Buhay ng CABALista: A Journey of Love and Hatred

[S3/C1] Ang Pagbalik sa Mundong Tinalikuran

~Chris's POV~

*Human World: Somewhere in SM Fairview*

"So anung plano mo para sa kasal natin sa Mayo, Chris?" Magiliw na tanong ni Regine sa kabiyak.

OMG! Lumilipad nanaman ang Isip ko Naiinis kong puna sa aking sarili. Well, siguro kilala nyo na ako. More or less, Chris. Pero bakit may kasal nang pinag-uusapan dito? Kasi halos 3 Years na kami at niyaya ko na syang pakasal some 4 months later. She didn't Refuse, kaya natutuwa ako. Like I'm walking on air. Pero may kulang -pa rin. There's a part of me that's still missing, di ko pa alam kung anung klaseng kakulangan nanaman ang nadarama ko, na kung tutuusin ay di ko naman dapat nararamdaman. Pero bago ko halukayin ang sagot sa tanong na iyon, sinagot ko muna si Regine.

"Hmmm... Simple Wedding, I don't see any reason para imbitahin natin ang buong mundo, for a start." Sagot ko absent mindedly. "And the Inivtations?" Pangungulit pa rin ni Regina, medyo may halo na ng pagdududa ang kanyang tinig. Sasagutin ko na sana uli ang tanong nya, pero she cut across my mid-sentence "May problema ba, kanina ka pa kasi parang matamlay at tulala dyan eh" Sabi nya sabay hawak sa kamay ko ng may katamtamang higpit. Ang hawak na may lakip ng paniniguro sa aking kalagayan

Adik ka kasi eh, kahit kailan di ka talaga marunong magtago ng totoo mong nararamdaman! Angil ko sa sarili ko. "Oo medyo parang wala nga ako sa sarili ko ngayon, mind if we go home early?" Tanong ko na lang para mapagtakpan ang kawalan ko ng interes sa Plano ng aming Kasal. Shame, sayang ang oras. Kanina pa kami dito sa Restawran na ito sa Loob ng isang pamosong mall, pero wala pa ring kaming penal na plano para sa nalalapit na okasyon, which is only a month from now. "Sorry sa pagiging malungkutin ah" Nasabi ko na lang noong nasa Carpark na kami at pasakay na ng kotse. I just kissed her in the cheeks to reassure about my feelings for her.

"It's Ok, para namang di na ko nasanay, eh may ka-EmOhan ka naman talaga" biro nya sabay tawa. I just half wished na di nya nakita ang nakita ko sa Mall kanina.

*Flashback: Inside the mall*

Naglalakad kami papunta sa isang Pagawaan ng gowns habang nakikipagbiruan sa isa't-isa at may kasama pang kilitian. Di na nga kami nayiha at pinagtitinginan na kami ng mga tao. Ngunit isang pamilyar na pigura ang pumukaw sa aking atensyon at nagpawala ng aking kasiyahan.

Isang Babae ito na naka-amerikana na kamukha ng isang MIB Agent kung susriin. Isang titig ng pagkadisgusto ang kanyang ipinukaw sa akin. May dumaan na tao sa harap ko at pagsilip ko sa kabiling panig sa Pwesto kanina ng babae ay wala na ito, na parang isang bula...

*Flashback ends*

Pero lalo akong nag-alala ng makita ko ang porma ng mga ulap sa kalangitan. Umiikot nanaman ang mga ulap na parang isang tubig sa loob ng isang Washing Machine, kahit na napakatindi ng sikat ng araw, ay kulay abo ang kulay ng mga ulap na umiikot. This is how it's Started Before.

Oo dyan nga nagsimula. Ang kung anu-anong kamalasan ng buhay namin w/c is giving me a lot of headache. Nangyari ang unang pagsulpot ng mga Ulap na iyon 3 years na halos ang nakakaraan. Pero nung sinilip ko ang Pocket Calendar ko, - oh crap - 3 Years 4 Months na! Ang Shonga ko talaga kung minsan. Nalimutan ko ang Pattern ng mga ulap na iyon na every 4 months kung lumitaw. Simula ng lumitaw ang mga ulap na iyan ay para na artista ni Regine. Dahil at a Constant 4 Months time, may matinding aksidenteng darating sa 'min pero, luckily and shallowly, nakakaligtas kami sa lahat ng iyon.

Pinakamatindi ay nung minsang nagpunta kami ng Beach For a Lovely Vatcation, only 4 Months after kong ayain syang maging GF ko. Nasa pangpang lang kami ng bigla kaming kinain ng alon, and was brought staight into a heart of a Maelstrom. Some Sort of White Flash hit the Center of the Catastrophe at wolla! Ibinalik kami ng alon sa pangpang. Kahit nga nasa bahay kami di kami tinantanan ng kamalasan. 4 Months ago, Isang Weird na Lindol ang tumama sa LOOB LANG NG BAHAY KO, which at that time kasama ko si Regine for a Dinnel for two. All of the Furnitures Started Falling - or mas tamang term ang umatake - on us. Nagkamit kami ng sandamakmak na Bukol at pasa. But aside that, wala na. Napansin ko lang na laging may puting ilaw somewhere na tumatama sa sentro ng disgrasyang nagaganap sa 'min at agad natatapos ang unos. AND all of it has happened KUNG KAILAN PRESENT ANG UMIIKOT NA ULAP.