A dream

78.

...
KATHERINE'S POV

-Απλά μην ανησυχείς , δεν υπαρχει λόγος να αγχώνεσαι για κάτι.Λέει ο Ζέυν κοιτάζοντας με στα μάτια αλλά εγώ δεν τον ακούω.Κοιτάζω στα γρήγορα αριστερά και δεξιά μου και τελικά γυρνάω το κεφάλι μου προς τα πίσω μου και τα μάτια μου πέφτουν χαμηλά στο έδαφος του πάρκου.Ο Ζέυν γελάει αθόρυβα βλέποντάς με , αλλά δεν με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή.
-Έλα , δεν πρόκειται να σε δει.Λέει και ξέρω ότι αυτό που κένω είναι ανοήτο και δείχνω σαν πεντάχρονό προσπαθώντας να αποφύγω κάποιον με αυτό τον τρόπο .Τι να κάνω όμως ;Βρέθηκα απροετοίμαστη.

Μολις τελείωνει την πρόταση του ο Ζέυν σηκώνει το χέρι του για να χαιρετήσει , ενώ το βλέμμα του βρίσκεται λίγα μέτρα πίσω μου .Γυρίζω το κεφάλι μου αργά και κάπως δειλά προς τα εκεί , έχοντας το ακόμη κάπως χαμηλά.
Τα μάτια του Σόν συναντούν τα δικά μου και δεν ξέρω τι θα έπρεπε να νιώσω τώρα .Μάλλον , νιώθω λίγο ανακούφιση , γιατί πάντα νιώθω ασφάλεια όταν είμαι μαζί του.Το όμορφο χαμόγελό του κάνει την εμφάνισή του και μου δίνει ένα φιλί στο στόμα όταν φτάνει μπροστά μου.
-Ο Χάρυ δεν είναι αυτός;Λέει ο Σον χωρίς να είναι ιδιαίτερα διακρητικός και τότε ο παλιός μου φίλος γυρνάει προς το μέρος μας και μας πλησιάζει με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπό του.

Δεν θέλω να του μιλήσω.Είμαι σίγουρη ότι είχε κάποια σχέση με τον Κάμερον.Δεν τον εμπιστεύομαι , σε αντίθεση με τον Σον που από τότε που ο Χάρυ τον είχε βρεί χτυπημένο πήρε τηλέφωνο το ασθενοφόρο για να τον βοηθήσει , τον έχει κάπως συμπαθήσει.Δεν διαφωνώ βέβαια μαζί του , είναι λογικό να του είναι ευγνώμων κάτα κάποιο τρόπο , αλλά πιστεύω στ'αλήθεια πως ο Χάρυ ήταν όσο μπλεγμένος όσο ήταν και ο Κάμερον.
-Γειά σας , πως είστε;Λέει ο Χάρυ ενώ στέκεται μπροστά μας .
-Καλά , εσύ Χάρυ πως είσαι ;Έχουμε να τα πούμε πολύ καιρό.Λέω και παίζω με το βραχιολάκι στο χέρι μου από αμηχανία.
Μετά από μια άβολη συζήτηση , φεύγω με τον Σον και ο Ζέιν μας αποχαιρετεί για να πάει σε ένα μαγαζί ώστε να συναντήσει τον Τζαστιν.

-Λοιπόν τι θέλεις να κάνουμε;Με ρωτάει ο Σον και πιάνει το χέρι μου.Μπορώ να καταλάβω ότι κάτι έχει στο μυαλό του αυτή την στιγμή και η νευρικότητά γίνεται αντιληπτή εξαιτίας του βλέμματός του αλλά και των κινήσεών του.
-Δεν ξέρω , θέλεις ίσως να πάμε καμία βόλτα;Προτείνω κι εκείνος γνέφει καταφατικά.
-Θα ήθελα να μιλήσουμε για κάτι.Λέει ο Σον καθώς προχωράμε και κοιτάζει μπροστά .Τα χέρια μας είναι ακόμη ενωμένα και το κράτημά του γερό μειώνοντας έτσι το άγχος που τα λόγια του μόλις μου προκάλεσαν.
Το άλλο του χέρι περνάει ανάμεσα από τα μαλλιά του πηγαίνοντάς τα προς τα πίσω .
-Για ποιό πράγμα θέλεις να μιλήσουμε ;Τον ρωτάω στρέφοντας το βλέμμα προς εκείνον και κοιτάζει προς το μέρος μου.
-Καλύτερα ..καλύτερα να μιλήσουμε μετά , καπού που θα είμαστε μόνοι.Λέει και πλέον το άγχος μου με κυριεύει.
Κάτι μέσα μου λέει πως ο Σον έχει κάνει κάποια βλακεία και πως πρέπει να ανησυχήσω αλλα δεν θέλω αν βγάζω συμπεράσματα , μπορεί όλα να είναι στο μυαλό μου.
-Όπως θέλεις ... πρέπει να ανησυχώ;Λέω γελώντας λιγάκι , προσπαθώντας να διώξω αυτήν την παράξενη ατμόσφαιρα που επικρατεί.Γελάει λίγο κι εκείνος και το χέρι του κάνει απαλές κινήσεις πάνω στο δικό μου .

