Selam arkadaşlar, en son ne zaman yazdım açıkçası hatırlamıyorum bile. Aslında hesabımı kapatıp gitmeyi düşünmüştüm ama buna karar verip pişman olmadan önce düşünmek istedim ve sanırım biraz fazla düşünmüşüm. Şuanda ne karar veririm bilmiyorum; beni burada tutan pek bir şey kalmadı, ama hikayelerimi bitirmek de istiyorum. Bir karar vermiş değilim ama şunu söylemek istiyorum: bir kaç gün buralardayım ve bunu da yeni bölüm atarak duyurmak istedim. Gitmek ya da ara vermek istersem bile en azından yarım kalmış hikayeleri bitirmek istiyorum; umarım yaparım da. Ve sizi gerçekten çok özledimmmmm
......................
Ali, bana görüp göreceğim en korkunç aşk itirafını yaptıktan sonra birkaç gün odama uğramaz diye bekliyordum ama akşam yemeğinin hemen ardından kapıyı çalmıştı. Şöyle bir sorun vardı ki, Ali hiçbir zaman kapıyı çalmazdı; hep dan diye içeri girer, istediği gibi konuşurdu benimle. Ama bu sefer garip bir şekilde kapıyı kibarca çalmaya karar vermişti.
Her zamanki köşemde Ali'ye girmesini söylemeden önce doğrulup kendime çeki düzen vermeye çalışmıştım saçma bir şekilde. Ağzımı açıp ''gir,'' diyeceğim esnada aniden durup başımı geriye doğru yatırdım. Biraz beklemesinde sakınca yoktu, kendimce onun sabrını test edecektim.
Tamı tamına bir dakika sonra tekrar kapı tıklatıldı ama bu sefer ne kadar sabırsız olduğunu kapı tıklanmasından anlayabiliyordum. Duymazdan gelmeye çalıştım ama onun öfkesini üçe beşe katlayıp öyle içeri sokmak artık o kadar da iyi bir fikir gibi gelmiyordu.
''Gir,'' dediğim anda içeriye daldı. İçeriye dalışını düzeltmemişti; hala aynı hayvandı.
''Ne kadar da erken söyledin öyle,'' sinirini bastırarak konuşmasını dinledikten sonra gülümseyerek başımı yan tarafa çevirdim.
''Ne için gelmiştim dedin?''
''Demedim,'' dedikten sonra odanın bir ucunda duran bana, doğru yürümeye başladı. Gelip bu sefer sormadan yanıma oturduğunda başımı çevirerek ona baktığımda o da anında başını çevirip bana baktı. ''Bugün çok daha yakışıklı görünüyorsun,'' yüzündeki sertlik bir an bile bozulmadı.
Kaşlarım havalanırken önüme döndüm şaşırmış bir ifadeyle. Bacaklarımı kendime çektikten sonra ellerimi dizlerimin üzerine koydum.
''Daha dik durabilir misin acaba? Bu şekilde çaresiz halinden bir an olsun çıkamıyorsun da,'' gözlerimi kapatıp sabır diledim. Ali'ye uyguladığım sabır testini kendime uygulasaydım ve sabrımı sınayacak kişi Ali olsaydı, ilk saniyede pes etmiştim.
''Ali,'' dedim onun dikkatini çekmek için. Ama buna gerek yoktu; dikkati zaten bendeydi.
''Efendim gülüm?'' dedi ciddiyetsiz bir sesle.
''Senin ben aşkına tüküreyim,'' dedim. Daha gerçekçi olması için tükürürdüm de şuan bunu istemiyordum. ''İnsan sevdiği kişiyi olduğu gibi kabullenir, onu değiştirmeye çalışmaz.'' dediğimde söylediklerimden dolayı afallayarak bana baktı. Aklından şuan da, ''onu sevdiğimi nereden biliyor?'' diye düşündüğüne emindim; çünkü gözleri benim gözlerimden duvara doğru kaymıştı. Piç, düşündüğünde bunu yapıyordu sürekli.
Başını duvara yasladıktan sonra isyan eder gibi, ''Zayıfsın,'' dedi, tekrar. Artık buna dayanamayacaktım.
''Bana bak lan sülük,''
Ali, ''sülük?'' diye tekrar ederken dediğim şeyi anlamaya çalışıyordu.
''Biraz daha beni aşağılayacak sözler sarf edersen-''
''Ee?''
''Boş versene. Aslına bakarsan umurumda bile değil, istediğin her şeyi söylemekte özgürsün.'' Bakışlarımı ona dikerek sinirle soludum. ''Senin ağzından çıkan tek bir kelime bile beni etkilemez.''
Güldü ama içten olmadığını bilecek kadar onu tanımıştım; sinirlenmişti daha çok. Benimle nutuk çeker gibi konuşmasının ardından, belki de beni sinirlendirdiği ilk anda ona saldırarak karşılık vereceğimi düşünmüş, hatta istemiş olabilirdi. Ancak bu ben değildim ve hiçbir zaman da öyle biri olmayacaktım. Benimle istediği kadar uğraşabilirdi; karşılığını hala almaması gerektiği tarafındaydım. Hak etmediğinden değildi; eğer birisi şiddete sesini çıkarmazsa karşısında ki daha fazla üstüne binebilirdi. Bu yüzden, bende ki şiddet arzusunu arttırmadan kökünden bitirmeyi yeğlerdim.
