ဒီတစ်ခါလည်းဇာတ်လမ်းသွေဖည်သွားပြန်ပြီလား?(MyanmarTranslation)

အပိုင်း(၄၁.၃)

မူယန်က သူ့အခန်းဆီကို ပြန်လာခဲ့ပြီး လောလောဆယ် လင်းကျစ်ရန်နှင့်မတွေ့နိုင်သေးတာမို့ စိတ်ပျက်သွားမိသည်။

မူယန်သည်တင်ပျဉ်ခွေထိုင်၍မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သူ့နှာဖျားထဲသို့ ဝါးသစ်တော​၏သင်းရနံ့နှင့်အတူ ကျေးငှက်များနှင့် အင်းစက်ပိုးမွှားများရဲ့အသံများဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးက နွေးထွေးပြီး အေးချမ်းနေသည့်တိုင် သူ့စိတ်နှလုံးမှာတော့ မကျေမချမ်းနိုင်ဘဲ စိတ်ပျက်အားလျော့မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေ​၏။ဆိပ်ငြိမ်သောအရပ်တွင် တစ်ဦးတည်း အထီးကျန်စွာနေစဉ် လိုအင်ဆန္ဒတစ်ခုက မူယန့် စိတ်ထဲသို့တိုးဝှေ့ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။

ထိုညကမြင်ကွင်းတွေဟာသူ့အာရုံထဲသို့ထပ်မံ၍ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာခဲ့ပြန်​၏။ထိုအချိန်က သူရင်ထဲတွင်နာကျင်မှု ,ဒေါသတွေနှင့်အတူ မနာလိုစိတ်နှင့်ခံပြင်းမှုတွေရှိနေခဲ့တာပင်။

တမင်တကာချိုးနှိမ်ခဲ့ရတဲ့ ရင်ထဲက ခံပြင်းမှုတွေနဲ့ မနာလိုမှုတွေက ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရအောင် ပြင်းထန်လာပြီး အင်အားကြီးမားလာကာ သူ့စိတ်ကို သွက်သွက်ခါသွားစေသည်....

လိုချင်တယ်...သူလည်း အားယဲ့ကို အဲ့လိုလုပ်ချင်တယ်...အဲ့ဒီလူနေရာမှာ အစားထိုးပြီး အားယဲ့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ်...သူကျ ဘာလို့ဖြစ်ခွင့်မရတာလဲ...ဘာလို့ဆို သူက အားနည်းနေလို့ပဲ...အားနည်းနေတာက သူ့အပြစ်ပဲ...

အားနည်းနေလို့ ကိုယ်ကာကွယ်ပေးချင်တဲ့လူကို မကာကွယ်နိုင်တာ...တကယ်လို့ သူသာ သန်မာနေရင် အားယဲ့ကို အနားမှာခေါ်ထားနိုင်မှာ...ဘယ်သူမှ နာကျင်အောင်လုပ်ခွင့်မပေးဘူး...အားယဲ့ သူ့ကို ထားသွားမှာကိုလည်း စိတ်ပူစရာမလိုတော့ဘူး...

သူ့ရဲ့အားနည်းပြီး အသုံးမကျမှုတွေကိုမုန်းတယ်!

အမြဲတမ်း ရွှမ်းရန်ဆီမှာရှုံးနိမ့်ရတာကိုလည်းမုန်းတယ်!

ရွှမ်းရန်က သူ့ကို သက်ညှာပေးခဲ့ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ သူက ပုရွက်ဆိတ်တစ်ကောင်လို အားနည်းတဲ့လူ...ကျောက်ဆောင်ကို အပ်နဲ့ထွင်းနေတဲ့ ဉာဏ်မရှိတဲ့လူတစ်ယောက်လိုပဲ ရယ်စရာကောင်းတယ်! ဒါတွေအကုန်လုံးဖြစ်ရတာက သူ့ရဲ့မသန်မာမှုတွေကြောင့်...