Dönüşüm

Üç Yaralı Yürek

Lenni , aklına hayran olduğum, hayata isyanını kıskandığım biricik kardeşim.
Halbuki ben de en az onun kadar zekiydim.Tek farkım ben hayatım için mücadele edemiyordum.Karşımda duran biri kız diğeri erkek olan en az kardeşim kadar karakterli olduklarını bildiğim bu iki genç aylardır bu kasabaya gelip bana ailemden, sevdiklerimden haber getiriyorlardı.Tam üç aydır kimseyi görmemiştim.Benim nerede olduğumu bilen sadece Lenni'ydi.Yani en dikkatli olması gereken kişi.
Söylediklerine göre Monstro beni deli gibi arıyordu.İlk şüphelendiği kişi de Lenni'ydi.Çünkü aramızda buna cesaret edebilecek tek bir kişi vardı her zaman Monstro'ya öfkesini direkt gösteren gözlerinin içine korkmadan bakabilen.Lenni benimle kesinlikle doğrudan iletişime geçmiyordu.
Dışarıdan bakıldığında hayatına olduğu gibi devam ediyordu.Okul ,iş ve arkadaş üçgeninde hiçbir olağandışı olay yoktu.Çünkü benimle iletişime geçen arkadaşlarıydı.

"Arkadaşım aklın kimsede kalmasın.Kimsenin hayatında bir değişiklik olmadı."

Lafı yanındaki kız aldı.

"Hatta Monstro ailene bir şey yapmamış. Kardeşin aynı okula gitmeye devam ediyor.Annenin cafesine kimse karışmamış. Hatta Lenni'ye bile burs göndermeye devam ediyor.Annen ve erkek kardeşin güvende ve mutlu merak etme."

Erkek olan devam ettirdi.

"Aklınca bak gel ben senin ailene hiçbir şey yapmayacağım, diyor."

Öyle miydi ? Evet bunu defalarca hissettirmişti.Sadece ben varım diye yardım etmiyordu.İlginç bir şekilde annemle kardeşlerimle ilgilenmeyi seviyordu.Erkek kardeşimin okuluna gider öğretmenleriyle konuşur, annemin cafesinin hesaplarını toparlardı.Babamın başı belaya girmesin diye  hep birilerine takip ettirirdi.En gurur duyduğuyda Lenni'ydi.Lenni ona kafa tuttukça gizliden hoşuna giderdi sanki.Çok iyi derdi , bu kız çok iyi yerlere gelecek. Hiç sahip olamadığı bir aileyi toparlar gibi.Belki de dayılarından gelen bir alışkanlıktı bilinmez.Tek bildiğim bu konularda çok merhametli ,cömertti.
Yutkundum.

"Peki arkadaşlarım, onlardan haber var mı?"

Dalgalı saçlarını ellerinin arasına dolayan kız hafifçe tebessüm etti.

"Valla adı ne bilmiyorum ama bir sarı var !"

"Faysal mı ?"

"Evet evet oydu sanırım.Valla Lenni'yi çıldırtmak üzere.
Sabah akşam arıyor.Monstro ayrı arıyor ,O ayrı arıyor.
Hatta söyleyim o bizi bile çözecekmiş gibi geldi.Okula kadar geldi biliyor musun ?"

"Gerçekten?"

"Evet sen zaten Lenni ile birlikte kaçmayı planladığını söylemişsin sanırım.Yani parçaları koyup bulmaya çalışıyor.Lenni bilmemezlikten geliyor merak etme."

Bu sefer erkek devraldı.

"Öteki çocuk da bir adamla birlikte Lenni'nin yanına geldi."

Kız bir bebekten bahseder gibi

"Canım çok kötüydü ya senin için çok endişeliydi.Sana bir şey olacak diye çok korkuyordu."

Aylık bir saatlik görüşmeler ona bir ay yetiyordu.Oradaki hayatından gün geçtikçe uzaklaşıyordu.Ama bazı sahneler vardı ki her gün defalarca kafasında tekrarlanıyordu.O gece ve yaşadıklarından sonra olacaklara kendisi bile yetişememişti.Gözlerini bir klinikte açtığında kendisine ayrılmış bir odada kendini acılar içinde yatarken buldu.Arkadaşı olduğunu öğrendiği doktor Monstro'nun üniversiteden arkadaşıydı.
Kendisi de büyük bir ihtimal gaydi .Belli ki Monstro'yu yakından tanıyordu yoksa bu kadar normal karşılayamazdı.
Yine de benden yana olmuştu.Monstro yokken yanıma usulca gelip morluklarıma uzun uzun bakmış, dikişimin çokluğundan bahsederek 'Arkadaşım da olsa söyleyebilirsin, ben doktorum bilmem gerek ,rızan var mıydı? 'demişti.
Hayatımdaki en zor konuşmalardandı.Her şey gizli kapılar içinde yaşanırken şimdi böylece yabancıların diline düşmem.Gözlerimi kaçırırken ne kadar inandırıcı olabilmiştim. Ağzımdan çıkmadığı sürece olayların sadece aşırıya kaçmadan ibaret olduğuna inanmasa da inanmıştı.Çektiğim acı ,aşağılanmışlık ve kimseye anlatamadıklarımla yalnızlığım perçinleşirken o bana  hala öfkeliydi.Ben soğuk  ve sessiz ama aynı zamanda kabullenmiş dururken o hergün yanıma uğruyor benimle  nereseyse hiç konuşmuyordu.Bir duvar örmüştü aramıza ,bir özür bile dilememişti.O zaman ne kadar değersiz olduğumu anladım.Kafamda her şey oradan oraya  uçuşuyordu.Tek bildiğim gitmeliydim,kimsenin beni bulamayacağı yerlere gitmeliydim.Doktorum iyileşmem için bir hafta hastanede kalmamı önerirken dördüncü gün beni apar topar hastaneden çıkarmıştı.Ayakta uzun süre kalamazken ya da daha doğru dürüst oturamazken biraz daha kalayım dediğimi bile önemsemeden cehenneme geri dönmüştüm.Kapıda farkettiğim araba ve  içindeki iki dev gibi adamın korumam olduğunu söylediğinde nefessiz kaldım.Sesi buz gibiydi.