Dönüşüm

Arkadaşım

Cemon Teyze ile  tabi ki her şey   güzel gidiyordu .Gönlü  güzel kadının sadece
beni ve belki bizi biraz rahatlatabilmek için kaldığını da biliyordum.
Annesinin dinlenmesi için geldiği bahaneydi.Fakat evli olduğumuzu bildiğinden beri daha temkinliydi.Örneğin bana onların yanında yemek yemem için ısrar etmiyordu.Fakat o yokken yaptığımız kahve molası kaçamakları çok hoştu.Dui ile yalnız kaldığında onunla da  konuştuğuna emindim.
Cemon Teyzede kimseyi incitmeden alttan alta bir öğüt verme şekli vardı.Çok iyi dinliyor,hak veriyor,en son fikrini belirtiyordu  Hiç gitmese ne olurdu?Dui'yi fazla görmesem de beni gördüğü zaman yüzünü çevirmiyordu.Selam veriyor,günlük birkaç cümle kuruyordu.Yani yüzüme sakın  bakma !Sesini duymayayım  söylemleri aramızda bir şey geçmediğini öğrendikten sonra bitti.Benim içinse  değişen bir şey yoktu.Hala o anahtarı sehpanın üzerine atmış gibi , karnıma tekmeler atarken  yediğim küfürlerin gerçekliğini,  beyninde yer eden ibnelik terimini ,beni başkalarının yanında gördüğünde sarfettiği o cümleleri unutmamıştım.Onu sevdiğimi göstermekten nasıl korkuyorsam,onun  güvenli evde beni yanına çekip beni rahatlatmak için  okşamasını, saçlarımı öpüp koklamasını da unutamıyordum. Dui ile ilgili öğrendiğim bir şey varsa tutarsız oluşuydu.Bana çok yakın olabiliyorken  birden buzdağına da dönüşebiliyordu
Başkası olsa' İşte beni kıskanıyor' dediği durumların sonrasındaki umarsızlığı duygularımı alt üst etmişti.
Bir yandan Hondal'ın söylediği sözde beni çok etkilemişti .
Hayatımdan bana zarar verenleri çıkarmak...
Şu anda bunun  olması imkansızdı. Ama böyle bir ihtimali düşündüğümde  babamı hayatımdan tamamen çıkardığımı düşünüyordum ve bir de  acı ama Dui yi.
Yine üniversiteyi kazanmış olsaydım , ama  bu sefer tek başıma eve çıksaydım.Bu yaşımda evli olmasaydım , bu evin  kurallarına uymak zorunda olmasaydım . Annesini ise hiç görmeseydim.İşte o zaman kendi ayaklarım üzerinde korkmadan dururdum.İki yıl sonra tek başıma yaşayabilme hayali ..
Belki de yeni umudum bu olmalıydı.Bunları düşünürken bile kendime yeniliyordum.
Dui yi bir daha görememe korkusu içimi titretiyordu.Beni küçük gören bir adamı hala sevebilme ihtimaline kızıyordum.Annesi gittikten sonra Hondal ile daha sık görüşmeye başladım.İyi bir arkadaşlığın temellerini atıyor gibi hissediyordum.Her ders çıkışı buluşma ve  hiç bitmeyen muhabbetler.Büyük bir açlıkla birbirimize  hayatımızı anlatıyorduk.İlk önce babamı sonra Valeni anlatışım.Beni sorgulamadan her dinlediğinde biraz daha derinlere açılıyordum.Nasıl cümleler kuruyorsa beni  incitmiyordu.Ama en önemlisi anlıyordu , sustuklarımı, pasifliğimi , yaptığım hatalarımı anlıyordu.Ben  arkadaşlarımın arasında en çok ona anlatabildiğimi farkettim.Yalom  ne kadar iyi de olsa hep kendine saklardı biraz,  belki o yüzden ben de hep biraz kendime  saklama gereği duyuyordum özellikle Dui'ye olan hislerimi  .
Faysal sadece bizim için yaşıyormuş gibiydi.Çok vericiydi ama kendisine gelince hayatı hiç yokmuş gibi yaşıyordu. Nana ile hep mutlu olmam gerekiyormuş gibi davranırdım.Nedense onun mutluluğunu kendi sıkıntılarımla bozmamak adına susmam gerekiyor gibi gelirdi.
Sinta ile ise korumam gereken bir abi havasındaydım.Öyle olunca hep ben güçlü olmak zorundaymışım gibi hissediyordum.Ama Hondalla eşittim.Hayatımızda farklı zorlukların üstesinden gelmiştik.Farklı kırgınlıklarımız vardı.Ve farklı umutlarımız.Onun yanında yaşadıklarımı anlatırken beni  dinlediği gibi , beni çözüşü de beni  etkiliyordu.Bakış açımı değiştiriyor hiç görmediğim noktadan bakmamı sağlıyordu.Çok okumasının bunda etkisi büyüktü biliyorum.Sonuç olarak arkadaşlığı bana güven veriyordu.Onun yanındayken ne Duinin aşk acısı,ne babamın yok sayışı koyuyordu.Ben Toyan , Hondallayken  utanmıyor, korkmuyor ,
kimseden kaçmıyordum.
En çok yaptığım ise  gülmek ve gülümsemekti.Evet eşcinsel olmayan bir erkek beni yargılamıyor ona aşık olurum diye çekinmiyordu.Belki bu da arkadaşlığımı ilerletmem de  bir nedendi.
Hayatımın en güzel  günlerinden birisi ise  Cemon Teyzeme arkadaşlarımı anlattığımda onları eve davet edip tanışmak istediğini söylemesiyle başladı.Bir pazar günü Dui'nin de izniyle tüm arkadaşlarımı eve davet ettim.Nana ve Sinta ,Yalom ve Faysal bir de Hondal...
Hayatımın değişime uğramaya başladığı gün diyebilir miydim bilmiyorum . Belki de  ilk adımlarıydı,Dui ile daha o zamanlar  farkedemediğimiz bir  yola girişimizin ilk ipuçlarıydı belki de.Ne benim ne de Dui'nin görebildiği. Tek bildiğim bundan sonra her şey ikimizin  kontrol edemediği bir hızla gelişti.Evliliğimizin ikinci yılı sandığımızdan çok daha zor geçecekti.