A dream

66.

-Όπως σου είπα δεν είναι σίγουρο ακόμη...
KATHERINE'S POV
-Ποιό πράγμα δεν είναι σίγουρο;Μην με αγχώνεις.Λέει ο Ζέιν κοιτάζοντάς με στα μάτια σαν κουτάβι.
-Δεν είναι σόγουρο πως ο Κάμερον πέθανε από ατύχημα.Λένε πως ίσως κάποιος άλλος τον σκότωσε .
-Ναι αλλά τότε πως βρέθηκε στην λίμνη;
-Δεν ξέρω , πραγματικά αυτή η υπόθεση είναι σκέτο μπέρδεμα.
-Ευχαριστώ πάντως που μου το είπες , σήμαινε πολλά για εμένα ο Κάμερον , παρ'όλο που ήταν..αυτός που ήταν.Λέει κατεβάζοντας το κεφάλι του και εγώ ακουμπάω τον ώμο του για να τον παρηγορήσω .Ο Ζέιν είναι τόσο καλός σε αντίθεση με τον Κάμερον , είναι λογικό όμως να υποφέρει , είναι σαν να έχασε τον αδελφό τού.
...
-Λοιπόν , τι θέλεις να κάνουμε;Με ρωτάει ο Σον και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ τυλίγοντας το χέρι του γύρω μου .
-Εμμ δεν ξέρω ... ας δούμε τίποτα στην τηλεόραση.Του απαντάω .
-Οκ.Μου λέει και παίρνει το τηλεκοντρόλ στα χέρια του για να ανοίξει την τηλεόραση .Τότε , ενώ βρίσκεται δίπλα μου κολλάει το σώμα του λίγο περισσότερο με το δικό μου.Το βλέμμα του πέφετει στο δικό μου και ένα γλυκό χαμόγλο σχηματίζεται στο πρόσωπό του κάνοντάς με να κάνω το ίδιο .Αμέσως τα χείλη του ενώνονται μετα δικά μου φιλώντας με τόσο όμορφα.Την ίδια στιγμή , τα χέρια του πηγαίνουν το μαλλί μου στο πλάι και στη συνέχεια αρχίζει να χαϊδεύει το σώμα μου.Τα χείλη του κατευθύνονται προς τον λαιμό μου φιλώντας τον , κάνοντάς με να ανατριχιάσω.Απομακρύνεται τότε λίγο από εμένα και μου βγάζει την μπλούζα .Ύστερα με φιλάει ξανά και τα χέρια μου ακουμπάνε στο στήθος του..

...μία εβδομάδα μετά...
Μπαίνω στο σπίτι μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου με δύναμη .Αφού βρίσκομαι πια μόνη μου , αφήνω τα δάκρυα που με δυσκολία κρατούσα στα μάτια μου να κυλήσουν ελεύθερα στα μάγουλά μου και κάθομαι κάτω στο κρύο πάτωμα ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο .Τα χέρια μου καλλύπτουν πρόσωπό μου και έχουν πλέον γεμίσει με τα δάκρυά μου , αλλα αυτή την στιγμή το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει να κάνω είναι να τα σκουπίσω.
Σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω μπροστά από την τζαμαρία για να χαζέψω έξω , πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό και ειδικά όταν είμαι λυπημένη , όπως τώρα...
Κλείνω τα μάτια μου για μερικά δευτερόλεπτα μήπως καταφέρω και ηρεμήσω λίγο και νιώθω τα δάκρυά μου να φτάνουν στον λαιμό μου .Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου , κατευθύνομαι προς ένα έπιπλο με αρκετά συρτάρια και ανοίγω το τελευταίο .Από εκεί βγάζω μια φωτογραφία και την σκίζω σε πάρα πολλά μικρά χαρτάκια , τόσα πολλά που πλέον δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς οτι αυτό κάποτε ήταν μια φωτογραφία.Πάντα με βοηθάει να σκίζω χαρτιά όταν θέλω να ξεσπάσω , ειδικά όταν αυτά τα χαρτιά είναι φωτογραφίες.Επίσης είναι καλύτερο από το να αρχίσω να κοπανάω ο,τι βλέπω μπροστά μου.
Κοιτάζω τον ουρανό ,είναι γεμάτος με αστέρια , είναι φωτεινά και όμορφα και κάπως με κανουν να ξεχνιέμαι και να χαλάρωνω .Κάτι μέσα μου όμως με θέλει στενοχωρημένη και γι'αυτό μου θυμίζει οτιδήποτε άσχημο προσπαθώ να ξεχάσω , αυτό συμβαίνει πάντα.
Ξαφνικά το κουδούνι της πόρτας ακούγεται , αλλά δεν δίνω σημασία και συνεχίζω να χαζεύω έξω ενώ δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια μου.Δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν αυτή την στιγμή , θέλω να μείνω μόνη μου , να ηρεμήσω , διότι ξέρω πως εάν δω κάποιον τώρα θα γίνω χειρότερα.
Το κουδούνι χτυπάει ξανά και το αγνοώ και πάλι .Οχ .. θα ξυπνήσει η Μπέλλα έτσι.
Πρέπει μάλλον να δω ποιος είναι τουλάχιστον .
Σκουπίζω τα δάκρυα στο πρόσωπό μου και πηγαίνω προς τον καθρέφτη που βρίσκεται στον απέναντι τοίχο .Σκουπίζω λίγο τα μάτια μου με ένα χαρτομάντηλο για να μην φαίνεται πως εκλαιγα , διότι πέρα από το γεγονός οτι τα μάτια μου είναι κόκκινα , είναι και οι βλεφαρίδες μου βρεγμένες.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα...