Businessman With Benefits

43 - Nie odbieraj mi Jej

     — Lauro? — Krzyknąłem do słuchawki, gdy przez dłuższą chwilę się nie odzywała — Skarbie? Odezwij się...

     Kurwa. Połączenie zostało przerwane. Miałem czarne scenariusze przed oczami. Bałem się, że ktoś Ją znalazł, nim tam przybyłem. Że coś się stało.

     Nie, nie myśl w ten sposób..

     Zmarszczyłem swoje brwi i przyłożyłem rękę do czoła. Zacząłem je masować, by chociaż trochę rozgonić ból głowy. Westchnąłem głęboko pod nosem i pochyliłem się do przodu.
 
     — Daleko kurwa jeszcze?

     — Niedługo będziemy Panie Brown — Kierowca odpowiedział łagodnym głosem, którego mi w tym momencie brakowało.

     Przysięgam, że wszystkie wcześniejsze obawy o swoje życie bądź Laury, były niczym, w porównaniu z tym co czułem w tym momencie.

     Nie miałem nad tym żadnej kontroli, nie wiedziałem gdzie jest, czy jest cała i zdrowa, czy ktoś Jej nie dopadł. Cholerna niewiedza wypełniała mój umysł, kawałek po kawałku.

     Gdy niedługo potem dojechaliśmy na miejsce, wysiadłem w pośpiechu z auta. Ochroniarz ruszył ze mną, który również był uzbrojony. Szliśmy w kierunku domku Konstancji. Tam miała iść, więc liczyłem na jakiś pieprzony cud po drodze, że Ją znajdę.

     Kilka chwil i domków późnej, zobaczyłem w jednym oknie światło. Stwierdziłem, że to sprawdzę. Może być gdziekolwiek. Wysłałem sms'a kierowcy, żeby tu podjechał. Gdy się zjawił, zbliżyłem się do drzwi domku i wziąłem głęboki wdech. Ciśnienie podskoczyło w jednej sekundzie, gdy ręką zamarła na klamce.

     — Pójdę przodem — Usłyszałem głos ochroniarza. Skinąłem głową, robiąc Mu miejsce. Drzwi się nie otwierały. Pokręciłem głową na boki a mężczyzna chwilę potem je wyważył. Gdy wszedłem za Nim do środka, zobaczyłem najbardziej przerażający widok w życiu.

     — Lauro.. — Powiedziałem patrząc na Nią. Chłopak, który stał tuż za moją narzeczoną, mierzył do Niej z broni. Zmarszczyłem czoło, nie wiedząc jaki kolejny krok zrobić.

     — Wypieprzaj stąd!

     — Pogadajmy.. — Chłopak zaśmiał się szyderczo, spoglądając na mnie. Pokręcił głową na boki i lekko przesunął się w tył. Laura płakała i trzęsła się, widziałem to z daleka.

     — Nie chce gadać, po co mi rozmowa? Chce zrobić Jej krzywdę, chce żeby cierpiała tak jak ja cierpiałem.

     — Nie jest niczemu winna, to nie Jej wina. Musisz to zrozumieć.

     — Nie bądź śmieszny. Nie chcę tego słuchać.

     — Zapłacę Ci. Ile chcesz? Ułożysz sobie życie na nowo, jeśli Ją skrzywdzisz, zgnijesz w pierdlu.

     Zaśmiał się. Miałem ochotę podejść i przywalić Mu w tą głupią gębę. Ale nie mogłem, musiałem się powstrzymać, bo to pogorszyłoby sprawę.

     — Odłożyć broń, w tej chwili! Wyjdę stąd z Laurą, a Wy nawet nie ważcie się ruszyć. — Jezu, musiałem się naprawdę powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć gniewem. Odłożyłem broń na ziemię, cały czas ich obserwując.

     — Brian, proszę... Jestem w ciąży, nie rób nic głupiego. Pomogę Ci — Słysząc Jej łamiący głos, mi prawie złamało się serce.

     Taka właśnie była Laura. Pomimo, że ktoś groził Jej bronią, Ona chciała Mu pomóc. Miała za dobre serce.