When You Were Mine

Chapter 71

a/n: not proofread :)

-----

"COMMON ang spotting during the first trimester of pregnancy lalo pa at kambal ang pinagbubuntis mo." Paliwanag ng OB ko habang nakahiga ako sa hospital bed ng emergency room. Dumating kaagad si Dra. Lyn ng hospital na kinaroroonan ko nang itawag sa kanya ang nangyari sa akin.

"Does that mean I'm not having a miscarriage?" Hindi ko pa rin maiwasan ang pagalala maging ang takot na bumalot sa akin nang makakita ng dugo sa underwear ko.

"Your cervix is not dilated so ruled out na muna ang threatened abortion but still we need to observe. And as I've said ang spotting ay common sa pagbubuntis na kung minsan ay dala rin ng stress, long travel, and...sex."

"Oh..." napakurap ako at nag-init ang buong mukha na napatingin kay Dan who was sitting at edge of the bed at hawak hawak ang kamay ko.

The doctor chuckled. "I'm not saying na bawal ang sex, it's not. As long as comfortable ka pa rin you can still do it but you have to abstain muna habang may bleeding ka pa."

Pinisil ko ang kamay ni Dan na nakatitig lamang sa tummy ko at hindi sinasalubong ang mga mata ko, he's been like this for a while now. Nang magpanic ako pagkakita sa dugo sa underwear ko he came in right away busting through the door, not caring kung nasa ladies' room man ako o may ibang tao sa loob niyon.

He found me sitting on a toilet bowl with silent tears running my cheeks, my whole body trembling.

"Kathy!" Lumuhod kaagad siya sa harap ko para magkatapat kami. "What's wrong? Are you okay?"

"Blood—" I squeaked. "There's blood..."

Bumaba ang tingin niya sa akin at nang
mapansin ang kalagayan ko ay mabilis niya akong inayos and picked me up in his arms para ilabas ng cubicle.

"I'm sorry...I'm so sorry." Paulit ulit kong bulong habang nakasubsob at nakayakap ng mahigpit sa leeg ng asawa.

"Sshh...pupunta tayo sa emergency room, we'll have you checked. Stop saying sorry."

Nang maibaba ako ni Dan sa hospital bed pagkarating namin sa ER I started having a panic attack.

"N-no! Where are you going?!" Pigil ko sa braso ni Dan nang akmang tatayo siya.

"I'm not going anywhere." Hinawakan niya ang nanginginig kong mga kamay.

"We're not losing our babies right?" Tuloy tuloy lamang ang pagtulo ng mga luha. "Our little beans. No—we can't lose them."

"Sshhh...breathe Love."

Nilagyan ako ng nurse na naga-assist sa akin ng nasal canula and that's when I noticed na I'm having problem breathing na pala.

"I'm so sorry Love...are we losing our little beans now?" My lips are trembling and my hands are now numb at hindi ko maigalaw that I'm probably squeezing my husband's hand that I'm holding to death now.

"Misis, kumalma po kayo. Hinga po kayo sa ilong at labas sa bibig." Sabi ng nurse sa akin na kasalukuyan ako kinukuhanan ng vital signs. "Kukuhanan ko po kayo ng Misis ng fetal heart tone, pakitaas na lang po ng damit hanggang tyan."

Napapikit ako at lalo lamang humigpit ang pagkakahawak sa kamay ni Dan nang maramdaman ang malamig na gel na inilagay sa tyan ko while that stick thing was gliding across my tummy.

That's when I heard two hearts beating coming from the doppler and I started to calm down, yung para akong naubusan ng energy at gusto ko na lamang magpahinga. Hearing my babies' heartbeats knowing they were somehow still there, alive inside me.