Chapter 45
New Beginning
Dumungaw ako sa bintana ng eroplano. This is it! I'm going to leave my homeland. Ito ang unang beses na aalis ako ng beses. It never crosssed to my mind that I'm going leave my country. Ngayon, aalis ako. Kailangan kong lumayo para hanapin ko ang sarili ko.
Pinaghalong sakit, pangungulila at panghihinayang ang nararamdaman ko. Ngayon pa lang nasasaktan na ko sa pagkakawalay ko sa Daddy ko. I promised to him that no matter what happened I'll stay at his side. Hindi ko sya iiwan. But look at me now, I breaking my own promises. Panghihinayang para sa taong nasimulan ko ng mahalin.
Ipinikit ko ang mga mata ko at sinandal ang ulo ko sa gilid ng bintana. Remembering him hurts me like hell. Hindi ko alam kung mawawala pa ba tong sakit na ito sa puso ko.
I'm hurting so much right now. I didn't know how long it will take for it to heal. I wish I could tell him how much he's hurting me. I wish I could tell him that my heart is numb. I can't feel anything. Everytime I think of him, all I can feel is pain. I wish you could know that. But I know that even I tell you, you wouldn't care. You'd just pity me! And that's the last thing I don't want to happen.
Pagod na pagod ako sa byahe. Tahimik lang si Lance na nakatingin sakin. I know he's waiting for me to open up. But I'm just too tired physically, mentally and emotionally. I feel like I'm dying inside.
"What happen?" tanong ni Lance sakin.
Tumabi sya sakin at hinawakan ang kamay ko.
Hindi ako tumingin sa kanya. Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang sarili ko sa pagtulo ng mga luha ko.
"I-I lost my baby," umiiyak na sabi ko sa kanya.
Nakita ko ang pagbadha ng gulat sa mukha nya. Inangat nya ang baba ko at tinitigan ng diretso sa mga mata ko.
"Did I heard it right?.. You m-mean your pregnant?" hindi makapaniwalang tanong nya sakin.
Tumango ako at pumikit ng mariin. I don't want to remember it. I want to forget everything. Including David.
"H-how? I mean... I know there's something happen between you and David. How come that you lost your baby?"
"Sinugod ko si Crizelle. She hurts me, so I did the same.." Pinikit ko ang mga mata ko. Akala ko wala na kong mailuluha pa dahil maghapon na kong umiyak. Akala ko lang pala.
"You didn't know that you are pregnant?" pasigaw na tanong ni Lance sakin. Nagpatuloy ako sa pag iyak.
Umiling ako. "I didn't know. Of only I knew."
"Bakit ka naman nya sinugod? Anong ginawa ni David? Hindi nya man lang ba inawat yung bruha na yun?"
This the part I hated the most. Umiling ako sa kanya at sinabi ko lahat ng nangyari.
"Pinuntahan ko si David sa office nya. Crizelle went there too. Sinabi nya sakin na nagkabalikan na sila ni David. Pinagsalitaan nya ako ng masama. Sinabi nya sakin na ginamit lang ako ni David. Pinaasa. Isa daw akong bayarang babae. And she started to attacked me. She hurted me physically?"
"Yang mga kalmot na ba yan ang sinasabi mo?" malaming na tanong nya.
Tumango ako at nagpatuloy sa pagkekwento. "Dumating si David. Galit na galit sya sakin dahil sa ginawa ko. Sinigawan nya ko at pinapaalis sa opisina nya. Hindi ako makakilos ng mga oras na yun. Pakiramdam ko namanhid na ang buong katawan ko sa sobrang sakit na nararamdaman ng puso ko." Napangiti ako ng mapait. "I can't move. Nilapitan ako ni Crizelle at tinulak palabas. Naout of balance ako kaya bumagsak ako. Nagulat na lang ako.... ng may d-dugong umagos sa hita ko."
"Anong ginawa ni David? Damn that jerk!"
Umiling ako. Nakita kong tulala lang sya na nakatingin sa hita ko. Wala akong nakitang emosyon sa mga mata nya. His deep black eyes were went blank.
Wala na kong narinig na salita kay Lance. Hinila nya ako palapit sa kanya at niyakap ng mahigpit. Hinaplos nya ang buhok ko.
Iniyak ko lahat sa balikat nya. I cried so loud. Baka sakaling mabawasan yung sakit na nararamdaman ko. Baka sakaling mawala kahit papano yung guilt ko.
Yes, I am guilty. I'm guilty that I can't protect my own child. Hindi ko pa sya nasisilang napabayaan ko na sya. It's a shame for myself. I don't deserved to be a mother. I'm so selfish.
"Tahan na, Athena!"
Nagpatuloy sya sa paghaplos sa buhok ko. Hindi pa din tumigil sa pagtulo ang mga luha ko.
"It's my fault, Lance. Kahit saang anggulo ko tignan ako ang may kasalanan kung nalaglag ang baby ko."
"Don't say that Athena. It's not your fault because in the first place you didn't know that your bearing your child."
"But still... it's my fault."
Natahimik si Lance sa sinabi ko. Hindi ko alam kung anong iniisip nya.
"Athena, makinig ka... It's not your fault. Don't blame yourself. Hindi siguro para sayo yung bata. Maybe it's God plans. Dahil alam nyang mas mahihirapan ka lang kung nabuhay sya knowing that he grow up without his father."
Ayokong tanggapin yung sinabi nya. But he has a point. Maybe there is a reason. At kasama na doon na hindi ko sya mabibigyan ng kumpleto at masayang pamilya.
"Sige na, magpahinga ka na. Alam kong pagod ka. Tignan mo yung itsura mo, ang laki laki ng eyebags mo."
Sumunod ako sa kanya ng tumayo sya. Hinatid nya ako sa magiging kwarto ko.
"Just call me when you need anything, okay?"
Tumango ako sa kanya. Wala na kong lakas na sumagot pa sa kanya.
Pagkasara ng pinto ay nakaramdam ako ng pangungulila. I miss my dad! I miss my room. But I need to conquer all of this. I need to forget everything on my past and forgive myself so I can start a new beginning.
My love story ends here. But my life, begins new here.
