When You Were Mine

Chapter 62

I WAS kneeling on the floor sa gitna ng walk in closet, nakatitig sa bukas at walang laman na luggage sa harap ko.

Napalingon ako sa pinto ng bumukas iyon and there was Dan standing, noting the tiredness in his eyes, his dress shirt's first two buttons undone, his hair disheveled.

"What are you doing?" Napakunot noo siya ng mapansin ang kalagayan ko.

Tumayo ako at isa-isang kinuha ang mga damit at basta na lamang binagsak sa maleta. "I'm leaving for a while. Uuwi muna ako."

"You can't. Hindi pwede." Inilang hakbang niya ang pagitan namin. "Magpapakasal tayo."

Tinapunan ko lang siya ng tingin bago itinuloy ang ginagawang pag-alis sa hanger ng mga damit.

Inagaw niya ang mga hawak ko at binato kung saan, lumapit siya sa luggage ko at binaligtad iyon ng walang habas.

Napasinghap ako sa ginawa niya. "What are you doing?!" Singhal ko sa kanya.

"Magpapakasal tayo!" Ulit niya sa sinabi kanina. Pleading, almost as if he's convincing me.

"I didn't say we're not!"

Nakipaglabanan siya ng titig sa akin hanggang sa ako na ang unang magbawi.

"Yes, we will get married." Kumpirma ko.

"Then why the hell are you planning on leaving?"

"I can't stay here with you, not when we're like this."

"Eh di batiin mo na ako." He said in frustration.

"Hindi ganun kadali Dan, I'm hurt with what happen last night, I feel betrayed—"

"I did not betray you." Putol niya sa akin.

"But that's what I feel."

"Bakit mo ba ginagawang komplikado ito Kathy? Kung gusto mo iharap ko sayo mismo si Michelle, itanong mo lahat ng gusto mo malaman."

"Because I'm a wrecked right now! I overthink and get too emotional na kahit ako hindi ko maintindihan sarili ko!" At yun ang totoo, I get too carried away sa nararamdaman ko that I cry easily na hindi naman dati. It's like all that's happening lately has taken its toll on me.

"Then what do you want?! Anything, just don't leave me."

"I'm not leaving you katulad ng iniisip mo, gusto ko lang muna umuwi. I need space."

"Tangina naman! Katherine! Are you fucking breaking up with me?!" He sounded scared at that moment.

"No! I'm not breaking up with you! I said I needed space."

"Space. Break up. They're all the same! You still plan on leaving me at hindi ako papayag."

"We're not breaking up!" I said with conviction.

"Pero iiwan mo pa rin ako."

"I just that space for my own, I need to get away from this." May pagsukong sabi ko.

"By 'this' you mean me?" Sabi niya na may halong hinanakit.

Napaiwas ako ng tingin kasabay ng pag-iinit ng mga mata ko. "Because I'm hurting just looking at you right now."

Sa bawat makikita ko siya, sa bawat maaalala ko yung naganap kagabi ay nalulunod ang puso ko at gustong umapaw ng luha ko. Maybe I'm acting too annoying right now kasi parang wala na sa lugar ang inaarte ko.

Nag-igting ang mga bagang niya. "You're not leaving."

Napabuga ako ng hangin. "Dan, please..."

"No. Kapag umuwi ka paano ko makakasiguro na ibabalik ka pa nila sa akin? Paano ako makakasiguro na mababawi kita?"