DOKTOR I Siyahın Dansı 1+2

✴46.BÖLÜM✴

Merhabalar efenimmm 😗😗 bölümler geç geliyor, neden? Diye sorduğunuzu duyar gibiyim hemen açıklıyorum canlarım. Kitabın bitmesine az kaldı ve sindire sindire yazmak istiyorum çünkü finale hazır değilim. Ilk göz ağrım olduğu için kendileri epey zorlandığım doğrudur. 55. Bölüm bizim kitabın bitişi ama bizim başlangıcımız olacak inşallah. O nedenle biraz sabretmenizi bekliyorum. Sonrasında,

Youtube'a konulmuş iki tanıtım videosu var onları izleyip desteklerinizi esirgemez iseniz çok çok mutlu olurum 😗😗😗 medyadan bakabilirsiniz ya da youtube arama motorunda kitabın tam adını yazıp izleyebilirsiniz. Ayrıca ınstagram sayfasını takip etmeyi unutmayınız çok çok önemli gelişmeler paylaşacağız. Onun dışında kitabın için kapak yapan (şu an ki kapak onun eseri) WATTPAD BOOK COVERS 2 kitabının sahibine çok çok teşekkür ederim.

Bölümü oylarınız ve yorumlarınızla taçlandırırsanız çok mutlu olurum 😍😍

Sizleri ÇOOOK seviyorum 💚💙💛💜

***

Hayat belirsizdi. Ağlarken biran da güldürüp tekrar ağlatabilirdi. Yabancıydı. Bizler ait olduğumuz yerde değildik. Ama ben ait olduğum yerdeydim. Yalancı dünya da, gerçek sevdaya sarılmıştım. Ağlamıştım, tükenmiştim ve yeniden sevmiştim. Değmiş miydi? Sonuna kadar. Peki bitmiş miydi? Bilmiyordum. Şair bakışlı, şiir sözlü adamımın elindeydi kalem. Siyah mürekkep her kağıda değdiğinde yeni bir mısra peydah oluyordu. Şiir yazılmaya devam ediyordu ama ya şair?

İçime çektiğim nefesle, ciğerlerimi bahar süpürmüştü. Gözlerimi gelinlikten ayırıp yanımda oturan Egemen'e çevirdim. Kocama... Ister istemez dudaklarımda oluşan gülümseme içimi huzurla doldurmuştu. Egemen yoldaki bakışlarını bana çevirip gülümsedi ve kucağımdaki elimi avcuna alıp ufak bir öpücük bırakmıştı. Iç çekip kafamı geriye yasladım ve yan profilini incelemeye bıraktım. Çok güzeldi. Uzun kirpikleri, kahverengi gözlerini çevrelemişti.

"Önce eve gideceğiz. "

Dudakları kıvrıldı aniden.

"Evimize..."

Dayanamayıp heyecanla konuştum.

"Sonra?"

"Sonra ise üzerimizi değiştirip, havaalanına gideceğiz. Arda evde yok bu arada, Paris'e döndü . "

Hüzünle bakışlarımı önüme çevirdim.

"Vedalaşamadık. "

Derin bir nefes aldı. "Emin ol böylesi daha iyi oldu."

İrdelemedim, önüne döndüm ve yolun bir an önce bitmesini bekledim.

***

Parmaklarımdan çıkan aşk sesini duyuyordum. Içimdeki yanardağ gibi ona tutsak kalmıştım. Dört mevsimi yaşatan sevgisi beni ağustos sıcağında bırakmış gibiydi. Neydim? Ne olmuştum... Eskiden soyadımdan utanır, kurtulma yolları arardım. Ve çözümün ne olduğunu iyi bilirdim. Sonra soyadımı yeni yeni taşımanın verdiği gurur, sevdiğim adam tarafından başka bir soyisimle taçlanmıştı.

Geceden dolunayı, gündüzden ise bulutu severdim ben. Aşktan ise Egemen' i. Uzun uzun baktım kocam diyeceğim adama. Geçmişi yokladım. Acı vermiyordu eskisi kadar. Çünkü Egemen sözünü tutmuş her bir yaramı sarmıştı. Tek tek öperek iz bırakmamıştı. Şimdi sahne mutluluktaydı.