DOKTOR I Siyahın Dansı 1+2

✴33.BÖLÜM✴

Ne yapıyorsunuz bakalım??😄 sizi özledim yav... Yorum yapın bak😂😂hadi hadi koşun bölüme, öpüyorum kalplerinizden 😘❤

Sizi seviyorum...

İYİ OKUMALAR💙💚💛💜

***

Zamanı durduramamak her ne kadar üzücü olsa da bu anların tadını doya doya çıkartıyordum. Şu soğuk ayazda bile yanıyordu bedenim. Aşkımla, sevdamla tutuşuyordu kalbim.

Arabanın kaputuna yaslanmış ve birbirimize dolanmıştık.

"Gözlerindi, gözlerimin arkasındaki mutluluk. Sen benim umut bahçelerimdeki karanfilimdin, hala öylesin."

Yanımda Egemen olduğu her an kalbimin hızı artırıyordu.

"Biliyor musun, Toprak? Ömür boyu yaşamaya değeceksin..."

Gözlerimi gözlerine çıkartıp bir süre öylece izledim sadece.

Öyle geceler yaşanırdı ki, gözleri yosun kokan, yüreği yakamozlara aç... Duyumsadığım tüm aşkların en güzeliydi bu adam. Şüphesiz en eşsizi.

Sadece ben ve onun olduğu bir gecem vardı. Sırtını nemli kayalara yaslayıp, denizin ayaklarını tutkuyla okşadığı ve yıldızlarla aramıza kimseyi sokmadığımız bir gecemiz vardı. Sıcak bir temmuz gecemde üşüyordum belki de ama şimdi Ocağın sonları Şubat'ın dünlerin de yanıyordu kalbim.

Kaç sabaha açtım gözlerimi bilmem. Ama işveli bir kadın edasıyla güneşin, ufukla oynaşarak, günü doğurduğu; karanlığa son fırça darbesini atan ressam misali ışığa boyadığı sabahlarım vardı artık. Derin bir soluğum oldu mu kollarını kocaman açıp gökyüzüne, doğan günü kuşlarla karşılayabiliyordum.

Yabancı bir şehirde bilmediğim sokaklarda kaybolduğum anılarım vardı belki. Sislerin altında kaldığım... Kasvetli, kokusu olmayan akşamlarda...

Meteliksiz gezindim kaldırımları büyük, korkunç bir şehrin... Gidecek hiçbir yerim olmadan avare dolaştım geceye doğru, dilimde yanık bir türkü, yüreğimde asılı kalmış özlemlerimle ama kendimsiz.

Yağmur kokusu sindi pek çok kez saçlarıma, iliklerime kadar içtim yağmuru. Kar tanelerinden dilekler tuttum soğuk yetimhane duvarlarında ya da papatya fallarıyla bulduğum rüyalarımı kucakladım. Sevmiyor çıktığında; 'saymam bunu' diyerek, mızıkçılıkta ettim geleceğimde ki nefesime. Ürperen tenimin kavalyesi oldu, dans eden kar tanelerimle.

Uçurtman oldu mu peki sizin?Benim olmadı hiç... Her çocuğun olmazdı uçurtması. Ama kâğıttan uçak yapmıştır mutlaka ya da gemi... Yağmurdan kalan bir birikintide yüzdürdüğü...

Yıldızlarım var mı benim? Tutmak için yorulduğum, içime çektiğim her nefeste. Her dokunuşta tenimde hissettiğim...

" Sana uzak, içinde aydınlanan yıldızların var mı?"

Sesim kısık çıkıyordu. Aşkım içimde fazla durmuştu. Soğuk havadan dolayı sigara dumanı misali dağılan nefesim dudaklarına çarpıyordu.

Güldü hafifçe. Ama öyle bir gülüştü ki içim ısınmıştı adeta.

"Yıldızım olmasa da gözleriyle gökyüzünü kıskandıran sen varsın. Yetmez mi?"

Dudaklarımda cevaptan memnun kalmış kırıntılar vardı. Göğsüne biraz daha sindim.

"Artar bile..."

Sessizliğin hüküm sürdüğü gecemde doğum günümü düşünmeden edemiyordum.

Bir kedi beslemiştim kendimden daha aç olan.