DOKTOR I Siyahın Dansı 1+2

◾10. BÖLÜM◾

İyi okumalar☺
Bol vote+yorum istiyorummmmmm

Seviliyonuz 💙💜💛💚

Not:) Kapak için @iippeeekkk adlı kullanıcıya teşekkür ederim. Sağ olasın tatlı ponçik 😂😂

***

Şu an kendimi liseli ergenler gibi hissetmem normal miydi? Ya da erimek teriminin beden bulmuş haliydim desem? Yirmi dördüncü yaşımın son demlerini yaşarken ergenliğimi beş veya altı yıl önce sonlandırdığımı zannediyordum.

Ama gel gör ki karşımda gördüğüm manzara karşısında tabiri caizse ağzımın suları akmıştı. Bir insan kot Jean, tişört ve spor bir ceket ile bu denli şık, çekici ve... hım..seksi olamazdı. Olmamalıydı!

Peki neydi bu ani hormonel baskı? Neden başka birine değildi bu tarz ilgim? Benim sorularıma cevap veren ise karanlıkta saklanan küçük Toprak olmuştu. Uzun bir süre sonunda karanlıktan kafasını çıkartmış bir şekilde mırıldanıyordu.

Mırıldanıyordu ama ben sadece dudaklarının oynadığını görüyordum. Şaşırmıştım açıkçası. Bunca yıl korkusundan o delikten çıkmamışken nereden gelmişti bu deli cesaret?

Her geçen saniye minik adımlar eşliğinde yaklaşıyordu bana doğru. Şu an tüm bedeni gözler önünde ve savunmasızca duruyordu. Ancak o bunu dert etmeyecek kadar cesaret ile dolmuştu. Ellerini arkasında birleştirdi ve sağa sola sallanarak mırıldanışına devam etti. Bu kez sesi kesik kesik olsa da duyuluyordu.

' Kaderin... O senin kaderin. Benim ise kurtarıcım. '

Olabilir miydi böyle bir şey? Egemen Kara benim kaderim olabilir miydi? Saçmaydı. Hatta saçmalığın ta kendisiydi. Olmazdık biz. Ben onun için sadece yeğeninin doktoru olarak kalacaktım.

Onun benim hayatımda ki yeri farklı olacakmış gibi gözükse de ben onun hayatında önemli bir yer sahibi değildim. Yanlış mı düşünüyordum?

Ama şöyle bir düşününce de ne güzel biz olurduk. Eğer sevseydi. Tamam, benim duygularımda daha çok yeniydi ancak ilerleyen zamanlarda çok farklı yerlere gelecekti. İnanıyordum buna.

Çünkü bağlanıyordum onlara. Egemen'e bağlanıyordum. Ve şöyle bir özelliğim vardı ki bağlandım mı bırakmazdım ben. Ucunda ölüm bile olsa kararlı adımlar ile ilerledim.

Şimdi de öyle yapacaktım. Sonunda ne kadar üzüleceğim beni yıldırmazdı. Hem belki çok mutlu olurdum. Mutluluk her insana altın tepside ikram edilmiyordu değil mi? Eğer sen mutluluğun peşinden gitmezsen onun geleceği hiç yoktu ki. O yüzden sonunda ne olursa olsun vazgeçmeyecek ve ilerleyecektim.

" Hoşgeldiniz!" Sesim neşeli, bir o kadar da mutluydu. Mutluydum. Onları evimde ağırlamaktan büyük zevk alacaktım, inanıyordum. Bir şeye daha inanıyordum aslında. Ancak kötü mü yoksa iyi mi kestiremiyordum. Bugün başka olaylara da davetiye hazırlayacaktı. Bunu kalbimin derinliklerinde saklı olan kuyudan işitmiştim. Kuyunun yankısı kalbime işliyordu.

" Ovvv... Çok güzel olmuşsun Toprakcığım. Gözlerimi senden alamıyorum. Benim için değil mi tüm bu hazırlıklar?"

Bu sözleri sarf eden tabiki Can'dı. Çünkü Egemen'in bunları dile getirmesi dünyanın sonu falan olurdu. Bu durum o kadar imkânsızdı. Ama şöyle de bir gerçek vardı, imkansız diye bir şey yoktu müfredatta.