ဆန်ကုန်မြေလေးတွေကခွင့်လွတ်ဖို့တောင်းခံနေကြတယ်

Chapter 23

ကျုံးပါပါးနှင့် ကျုံးရှီယို့တို့သည် စနေ၊တနင်္ဂနွေတွင် ညစာစားရန် ပြန်လာမည်ဟု သူမကတိပြုသည်ကို ကြားသောအခါ သိသိသာသာပင် စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ ဒီစနေ၊တနင်္ဂနွေမှာ သူမ တကယ်ပြန်လာပါ့မလားဆိုသည်ကို သူတို့မသိရုံလေးသာ။ သူမရဲ့အသံက သိသိသာသာကို ဆိုးရွားနေခဲ့သည်လေ။ ထိုအကြောင်းကိုတော့ သားအဖတွေက မစဉ်းစားမိအောင် အစွမ်းကုန် ကြိုးစားလိုက်ကြသည်။ မဟုတ်ရင် သူတို့ပိုတွေးလေလေ ပိုနာကျင်လေလေဖြစ်လို့ပင်။

ကျုံးရှီယို့သည် ခရီးသည်ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေပြီး လွန်ခဲ့သောနှစ်နှစ်က ဒုတိယအစ်မ အိမ်ကနေ ထွက်ပြေးခဲ့သည်ကို သတိရမိသွားသည်။ ထိုအချိန်တုန်းကတော့ ယခုလက်ရှိထက် ပိုဆိုးခဲ့၏။ မိုးက သည်းထန်စွာရွာနေပြီး သူ့အသက်ရှုသံတွေပင် ရေခဲဖြစ်သွားနိုင်သည့် ဆောင်း‌ရာသီနှောင်းပိုင်းညတစ်ညပင်။ အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက သူမ ဘာလို့ဒေါသထွက်ပြီး ငိုခဲ့တာလဲ.....

သူမနှင့် မုန့်ရှစ်ရွှမ်၏အခန်းထဲမှ အပူပေးစက်သည် အတူတူပျက်သွားပုံရသော်လည်း ထိုနေ့ကလာသည့် အလုပ်သမားက အတော်နောက်ကျမှ ရောက်လာသည်မို့ ကျုံးမာမားက အလုပ်သမားတွေကို မုန့်ရှစ်ရွှမ်၏အခန်းထဲမှ အပူပေးစက်ကိုသာ အရင်ပြင်ခိုင်းလိုက်၏။ မုန့်ရှစ်ရွှမ်၏အခန်းထဲမှ အပူပေးစက်ပြုပြင်မှုသည် ထိုနေ့တွင် ပြီးစီးခဲ့သော်လည်း သူမ၏အပူပေးစက်အား ပြင်ဆင်ဖို့ကိုတော့ ရက်အတော်ကြာ  အချိန်ဆွဲနေခဲ့သည်ပင်။

သူမက ဝမ်းနည်းလွန်းသောကြောင့် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ခြင်းမရှိဘဲ ပြေးထွက်သွားခဲ့သည်။

သို့သော်ငြား ထိုအချိန်တုန်းက မိသားစုသည် သူမကို လုံးဝလက်မခံရသေးသောကြောင့် ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ခဲ့ကြချေ.....

ကျုံးရှီယို့သည် ထိုအကြောင်းကိုတွေးနေရင်းဖြင့် အပြင်မှ ယာဉ်အသွားအလာကို ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုအချိန်တုန်းက သူ့နှလုံးသားသည် အေးစက်စက်ခဲ(သတ္တု)များနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်ဟုသာ ခံစားလိုက်ရသည်။

သူ တကယ်နောင်တရမိခြင်းပင်။

ကျုံးပါပါးနှင့် ကျုံးရှီယို့တို့သည် မောပန်းနွမ်းနယ်စွာဖြင့် ပြန်သွားခဲ့ကြသည်။ သန်းခေါင်ကျော်နေပြီဖြစ်သော်လည်း ကျုံးမာမားက အိပ်မပျော်သေးသောကြောင့် ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်၍ သူတို့ကို စောင့်နေဆဲဖြစ်သည်။