A dream

79.Sincere

Ο Σον με κοιτάζει δίχως να ξέρει τι να κάνει.Απομακρύνω το χέρι μου από το δικό του και κάνω ένα μικρό βήμα πίσω.
-Σον , σε ρώτησα κάτι.Του λέω υψώνοντας λίγο τον τόνο υης φωνής μου .
Ο Σον ανοίγει το στόμα του ώστε να μιλήεσει όμως οι λεξεις δεν βγαίνουν μι έτσι το ξανακλείνει.
-Σον τι συμβαίνει;Τον ρωτάω θυμωμένη.
-Ναι Σον , τι συμβαίνει;Ρωτάει ο Κάμερον με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του επαναλάμβανοντας τα λόγια μου και μας πλησιάζει ακόμα λίγο.

Το βλέμμα μου είναι ακόμη στον Σον περιμένοντας μία απάντηση παρ'όλο που δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να την μαντέψω.
-Κάθριν ... δεν ήθελα να το μάθεις .Παραδέχεται ο Σον και στο τέλος κοιτάζει μέσα στα μάτια μου που πλέον γυαλίζουν.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ήξερε πως ο Κάμερον ήταν ζωντανός και δεν έκανε τίποτα και το κυριότερο είναι ότι δεν το είπε σε εμένα.Νόμιζα ότι υπήρχε εμπιστοσύνη μεταξύ μας ή μάλλον ήταν όλα στο μυαλό μου.
Θα έπρεπε να μου το είχε , εκτός κι αν υπήρχε κάποιος άλλος λόγος για τον οποίο δεν μου το είπε και αυτή πιθανότητα με τρομάζει αρκετά...

-Άσε με να σου εξηγήσω.Λέει ο Σον και με πλησιάζει , ενώ το χέρι του πιάνει τον καρπό μου.Εγω δεν λέω τίποτα , ούτε τον απομακρύνω.Θέλω να ακούσω τι έχει να πει , έχω περιέργεια .

Γυρνάω το κεφάλι μου προς του πλευρά που στέκεται ο Κάμερον...που πήγε ο Κάμερον;
Κοιτάζω γρήγορα τον χώρο και δεν τον βλέπω πουθενά.Μάλλον έφυγε όσο δεν κοιτούσαμε.
Ο Σον παρατηρεί την απουσία του Κάμερον αλλά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία και στρέφει την προσοχη του πάλι σε εμένα.
-Λοιπόν;Λέω προσπαθώντας να μην χασω την ψυχραιμία μου .
-Ήθελα να σε προστατεύσω...Λέει ο Σον , αλλά δεν τον αφήνω να τελειώσει την πρότασή του.
-Πόσο καιρό το ξέρεις;
-Το έμαθα λίγο καιρό πριν χωρίσεις με τον Τζάστιν .
-Δηλαδή γι'αυτό άρχισες να με πλησιάζεις περισσότερο ....και γι'αυτό ήθελες να μένουμε ξανά μαζί.
-Όχι , όχι καμία σχέση δεν είχανε όλα αυτά με τον Κάμερον ... αλήθεια σου λέω.Λέει και στο τέλος ο ήχος της φωνής του χαμηλώνει καθώς μπλέκει τα δάχτυλά του στα δικά μου.
-Κι εγώ γιατί να σε πιστέψω ;Μου το έκρυβες αυτό τόσο καιρό.Λέω νευριασμένη σε εντίθεση με τον Σον , ο οποίος έχει ένα απολογητικό ύφος.
-Θα σου τα εξηγήσω όλα , εντάξει;Λέει και γνέφω καταφατικά.
-Ήταν βράδυ και γυρνούσα πίσω στο σπίτι .Δεν ήμουν καθόλου καλά ψυχολογικά .Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται , δεν άντεχα να ξέρω πως είσαι ευτυχισμένη χωρίς εμένα.
Σταμάτησα λοιπόν το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου στο δασάκι που υπάρχει κοντά στο σπίτι μου , γιάτι δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω.
Βγήκα από το αυτοκίνητο για να πάρω λίγο καθαρό αέρα.
Ενώ καθόμουν έξω , ακούστηκε ένας θόρυβος , σαν βήματα.Δεν έδωσα σημασία , δεν με ενδιέφερε.
Τότε όμως μπροστά μου εμφανίστηκε ο Κάμερον κλείνοντας μου γρήγορα το στόμα με το χέρι του.Εγώ απλά τον κοιτάζα σοκαρισμένος.Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν όντως αυτός.
Μου είπε να μην πω σε κανέναν για εκείνον , διότι θα έκανε κακό σε εσένα και την Μπέλλα.Δεν μπορούσα να το ρισκάρω και σίγουρα δεν ήθελα να σε αγχώσω .Μου εξηγεί κοιτάζοντας όλη αυτή την ώρα εμένα , τα χέρια του και αντίστροφα.
-Τι κάνουμε τώρα;Ρωτάω προσπαθώντας να ηρεμήσω και να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι ο Σον ήξερε ότι ο Κάμερον ήταν ακόμη ζωντανός , διότι ξέρω πως αυτή την στιγμή δεν έχει σημασία.
-Απλά πάμε να φύγουμε.Λέει ο Σον κι εγώ απλά συμφωνώ κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου.