...μία ώρα αργότερα...

Έχει σχεδόν νυχτώσει και το φεγγάρι έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του στον σκούρο μπλέ ουρανό.Εγώ και ο Σον καθόμαστε σε ένα πάρκο , χωρίς πολύ κόσμο .Ευτυχώς κανένας δεν μας έχει αναγνωρίσει ή τουλάχιστον να μας έχει πλησιάσει ζητώντας να βγάλουμε φωτογραφίες ή κάτι τέτοιο , γιατί μου αρέσει έτσι όπως είμαστε τώρα.

Αυτό όμως που με αγχώνει όλο και περισότερο όσο η ώρα περνάει είναι αυτό που ήθελε να συζητήσουμε σε κάποιο ήσυχο μέρος.Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να σκεφτώ .Προσπαθώ απλά να κάνω σαν να μην μου το είπε ποτε αυτό και να μην ανησυχό , βέβαια αυτό δεν νομίζω ότι πετυχαίνει.

-Σον , τι ήταν αυτό που ήθελες να στζητήσουμε;Ρωτάω τελικά μετά απο αρκετή ώρα που το σκεφτόμουν.
Το κεφάλι του Σον στρίβει μία φορά στα δεξιά του και μετά με κοιτάζει στα μάτια.
-Απλά .. σκεφτόμουν ...Λέει χωρίς να τελειώσει την πρότασή του καθώς ένας ήχος από λίγο πιο πίσω τον διακόπτει.
-Κάμερον;Λέει ο Σον μόλις τα μάτια πέφτουν στον άνδρα που στέκεται λίγο πιο πίσω από εμάς.
Νιώθω την ανάσα μου να κόβεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και το στόμα μου να ανοίγει στο θέαμα του ... Κάμερον.

Μα τι στο καλό συμβαίνει;

Βρίσκω το εαυτό μου να έχει παγώσει στη θέση του και να μην ξέρει τι να κάνει.Αποκλείεται να είναι αυτός.Είχε πεθάνει.
Ο Σον πιάνει γρήγορα το χέρι μου και σηκωνόμαστε όρθιοι.
Το βλεμμα μου παραμένει κολλημένο πάνω στον Κάμερον.Εκείνος μας πλησιάζει κι άλλο και στο πρόσωπο του μπορώ να διακρύνω ένα πονηρό χαμόγελο.
-Πάμε να φύγουμε.Λέει ο Σον ψιθυριστά κοντά στο αυτί μου .
-Μα γιατί καλέ;Λέει ο Κάμερον με το ύφος που είχε και πριν.Κάνει λίγα αργά βήματα προς το μέρος μας , αλλά ακόμη μας χωρίσουν τουλάχιστον δύο μέτρα.
-Δεν σας έλλειψα ;Εξάλλου Σονούλη την προηγούνενη φορά που βρεθήκαμε δεν είχαμε πολύ χρόνο για να μιλήσουμε.Προσθέτει ο Κάμερον κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει .Είμαι απίστευτα μπερδεμμένη .Πρωτά είδα μπροστά μου τον Κάμερον  , ο οποίος υπουίθεται πως ήταν νεκρός και τώρα λέει ότι ....όχι.
-Κάθριν πάμε να φύγουμε.Λέει ο Σον και από το ύφος της φωνής του φαίνεται πως είναι νεβριασμένος αλλά και αγχωμένος ταυτόχρονα.Το χέρι του κρατάει σφηχτά το δικό μου και κάνει μια προσπάθεια να με φέρει πιο κοντά του και να φύγουμε.Εγώ όμως σταματάω.
-Σον;Λέω κοιτάζοντας τον στα μάτια και συνεχίζω την πρότασή μου.
-Ήξερες ότι ήταν ζωντανός;Τον ρωτάω κοιτάζοντας επίμονα μέσα στα μελί του μάτια.