ဆန်ကုန်မြေလေးတွေကခွင့်လွတ်ဖို့တောင်းခံနေကြတယ်

Chapter 18 The Scum

*

ကျုံးယို့ယို့ ပြေး၀င်သွားလိုက်သည် ။ ရေတွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်  ပြန့်ကျဲနေပြီး သစ်သီးပန်းကန်သည်လည်း နှစ်ခြမ်းကွဲနေလေသည်။ ချင်းယောင်၏နှုတ်ခမ်းများသည် ခြောက်သွေ့ပြီး ကွဲအက်နေကာ သူ့စိတ်သည်တော့ အနည်းငယ်ဝေဝါးနေပုံရသည်။ သူမ အံ့အားသင့်သွားရပြီး သူ့ကို ထဖို့အမြန်ကူညီပေးလိုက်ကာ သူ့နဖူးကိုထိရန် လက်ဆန့်လိုက်သည်။

အရမ်းပူတယ်ဟ!

ဒါက လေးဆယ်ဒီဂရီကျော်နေပြီမို့ အရမ်းပူကျစ်နေတာကိုး!

သူ ဘယ်အချိန်ကစပြီး အဖျားတက်တာလဲ။ အခုလေးတင် သူ ကားမောင်းလာတာမဟုတ်ဘူးလား။ ပြီးတော့ စကားတောင် ပြောနိုင်သေးတယ်မလား?

ကျုံးယို့ယို့က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အလျင်အမြန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ကို ဆွဲတင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

သို့သော်လည်း ချင်းယောင်က အရမ်းလေးလွန်းတော့ သူ့ကို မဆွဲနိုင်တော့ဘဲ သူမပါ သူ့အပေါ် လဲကျသွားတော့သည်။ သူမနောက်ကိုလိုက်နေတဲ့ ရှစ်ကျစ်ထန်က ဒါကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ရှစ်ကျစ်ထန်၏မျက်နှာသည် မည်းမှောင်သွားပြီး သူ့ဘေးနားရှိ အစေခံများအား ပြောလိုက်မိသည်။ "မင်းတို့တွေ ကြောင်တောင်‌တောင်နဲ့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ ဘာလို့ သွားမကူညီတာလဲ"

အစေခံတွေက အနားမကပ်ဝံ့ပေမယ့် ချင်းယောင်ကို မ,ပြီး ကျုံးယို့ယို့ရဲ့အပေါ်ထပ်အခန်းကို ပို့ပေးဖို့ကလွဲပြီး သူတို့မှာ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ချေ။

ကျုံးယို့ယို့ ချင်းယောင်၏နဖူးကို ထပ်ထိလိုက်တော့ ယခင်ကဲ့သို့ ပူကျစ်နေပုံမပေါ်သော်လည်း အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ချွေးများ ဆက်လက်စီးကျနေဆဲပင်။

သူမက “ရေခဲတုံးတချို့နဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါတချို့ ယူလာပေး” လို့ ပြောလိုက်သည်။

အစေခံတွေက ခေါင်းညိတ်ပြီး ထွက်သွားကြသည်။ သူတို့ထွက်သွားပြီးနောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်မိလိုက်ကြသည်။

ချင်းမိသားစုရဲ့ သခင်လေးအကြောင်း သူတို့ကြားဖူးနေတာကြာပြီ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့ သူ့ကို မတွေ့ဖူးကြချေ။ သူ့ကိုတွေ့ပြီးနောက်မှာ သူက ကောလဟာလတွေကပြောထားသလိုပဲ တကယ့်ကို ရူးသွပ်နေတာပဲ။