A dream

46.Mercy

...
Η απόλυτη σιωπή.Είμαι μόνη μου στο σπίτι.Ο Σον είναι σε έναν φίλο του εδώ και μία ώρα και δεν ξέρω πότε θα γυρίσει.Με ρώτησε εάν θέλω να έρθω μαζί του για να μην βαριέμαι , αλλά δεν έχω όρεξη σήμερα να κάνω τίποτα.Το μόνο πράγμα που ακούγεται αυτή την στιγμή είναι ο ήχος της τηλεόρασης , είναι αρκετά χαμηλός αφού δεν παρακολουθώ κάτι στην τηλεόραση και την έχω απλά αφήσει ανοιχτή για να σπάει την σιωπή.
Δεν ξέρω γιατί , αλλά η ψυχολογική μου κατάσταση τελευταία δεν είναι η καλύτερη.Βασικά , εδώ και δύο εβδομάδες είμαι έτσι .Νιώθω πως κάτι συμβαίνει και όχι κάτι καλό.Έχω την αίσθηση πως κάτι μου κρύβει ο Σον από τότε που είχε πάει να ανοίξει την πόρτα και ήταν υποτίθεται ο Τζάκ , βέβαια δεν πίστεψα ποτέ πως ήταν αυτός , όμως ξέρω πως αφού δεν μου είπε τότε την αλήθεια , δεν θα την πει ούτε τώρα.
Κάθε μέρα αυτές τις δύο εβδομάδες που έχουν περάσει από όταν συνέβη αυτό ο Σον έχει ύποπτη συμπεριφορά , δεν καταλαβαίνω γιατί να κρατάει μυατικά από εμένα και αυτό με στενοχωρεί και με αγχώνει.
Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο δυνατός ήχος του κινητού , που είναι ακουμπισμένο πάνω στο τραπεζάκι μπροστά μου.Εγώ σηκώνω την πλάτη μου από τον καναπέ για να δω ποιος με παίρνει τηλέφωνο.
Στην οθόνη του βλέπω το όνομα του Σον και έτσι απαντάω στην κλήση.
-Αγάπη μου , θα αργήσω λίγο να γυρίσω , γιατί θα πάω να κάνουμε κάτι στο στούντιο ηχογράφησης με τον Τζακ.
-Εντάξει , άρα να μην σε περιμένω πριν πέσω για ύπνο.
-Συγγνώμη μωρό μου , τώρα προέκυψε αυτό και δεν μπορώ να το αποφύγω , θα προσπαθήσω όμως να μην αργήσω πολύ.Λέει και το κλείνει απότομα.
Τον νιώθω πολύ απόμακρο και κάθε φορά που μιλάμε , οι υποψίες μου ότι κάτι μου κρύβει αυξάνονται όλο και περισσότερο.Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να συμβαίνει πίσω από την πλάτη μου.
Ξαφνικά νιώθω έναν μικρό πόνο στην κοιλιά μου , αλλά τον αγνοώ , μάλλον είναι εξαιτίας της εγκυμοσύνης.

