THE HELL BETWEEN US | Zakończone

Rozdział 78

GABRIEL

– Ja nie mogę sobie z tym poradzić. – Rozglądam się wokół targany coraz większą bezradnością. – Po prostu powiedz mi, co zaszło między tobą, a Brunem wtedy... trzy lata temu.

Stella wzdryga się, ale zaraz na jej twarz wraca maska beznamiętnego chłodu.

– Już ci powiedziałam.

Powiedziała. Że próbował ją zgwałcić. Te słowa wciąż nawiedzają mój umysł, wżerają się we mnie jak trucizna.

– Nie... – Robię krok w jej stronę. – Nie, Stella, błagam cię. – Osuwam się na kolana, opierając czoło na jej brzuchu.

Dziewczyna sztywnieje. Czuję, jak wszystkie jej mięśnie napinają się pod ubraniem, gdy tylko jej dotykam.

– O co właściwie? – pyta.

Zaciskam palce na jej talii. Wdycham zapach jaśminowych perfum wymieszanych z mrozem nocnego powietrza, próbując ogarnąć chaos w mojej głowie. 

– Po prostu powiedz, że do niczego nie doszło. Że to, co powiedział mój brat to prawda. Że obojga was tylko trochę poniosło – dyszę.

– Mam kłamać, żeby było ci łatwiej?

– Proszę... To nieważne, że go dźgnęłaś, bo cię wystraszył. – Sięgam do jej dłoni i zamykam je w w swoich. – Zapomnimy o tym, tylko powiedz, że on nie...

– Że nie próbował mnie zgwałcić? – dokańcza za mnie, kiedy słowa grzęzną mi w gardle.

Zachłystuję się oddechem i przysuwam sobie jej zziębnięte palce od ust. Całuję powoli każdą opuszkę.

– To mój brat, Stella. Mój jedyny brat. – Tym razem to ja zaczynam dygotać. Znienacka dopada mnie ogromne zimno i przesiąka niemal na skroś.

On nie mógł tego zrobić. Nie mógł. Bruno nie jest jakimś chorym zwyrodnialcem.

– Którego próbowałam zabić, bo jestem nadwrażliwą psychopatką? – Stella śmieje się przez łzy. – Wolisz tę wersję?

Nie, wcale nie, ale...

– Właśnie się dowiedziałem, że dziewczyna, którą kocham, dawniej nieomal zabiła mojego brata, a teraz oskarżasz go o coś takiego...

– Myślisz, że mi było łatwo odkryć, że czuję coś do faceta, którego starszy brat zafundował mi piekło? – syczy. – Wiedziałam, że nie powinnam nic do ciebie czuć. Że kiedy odkryjesz prawdę, staniesz po jego stronie, a nie po mojej. – Wyrywa dłonie z mojego uchwytu, odpycha mnie i odwraca się, żeby odejść. 

– Nie idź. – Obejmuję ją ponownie, gdy już łapie za klamkę jeepa. – Błagam nie idź, Stella. – Wciąż pozostaje na kolanach, mokra szosa sprawia, że moje jeansy przesiąkają i robią się wilgotne, ale mam to w dupie.

Jej słowa miażdżą mnie od środka.

Wiedziałam, że nie powinnam nic do ciebie czuć. Że kiedy odkryjesz prawdę, staniesz po jego stronie, a nie po mojej.

Pragnę krzyczeć, że to nieprawda. Że to wcale nie tak. Nie chcę, by żałowała, że mnie kocha tylko że... wiem, gdzieś głęboko w środku wiem, że ma rację. Powinienem był jej zaufać, ale tak trudno jest mi pogodzić się z tym, co odkryłem. Przecież to oznacza, że mój brat, powinien gnić w pace.

– To koniec. Odpuśćmy sobie. – Ledwie słyszalny głos Stelli przedziera się do mojej świadomości. 

Nie. Nie. Nie.

Uderza we mnie panika.

– Nie zostawiaj mnie. To dla mnie takie trudne. – Wtulam policzek w jej sweter i otaczam w pasie ramionami.

Nie mogę jej stracić. Nie teraz. Nie dam sobie bez niej rady...

– Dla ciebie? A co ze mną? – Wierci się, próbując wyswobodzić. – Twój brat to potwór. Żałuję, że tam nie zdechł.

Podrywam raptownie głowę, i patrzę na jej bladą, zapłakaną twarz. Jest taka pusta. Jej oczy są jak martwe. I wiem, że to również moja wina. Bo tym co zrobiłem, zmusiłem ją, by się ukryła. Schowała za murem obojętności.

– Przestań – błagam.

Jednak ona nie ma takiego zamiaru. Odsuwa się ode mnie, a na jej wargi wpływa bezlitosny uśmiech.

– Próbował mnie zgwałcić, a ja tylko się broniłam. Gdybym tego nie zrobiła, nie zdołałabym go powstrzymać – ciągnie. – Chcesz posłuchać o szczegółach? Zamierzał mnie związać. Podał mi coś w drinku na tej imprezie.

Mam ochotę zakryć uszy, by tego nie słyszeć, ale nie mogę. Mogę tylko wpatrywać się w nią. Zatopiona w mroku z rozmazanym tuszem na policzkach, drążącą i rozbitą.

Rozczarowaną mną.

– Kurwa, kurwa, kurwa. 

*****

Ciężkie chwile u Gabriela, a co u Was? Bo ja zaraz idę piec ciasto 😁