A dream

28.

....τρείς μήνες μετά...

KATHERINE'S POV

Παντού σκοτάδι , δεν μπορώ να δω σχεδόν τίποτα ,υπάρχουν μόνο μερικές λάμπες που μου με αφήνουν να δω μπροστά μου.Είμαι μόνη μου και τρέχω στον δρόμο της σχεδόν έρημης περιοχής για να σωθώ ...Τα φώτα συνεχώς σβήνουν για ένα δευτερόλεπτο και μετά ξανανοίγουν κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμη πιο τρομαχτική απο ότι είναι ήδη , δεν έχω όμως χρόνο για να σκέφτομαι όλα αυτά τα τρομαχτικά πράγματα σε αυτό το μέρος .

Τρέχω χώρίς να γνωρίζω που πηγαίνω , πηγαίνω απλά ευθεία στον δρόμο ,δεν με νοιάζει που θα βγω , με νοιάζει απλά να σωθώ.

Φτάνω στο τελείωμα του δρόμου και μπροστά μου απλώνεται ένα μεγάλο δάσος , πολύ πυκνό , γεμάτο ψηλά έλατα με μια σκούρη πράσινη απόχρωση και θα μπορούσα να πω πως είναι έτοιμα να αγγίξουν τον μαύρο ουρανό .

Φοβάμαι μέσα στο δάσος , δεν βλέπω σχεδόν τίποτα μπροστά μου ,πέρα από δέντρα και πάλι δέντρα.Σίγουρα έχω χαθεί ,ακόμη όμως και αν ήξερα που πηγαίνω δεν θα υπήρχε καμία απολύτως διαφορά , γιατί και τότε θα βρισκόταν σε κίνδυνο η ζωή μου και θα έτρεχα για να επιζήσω.Είμαι ολομόναχη , δεν έχω κανέναν πια , πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ζω ακόμη και γιατί παλεύω να σωθώ , δεν υπάρχει λόγος για να βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο.Πολλές φορές εύχομαι απλά να πεθάνω , όμως ο θάνατος είναι αυτό που με τρομάζει περισσότερο από όλα.

Κάτω στο έδαφος μπορώ με δυσκολία να διακρίνω ένα σκουρόχρωμο υγρό , είναι αίμα μάλλον .Δυστυχώς περίμενα πως θα έβλεπα κάτι τέτοιο εδώ πέρα και πλέον το άγχος μου από το μηδέν ως το δέκα ,έχει πάει στο πενήντα .Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί στην συνέχεια.

Στα πόδια μου δεν φοράω τίποτα , έτσι έχουν γεμίσει πληγές και πονάνε πολύ από το τρέξιμο, πρέπει όμως να συνεχίσω , παρά τον πόνο και την κούραση που νιώθω , γιατί αλλιώς θα πεθάνω.

Για κακή μου τύχη ,χωρίς να το καταλάβω , ακολουθώ τα σημάδια από το αίμα που βρίσκονται στο έδαφος ,αναγκάζομαι όμως να σταματήσω όταν βλέπω μπροστά μου σε ένα κορμό δέντρου καρφωμένο έναν άνθρωπο .Το κόκκινο υγρό τρέχει από τόσα πολλά σημεία του σώματός του που δεν μπορώ να καταλάβω ποιές είναι οι πληγές του.Στην συνέχει , κοιτάζω το πρόσωπό του και μόλις συνειδητοποιώ ποιος είναι κοκαλώνω ....είναι ο Σον .Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που βλέπω.

Τότε γυρνάω πίσω το κεφάλι μου και αισθάνομαι ότι κάποιος έρχεται προς το μέρος μου, αλλά δεν έχω το κουράγιο να τρέξω άλλο , ίσως εξαρχής ήταν γραπτό να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα.