DOKTOR I Siyahın Dansı 1+2

✴30.BÖLÜM✴

Nasılsınız bakalım görüşmeyeli??😁😁 Ben... eh işte idare eder. Öncelikle güzel yorumlarınız için çokk teşekkür ediyorum😍😍 çok mutlu ettiniz beni...

Görüşlerinizi merakla bekliyorum...

Sizleri seviyorum doktor civanlarımm😘😘😘

İYİ OKUMALAR 💙💚💛💜

***

Her geçen gün anlam kazanan hayatım garip değil miydi? Yani bu zamana kadar hangi işim doğru gitmişti de şu an yaşadığım saniyeler normaldi? Kafam karışmaya oldukça müsait olmakla birlikte yeni bir soruya da savunmasızdı.
Hastaneden çıkmış, birkaç gün dinlenmiş ve tekrar işe dönmüştüm. Insan hayatıydı bu bekletilmezdi. Ölüm saniyeye, dakikaya bakmazdı. Sahi hiç tatmadığım ölümü merak etmiyor değildim. Gerçi zamanında az ölmemiştim ama... Her neyse!

Ne diyordum? Ölüm... Nedenini bilmiyordum ama bilmek istediğim bir nedeni olduğunun farkında olduğum konuyu uzun uzun düşünmek geliyordu içimden. Enine boyuna hem de.

Neydi? Ölüm ne demekti... Evet, hafif kıyısından dönmüştüm, birkaç gün ölü gibi hissetmiştim ama ölmemiştim. O anların her birinde kanım vücudumda sıcaklığını koruyor, nefesim usul usul içime sızıyordu.

Ölüm eceldi. Ölmeyi istemek ise tam bir korkaklık... Çoğu kez ölmeyi ve dertlerimin bitmesini istemiştim. Güçlüydüm ben, korkusuz değildim!

Şunu anlamıştım ki insan ölümle selamlaşınca uzaklaşamıyordu. Her boş vaktinde anıları aklına sızıyor bir şekilde kendini hatırlatıyordu. Aslında ölümden korkmuyordum. Benim korkum geride kalanlarımaydı. Az kişide olsa arkamdan yas tutacaklardı.

Telefonumun mesaj sesi odamda yankılanırken son zamanlarda en yakın arkadaşım olan duvarla bakışmayı kestim.

Gönderen: Herif

'Özledim...'

Bir an da yüzümde çiçek misali açan gülümsemeyle kalakalmıştım. Yedi harflik kısacık kelimeyi kaç kez okudum bilmiyordum ama kalbim dört nala koşuyordu. Bir de o üç nokta yok muydu... Ah! Keşke dedim. Keşke şu an yanımda olsaydı.

Gönderilen: Herif

'Özledim...'

Mesaj gider gitmez telefon elimde titremeye başlıyordu. Arayan az önce kalbimi çıkacak gibi attıran sevdiğimdi. Yine her zaman olduğu gibi sanki onunla ilk konuşacakmışım gibi heyecanlandım. Aramayı cevaplamadan önce derin bir nefes çektim ciğerlerime.

"Efendim?"

"Sesin huzur gibi biliyor muydun?"

Telefonun ucunda utançtan yerin dibine girebilirdim. O potansiyel vardı yani ben de! Onun gibi fısıltıyla konuştum.

"Özleniyorsun farkındasın değil mi?"

Güldü. Telefon sayesinde hafif mekanik çıkan ses bile gülüşünün yanında solda sıfır kalmış, güzelliğini engelleyememişti.

"Hemen şimdi her şeyi iptal edin yanına gelebilirim?"

Neydi? Boş zamanında seni hatırlayanı değil, senin için boş zaman yaratanı kaybetmeyeceksin. Gerçi Egemen'i kaybetme düşüncesi aklımın ucundan dahi geçmiyordu. Benimdi o. Öyle kalacaktı.

"Gerek yok bahar kokulum. Ama beni çıkışta alırsan hayır demem hani,"

Mesajı alan sevgilimin gülüşüyle başka diyarlara el sallıyordum.