When You Were Mine

Chapter 15

a/n: i'm excited for this chapter because it's one of the major turn with their relationship kaya naman kahit superbusy ako pinilit ko isingit at tapusin ang chapter na 'to. So i hope you appreciate this and please don't judge me! :*

Not proofread.

-----

"MAMA... Mama ko."

Niyakap ko si Erin mula sa likuran na humahagulgol ng iyak habang hinahanda ang coffin ng ina sa pagbaba sa hukay nito. Kahit ako ay walang tigil ang pagtulo ng luha ko.

Everyone is wearing black for mourning, everything that happen in just a span of few days is so sudden that it shook us and the siblings, Dan and Erin more than anyone else.

I took a glance at Dan who's wearing dark shades and standing firm with passive expression. I never saw him cry again after that night, since then he never had any expression aside from a blank look and eyes that held no emotion.

Hinawakan ko sa braso si Dan to get his attention, he tilt his head to me pero sa suot niyang shades ay hindi ko mabasa ang mga mata niya. His mouth in a thin straight line, I give him a small empathic smile but he just look away.

"In the name of the father, and of the son, and of the holy spirit... Amen." The priest ended the prayer and blessing with a holy water.

Isa-isang naglapitan ang mga nakilibing para maglagay ng puting rosas sa ibabaw ng coffin.

I coach Erin to put the rose as well at maging ako. When it was Dan's turn ay nanginginig ang mga kamay niya habang ibinababa ang rosas na pilit niyang itinago na mapapansin mo lamang kung tititigan mong mabuti ang mga kamay niya katulad ng ginagawa ko.

"W-wait... Sandali lang." Pigil ni Dan sa mga nagbababa ng kabaong. "Pwedeng pakibuksan?"

Nagkatinginan ang mga ito bago nila binuksan ang takip at salamin.

My throat tighten with tears when Dan held his mother's stiff and cold hand, he kissed it and went to her forehead to kiss it as well.

"I love you, Mama."

Napaiwas ako ng tingin at lalong bumagsak ang mga luha ko.

Lumayo na si Dan sa labi ng ina, with his jaw tense.

Lalong naglakasan ang mga iyak sa paligid ng tuluyan na dahan-dahang ibaba ang coffin but Dan remain emotionless but despite his façade I know he's dying inside. I wanted to reach out to him but how when he's closing in?

Nang tuluyan ng maibaba at umpisahan itong tabunan ay naglapitan na ang mga kakilala nila para magpahatid ng pakikiramay.

TUMALUNGKO ako sa harap ni Erin para magkatapat kami at pinunasan ko ang mga luha niya.

Yumakap sa akin si Erin. "Thank you Ate Kathy."

Pilit ko man pigilan ay may kumawala pa rin na luha sa aking mga mata. My heart tightens, Erin is still too young to experience losing a mother. She shouldn't be in this situation pero ano ba ang karapatan natin na kwestyunin ang Diyos sa nangyayari sa buhay natin?

I cupped Erin's face. "Everything will get better."

Tumango siya. "Nasa heaven na si Mama di ba po? Dun na niya kami babantayan."

Tumango rin ako at ngumiti sa kanya. "Of course. Kahit wala na dito si Tita Jen she will remain here." Itinuro ko ang dibdib niya.

Yumakap ulit siya sa akin but this time a small smile escape her lips.