយ៉ុនហ្គីទប់ស្ទើរមិនទាន់
«មីននីផាច់ៗ»ទះថ្ពាល់ថ្នមៗទាំងភ័យមុខឡើងស្លេក
«អ្នកគ្រូជីមីននីសន្លប់ដោយសារតែពុលទឹករលក»កុហកឡើងអត់សមសោះតែគ្មានអ្នកចាប់អារម្មណ៍ទេគឺបារម្ភពីរាងតូចដែលសន្លប់ឯនេះវិញ
«យកជីមីនទៅលើឡានទៅ»នាំគ្រូបាននាំមុខនរ:យ៉ុនហ្គីមកលើឡានក្រុង
«សាច់អត់ក្តៅទេ»ប្រេងខ្យល់ដាក់ប្រហើរៗជិតច្រមុះមានខ្ទង់ស្រូបយកនូវក្លិនរបស់វា
«ហឹម អ្នកគ្រូ»ត្របកភ្នែកស្តើងសន្សឹមៗប់កមួយៗឲ្យផ្សាំនឹងពន្លឺដែលចាំងចូលមក
«ដឹងខ្លួនហើយមែនទេ?មានមិនស្រួលត្រង់ណាអត់?»ឮសំណួរដែលបានចោទសួរមកធ្វើឲ្យសាមុីខ្លួនរឹងអណ្តាតថ្ពាល់វិញក្រហមអស់ចាវាហ្មង
«អត់អីទេអរគុណអ្នកគ្រូដែលបារម្ភ»ញញឹមផ្កាត្រកួនដាក់អ្នកដែលសម្លឹងមកមើលខ្លួន
«សម្រាកសិនទៅអ្នកគ្រូទៅបបួលមិត្តរួមថ្នាក់ចេញដំណើរទៅដេហ្គូ»មុននឹងចេញទៅក៏មុនភ្លេចអង្អែលថ្ពាល់កូនសិស្សសំណព្វសិនដែរតែថានេះកុំឲ្យអ្នកគ្រូគាត់មានវ័យចំណាស់ទេតែបើអ្នកគ្រូរៀងវ័យក្មេងអ្នកទ្រោមខ្លួនមានតែជីមីនហ្នឹងហើយដែរបណ្តែតបណ្តោយឲ្យមានអ្នកប៉ះថ្ពាល់ផ្តេសផ្តាស

(ចេះតែទ្រាំៗអានទាំងបិទភ្នែកទៅអ្នកទាំងអស់គ្នាខ្ញុំអ្នកសរសេរនេះក៏តឹងទ្រូងមិនស្ទើរដែតពេលសរសេរវគ្គចឹងៗពីព្រោះខានសរសេរយូរដែរហើយ😆)
ប្រសិនជាអាចសូមអ្នកទាំងអស់គ្នាជួយផ្តល់មតិចំពោះសាច់រឿងនូវកន្លែងណានៅក្នុងភាគនេះដែលមានការខ្វះខាតដោយលើកយកមកសរសេរប្រាប់ខ្ញុំៗនឹងកែសម្រួលនូវចំណុចនោះដើម្បីយកជាបទពិសោធនិងស្វែងយល់ពីវាបន្ថែមទៅទៀតឬផ្តល់មតិចំពោះចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកទាំងអស់គ្នាក្រោយពីបានអានភាគនេះចប់☘☂