Dönüşüm

Biraz

Hayat hep , biraz baktı yüzüme babamdan yana bahtsızken , annemin sevgisi biraz hayatta kalmamı sağladı.İlk gençliğimde yalnızken Valen en tatlı haliyle çıktı karşıma, annem hastanedeyken Valen tuttu elimden biraz. Valenle işler çıkmaza girdiğinde Faysal ve Yalom  beni hayatta tuttular biraz.Sonra kaçırılma , her şeyin ortaya çıkması ...
Sadece tedavi dönemimde birazım yoktu.
Hiç kalmıştı elimde.
Yaşadıklarım sınırın üzerindeydi.
Kazanabileceklerimi de kaybettiklerim arasına bıraktım.Her şeyimi bıraktım biraz hayallerimi,
biraz umutlarımı ...
Dilsiz olup susmak,
kör olup yaşanmışlıkları görmemek istedim. Kimse benimle ilgilenmesin,
ben kimseye bir şey anlatmayım.
Biraz uyuyayım ,
biraz susayım ,
biraz öleyim istedim..
Ama hayat sen dursanda durmuyordu.
Ne kör olabildim,
ne dilsiz ...
Sonra biraz biraz döndüm hayata .
Kina Teyzem bu sefer ilaç oldu yarama,işe giderken tutundum hayata biraz.
Evlilik darbesiyle yıkılmışken , hiç düşünmediğim bir şekilde kurtulmuştum bu evden.
Biraz Dui'ye hayran kaldım, biraz Cunna'yla çocuk kaldım.. .
Mükemmel hayatlar tabi ki güzel olurdu ama insan birazlarla da geçirebiliyor ömrünü en azından bu ana kadar ben öyle yaşamıştım.

***

Hayatım son üç ayda yıllarca katedemediği yolları katetmişti. Yirmi ikinci yaşım hayatımda unutamayacağım bir yıl olacaktı sanırım.
Dün gece annesi sinirle aramızdan ayrılmış bir daha da odasından çıkmamıştı.
Söylediği son söz ikimizi de düşündürmüşe benziyordu.
Buraya geldiğimde suratıma bakmayan, bana kin kusan adamla şimdi annesine ne diyelim de ortam daha iyi olsun diye kararlar alıyorduk.
Annesi kapıyı çarpıp odasına girince Dui iyice yıprandı. Konuşma çok kısa sürmüştü. Ama tahmin edilen etkisi aynıydı.Bana hiçbir şey söylemeden balkona geçti , sigarasını içti.Ben iyi geceler deyip odama geçtim.
Yine o eve gidecektim.
Babamla ve o sevimsiz misafirlerle yüz yüze gelecektim .Hiçbir samimiyetin olmadığı ortamda dost yemeğinde değil de kendimi kurtlar sofrasında gibi hissediyordum.Her şey sahte ve çıkarlar ön plandaydı.Benim hiç yapamadığım şey karşımdakine inanmadıklarını söylemekti . Birbirini sevmeyen insanların bir araya gelmesi kadar saçma bir şey yoktu.Bence insanlar kendilerini iyi hissettikleri insanlarla vakit geçirmeliydiler.Yapmacık arkadaşlıklar yapmacık hayatları doğuruyordu.
Maalesef babamın yanında dostum diyeceği hiç kimse yoktu.O da kimseye dost olamamıştı. Hatta o başta karşısındakini hiç düşünmeden harcardı .

***

Kafamda yarın akşamı düşünerek ofise doğru ilerliyordum.Beni mutlu edebilecek tek şey hafta sonu annemle ve Dui ile olabilmekti.Kapıyı açtığımda Fuzen Bey yine bilgisayarının başındaydı.Gerard yanında dünden kalan yarım işlerini bitiriyorlardı.Jullak telefon reklamında baş sorumluydu.
İki haftadır normalde çalıştığının iki katı performansla çalışıyordu.
Mükemmeliyetçi bir yanı vardı.Çalışma azmine ve hırsına hayrandım.Alin bir hafta raporluydu.Annesi kalp ameliyatı olacağı için ailesinin yanına gitmişti.Tam elimdeki dosyaları masaya koyacakken Yasmi Hanım yanımda bitiverdi.

-Toyan bu önümüzdeki bir hafta boyunca Zonyun Hanım'ın asistanlığını yapacaksın. Biliyorsun bu projede Alinle çalışıyordu.Alin'in yerine senin geçmeni istiyorum.

-Tamam efendim ,şimdi Zonyun Hanım'ın yanına geçerim, dedim.

Ama açıkçası yüz ifademden belli etmemeye çalışsam da gerilmiştim.Nasıl bir şanstı bu evde annesi , burada Zonyun Hanım canımı çıkaracaklardı.
Kahvemi almak için mutfağa gittiğimde Jullak ile karşılaştım. Sıcak bir gülümsemeyle
-Günaydın Toyan ,dedi.

Sonra devam etti.

-Toyan kız arkadaşım ne zamandır söylüyor , sizi çok sevmiş beraber bir gün buluşup bir yerlerde oturalım diyor.