A dream

69.

KATHERINE'S POV
Ο ήχος του κινητού μου με ξυπνάει και τότε συνειδητοποιώ πως με πήρε ο ύπνος στον καναπέ το απόγευμα και τώρα επχει νυχτώσει.
Παίρνω το κινητό στα χέρια μου καιπατάω απαντάω στην κλήση καθώς το τοποθετώ στο αυτί μου χωρίς να κοιτάξω ποιός με καλεί.
-Γεια Κάθριν , εσύ είσαι;Λέει μια αντρική φωνή από την άλλη γραμμή .Μετά από λίγα δευτερόλπτα συνειδητοποιώ πως είναι ο Μπράιαν, ο φίλος του Σον .Δυστυχώς είναι αργά να το κλείσω , αφού μόλις τώρα του είπα "εμ ναι εγώ είμαι".Δεν έχω όρεξη να μιλήσω ούτε με τον Σον αλλά ούτε και με τους φίλους του , διότι ξέρω ένα από τα σίγουρα θέματα συζήτησής μας.
-Σε πήρα τηλέφωνο για να σου πω ότι είμαι στο δωμάτιο που ηχογραφεί ο Σον και είδα ότι έχεις ξεχάσει κάτι.
-Αλήθεια;Τι έχω ξεχάσει;Τον ρωτάω απορημένη καθώς δεν έχω παρατηρήσει να λύπει κάτι και την ίδια στιγμή κοιτάζω λίγο γύρω μου.
-Εεμ , μια ζακέτα σου .Μου απαντάει κι εγώ προσπαθώ να θυμηθώ .
-Δεν νομίζω , μήπως είναι κάποιας άλλης...Λέω και από το μυαλό μου περνάνε διάφορα πράγματα , ενώ το βλέμμα μου έχει εστιάσει στο ξύλλινο πάτωμα.
-Είσαι σίγουρη;Εγώ θα σου έλεγα να περάσεις από εδώ εάν δεν έχεις κάτι να κάνεις ...επίσης ο Σον δεν είναι εδώ.Λέει ο Μπράιαν και ξεφυσάω ελαφρά.
-Καλά , έρχομαι.Του απαντάω γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να με αφήσει στην ησυχία μου .

...είκοσι λεπτά αργότερα...
Χτυπάω την πόρτα του δωματίου στο οποίο ο Σον ηχογραφεί τα τραγούδια του.Περιμένω για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι που ένας ήχος ακούγεται από την πόρτα και αμέσως ένας χαμογελαστός Μπράιαν εμφανίζεται μπροστά μου .
-Λοιπόν , δείξε την ζακέτα να τελειώνουμε , αλλά αποκλύεται να ξέχασα κάτι και να μην το θυμόμουν.Συμβαίνει μήπως κάτι άλλο;Του λέω ενώ βρισκόμαστε ακόμη στην πόρτα και ένας ψεύτικος βήχας ακούγεται από μέσα και τον κοιτάζω παραξενεμένη , αλλά εκείνος αγνοεί αυτό που τον ρώτησα και μου κάνει νόημα να περάσω.
Μόλις μπαίνω μέσα , βλέπω μπροστά μου τον Σον να κάθεται σε μια καρέκλα κρατώντας μια κιθάρα και τότε κοιτάζω τον Μπράιαν με ένα απειλητικό βλέμμα , δεν λέω όμως τίποτα.
Ο Μπράιαν χωρίς να έχει απομακρυνθεί ιδιαίτερα από την θέση στην οποία βρισκόταν πριν , πλησιάζει την πόρτα και με μια γρήγορη κίνηση πιάνει το πόμολό της και βγαίνει έξω από το δωμάτιο.Πηγαίνω προς τα εκεί και τότε ακούω τα κλειδιά τα κλειδιά από την άλλη πλευρά της πόρτας.Τα μάτια μου γουρλώνουν και κάνω μια μάταιη προσπάθεια να την ανοίξω , αλλά όπως είπα ήταν μάταιη.Ο Σον όλη αυτή την ώρα κάθεται όπως ήταν και όταν μπήκα πριν .Δεν έχει σηκώσει το βλέμμα του καθόλου από την κιθάρα και φαίνεται σαν να μην τον ενδιαφέρει το γεγονός ότι ο Μπράιαν μόλις τώρα μας κλείδωσε σε αυτό το δωμάτιο.
-Σον , μήπως μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο;Το δικό μου το έχω αφήσει στο σπίτι.Τον ρωτάω αφού δεν έχω άλλη επιλογή.Ο Σον τότε σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει και μετά το αδιάφορο βλέμμα του στρέφεται προς ένα τραπεζάκι λίγο πιο πέρα .Ενώνει τα φρίδια του κοιτάζοντας ότι δεν είναι το κινητό του εκεί και αναγκάζεται να σηκωθεί από την θέση του , αφήνοντας στην άκρη την κιθάρα.Σηκώνει κάτι χαρτιά που βρίσκονται εκεί και μετά ξεφυσάει.
-Μάλλον μου το πήρε ο Μπράιαν.Λέει εκενευρισμένος και ξανακάθεται στην καρέκλα .
Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά άβολη και , για εμένα τουλάχιστον , γιατί ο Σον κάνει σαν να μην υπάρχω και δεν περιμένα να έχει τέτοια συμπεριφορά.
Κάθομαι κι εγώ σε μια καρέκλα και απλά κοιτάζω τα χέρια μου καθώς περιμένω να μας ανοίξει ο Μπράιαν.Δηλαδή , πραγματικά νόμιζε ότι θα γινόταν κάτι έτσι;
-Η Μπέλλα που είναι;Με ρωτάει ο Σον και σπάει τη σιωπή.Το βλέμμα του στρέφεται πάνω μου και η φωνή του ακούγεται σοβαρή.
-Είναι με την αδελφή μου .Του απαντάω χωρίς να τον κοιτάξω , παίζοντας με τα χέρια μου .
-Και γιατί δεν είσαι με τον γκόμενό σου ;Με ρωτάει σοβαρός και εκνευρισμένος ταυτόχρονα , σχετικά ήρεμα όμως ενώ παίζει με ένα γυάλινο ποτήρι που βρίσκεται δίπλα του πάνω στο τραπεζάκι και κοιτάζοντας αυτό.
Είναι η ιδέα μου ή όντως ακούγεται σαν να ζηλεύει λιγάκι;