...
Στο αυτοκίνητο η ατμόσφαιρα είναι παράξενη , αμήχανη θα έλεγα .
Επικρατεί ησυχία , κανείς δεν μιλάει .Ο Σον είμαι συγκεντρωμένος στον δρόμο κι εγώ κοιτάζω έξω από το παράθυρο ενώ σκέφτομαι όλα αυτά που συνέβησαν λίγο πιο πριν.

Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Κάμερον δεν είχε πεθάνει ποτέ και ήταν απλά ένα ψέμα μέσα στο οποίο ήταν και ο Σον κατά κάποιον τρόπο.

-Συγγνώμη... δεν ήθελα να το μάθεις έτσι.Λέει ο Σον ήρεμα αφήνοντας την φωνή του να σπάσει την σιωπή.
-Δεν φαίνεται βέβαια να είχες και σκοπό να μου το πεις.Λέω αυτό που σκέφτομαι πρώτο εντελώς ασυνείδητα , αλλά το εννοώ.
Ο Σον χωρίς να πει τίποτα απομακρύνει το βλέμμα το για λίγο από τον δρόμο και τα μάτια του μου φανερώνουν ότι ίσως και να συμφωνεί μαζί μου , ακόμη κι αν αυτό δεν του αρέσει.
-Θέλεις να πάμε σπίτι μου για να μιλήσουμε;Λέει και με κοιτάζει για λίγο στα μάτια μέχρι να επιστρέψει το βλέμμα του στον δρόμο.
-Όχι , πρέπει να πάω στο σπίτι για να κάτσω με την Μπέλλα.Λέω ψέμματα και ο Σον φαίνεται να το σκέφτεται για δύο δευτερόλεπτα.
-Μα ...νόμιζα ότι θα την πήγαινες στους γονείς σου .Λέει μπερδεμένος και μάλλον δεν με πίστεψε.
-Ναι , άλλα πρέπει να πάω να την πάρω από εκεί .
-Ωραία , μπορώ να σε πάω εγώ εκεί και να κοιμηθεί η Μπέλλα στο σπίτι μου , ώστε να μπορέσουμε να συζητήσουμε.
-Από πότε είσαι τόσο επίμονος;Τον ρωτάω καθώς νιώθως πως τα νεύρα που έχω αυξάνονται όσο περνάει ή ώρα.Ο Σον απλά σηκώνει τους ώμους του.
-Δεν θέλω να ανησυχείς για τον Κάμερον .Θέλω να πω πως όλο αυτό τον καιρό δεν έχει κάνει τίποτα , βέβαια...Λέει και σταματάει απότομα την πρότασή του και κοιτάζει στον δρόμο δαγκώνοντας τα χείλη του νευρικά .
-Σον, τι έγινε;Τον ρωτάω κάπως ανήσυχα γυρνόντας για να τον κοιτάξω.
-Εε..εμμ τίπο..τίποτα.Τραυλίζει κι εγώ τοποθετώ τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου παραξενεμένη.
-Αα ωραία , χαίρομαι που είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας.Λέω ειρωνικά και ξεφυσάω ενώ στρίβω ελάχιστα το σώμα μου προς την πλευρά του παραθύρου κοιτάζοντας έξω από αυτό τον βρεγμένο από την βροχή δρόμο.
-Σε παρακαλώ , κατάλαβέ με .Δεν ήξερα τι να κάνω και σίγουρα δεν ήθελα να ρισκάρω τίποτα.

Δεν μπορώ να φανταστώ τι ήταν αυτό που παραλίγο να πει αλλά το μετάνιωσε πριν καν τελειώσει την πρόταση.Απ'ότι φαίνεται μου κρύβει κάτι και μάλλον θα το μάθω σύντομα κι ελπίζω από τον Σον.

ZAYN'S POV

Το κουδούνι της πόρτας ακούγεται "ξυπνώντας" με και σηκώνομαι αμέσως από τον καναπέ .
Πλησιάζω την πόρτα και ο ήχος της βροχής που πέφτει στο έδαφος ακούγεται πιο πολύ όσο πηγαίνω πιο κοντά της.
Κατεβάζω το πόμολό της και μόλις ανοίγω την πόρτα και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και νιώθω πως παθαίνω κρίση πανικού...