SHAWN'S POV
Τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν , ενώ τα νιώθω πιο βαριά από την νύστα.Οι αγκώνες έχουν αρχίσει να πονάνε , καθώς ακουμπάνε στην άκρη του παραθύρου και τα χέρια μου στηρίζω το κεφάλι μου .Βλέπω την θέα που έχει το δωμάτιο που ηχογραφώ τα τραγούδια μου .Παρακολουθώ τα αυτοκίνητα που τρέχουν στον δρόμο με τα φώτα ανοιχτά για να βλέπουν μπροστά τους.Όλα πηγαίνουν με την ίδια ταχύτητα και βγάζοντας τον ίδιο ήχο υπνοτίζοντάς με .Πιάνω τότε ένα τσιγάρο από το κουτάκι που έχω στην τσέπη μου και εισπνέω τον καπνό του .Μετά από λίγο νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν και δάκρυα να κυλούν στα μάτια μου.Τα σκουπίζω γρήγορα με το ελεύθερο χέρι μου και προσπαθώ να ηρεμήσω .Σίγουρα τα μάτια μου έχουν γίνουν κόκκινα , παρά το γεγονός ότι προσπαθώ να σταματήσω τα δάκρυά μου , κάτι το οποίο δεν καταφέρνω να κάνω επιτυχία , καθώς το πρόσωπό μου έχει γίνει άθελά μου μούσκεμα από αυτά.Τα δάχτυλά μου μπλέκονται στα μαλλιά μου και τα τραβάνε προς τα πίσω , ενώ εγώ ξεφυσώ μήπως και καταφέρω να χαλαρώσω λίγο , αλλά δύσκολο αυτό.
Δεν αντέχω άλλο , βαρέθηκα να της λέω ψέματα , δεν μπόρω όμως να της πω τι συμβαίνει , βέβαια είμαι σίγουρος πως έχει καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά .Φοβάμαι οτι θα προσπαθεί σκεφτεί τι τρέχει και θα έχει βγάλει τις δικές τις θεωρίες από την περιέργειά της .Δεν την παρεξηγώ , όπιος και να βρισκόταν στην θέση της το ίδιο θα έκανε.
Με ένα χαρτομάντηλο που υπάρχει πάνω από τα συρτάρια που βρίσκονται δίπλα μου σκουπίζω το πρόσωπό μου και τα μάτια μου , έχουν μετατραπεί σε καταρράκτες.
Αφήνω το τσιγάρο μου στο τασάκι , αφού τελείωσε και παίρνω ένα άλλο από το κουτί.Νιώθω τόσο αδύναμος , νιωθώ σαν κάποιος να με έχει ρίξει κάτω και να με χτυπάει , να μου ρίχνει μπουνιές και να με κλοτσάει ασταμάτητα χωρίς έλεος , εγώ όμως να μην προασπαθώ να αμυνθώ , να τα παρατάω σαν να ξέρω πως θα ηττηθώ , σαν να έχω χάσει όλες μου τις δυνάμεις.
Ξαφνικά ακούω κάποιον να αγγίζει το πόμολο της πόρτας .Σβήνω γρήγορα το τσιγάρο και σκουπίζω με τις παλάμες μου το πρόσωπό μου για να με δει σε αυτή την κατάσταση κανείς , παρ'όλο που είναι ολοφάνερο πως έκλεγα , αφού τα μάτια πρέπει να έχουν γίνει κατακόκκινα.
Η πόρτα ανοίγει και εύχομαι να μην είναι Κάθριν , διότι δεν θέλω να με δει έτσι.Για καλή μου τύχη , μπροστά μου βλέπω τον Μπράιαν , ένας από τους καλύτερούς μου φίλους.Τον ξέρω από τότε που ήμουν πολύ μικρός και έχουμε ζήσει πολλά μαζί και παντά είναι δίπλα μου όταν τον χρειάζομαι .Δυστυχώς , έλλειπε για έναν χρόνο στην Ευρώπη , επειδή είχε κάποιες δουλειές εκεί και επέστρεψε πριν από μοα εβδομάδα.
-Σον , έλα ηρέμησε .Μου λέει ο Μπράιαν μόλις με βλέπει.
-Πως ήξερες ότι είμαι εδώ;Τον ρωτάω προσπαθώντας να αλλάξω θέμα και κοιτάζω έξω από το παράθυρο , εφόσον ξέρω πως τα μάτια μου είναι ακόμη ακόμη κόκκινα και θέλω να τα κρύψω.
-Ρε φίλε , δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι , γι'αυτό που μου είχες πει είσαι πάλι έτσι;Λέει και με ακουμπάει το χέρι του στον ώμο μου.Εγώ σκύβω λίγο το κεφάλι μου , καθώς νιώθω ένα δάκρυ να κυλάει στα ζυγωματικά μου.Αμεσώς το σκουπίζω και ελπίζω πως θα είμαι τυχερός και αυτό θα είναι το τελευταίο, αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως τα θέλουμε και δεν μπορώ να εγώ να ελέγξω τα δάκρυά μου , θα προσπαθήσω όμως.
-Σον , δεν αντέχω να σε βλέπω σε αυτή την κατάσταση , είσαι ο κολλητός μου και δεν πραγματικά δεν το αντέχω .Ας πάμε μια βόλτα , θα σου κάνει καλό.Λέει ο Μπράιαν και με κοιτάζει στα μάτια με την ελπίδα πως θα κάνω το ίδιο.Εγώ του χαμογελάω ευχαριστώντας τον για την συμπαράσταση.
-Μπράιαν , δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά , θέλω να μείνω μόνος μου.
-Σον , πήγαινε τουλάχιστον στην Κάθριν .Σε χρειάζεται δίπλα της .
-Είμαι ο χειρότερος .Δεν..δεν νιώθω πως της αξίζω.Λέω και τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα στα μάγουλά μου.
-Σταμάτα σε παρακαλώ να λες βλακείες και να κλαις .Πρέπει να της το πεις .Σε αγαπάει και σε εμπιστεύεται.
-Δεν μπορώ , ειδικά στην κατάστασή της.Θα στενοχωρυθεί εξαιτίας μου...πάλι .
-Βρε Σον , πρέπει να της το πεις.
-Και δηλαδή τι θα της πω;Πως θα της πω ότι την απάτησα;