A dream

55.why?

Μπροστά μου στέκεται ο Κάμερον , ο οποίος στηρίζει την πλάτη του στον τοίχο , στο πρόσωπό του υπάρχει ένα πονηρό χαμόγελο και έχει σηκωμένα τα μανίκια του δερμάτινου μπουφάν του.Μόλις τον βλέπω , τα μάτια μου γουρλώνουν και πάω να ανοίξω γρήγορα την πόρτα , εκείνος όμως με προλαβαίνει και την κλειδώνει .Εγώ τον κοιτάζω κάπως τρομαγμένη και αρχίζω να αγχώνομαι για το τι σκοπεύει να κάνει στην συνέχεια και τον έχω ικανό για τα πάντα...
-Κάμερον , τι θέλεις από εμένα;Τον ρωτάω , καθώς εκείνος με πλησιάζει σιγά σιγά όλο και περισσότερο.Εγώ πηγαίνω λίγο πιο πίσω , μέχρι που ο τοίχος που βρίσκεται πίσω μου , με σταματάει.
-Μην φοβάσαι , δεν θα σου κάνω κακό.Λέει εξακολουθώντας να έχει αυτό το πονηρό βλέμμα στο πρόσωπο του και δεν μου φαίνεται πολύ πειστικός.Το ένα του χέρι ακουμπάει στον τοίχο , δεξιά από το κεφάλι μου και το άλλο είναι στην άλλη πλευρά.
-Κάμερον , τελείωνε και άφησέ με ήσυχη.Του λέω εκνευρισμένη και νιώθοντας πως χάνω την ψυχραιμία μου όσο περνάει η ώρα και είμαι εδώ μόνη μου με τον Κάμερον.Δεν υψώνω τον τόνο της φωνής μου , όμως θα μπορούσε άνετα κάποιος να καταλάβει πως δεν είμαι ψύχραιμη.Τοποθετώ το χέρι μου πάνω του και τον απομακρύνω από εμένα .Εκείνος όμως επανέρχεται εκεί που βρισκόταν.
-Ακολούθησέ με .Λέει κοιτάζοντας με στα μάτια και δεν ξέρω πραγματικά τι πρέπει να κάνω αυτή την στιγμή.Δεν τον εμπιστεύομαι , δεν ξέρω τι μπορεί να μου κάνει εκεί που θέλει να με πάει .Βέβαια δεν έχω και πολλές επιλογές ...βασικά δεν έχω καμία επιλογή , αφού έχει κλειδώσει την πόρτα.
-Μην με κοιτάζεις έτσι , σου είπα κάτι και αυτό θα κάνεις.Λέει με αυστηρό ύφος και αρπάζει το χέρι μου.Εγώ χωρίς να έχω άλλη επιλογή , πηγαίνω προς τα εκεί που με κατευθύνει.
Φτάνουμε μπροστά απο μια λευκή πόρτα , την οποία ανοίγει ο Κάμερον , κρατώντας ακόμη το χέρι μου και με βγάζει έξω μαζί του , κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Μπροστά μου βλέπω πολλά δέντρα και αρχίζω να φοβάμαι με το τι πρόκειται να θέλει να κάνει ο Κάμερον.
-Κάμερον , άφησέ με .Ποιο είναι το πρόβλημά σου τέλος πάντων μαζί μου ;Του λέω φωνάζοντας , έχοντας σταματήσει πλέον να περπατάω και τραβώντας του έτσι την προσοχή .
-Θα μάθεις , απλά ακολούθησέ με και μην μιλάες .Μου απαντάει υψώνοντας τον τόνο της φωνής του , όπως έκανα κι εγώ πριν από λίγα δευτερόλεπτα και συνεχίζει περπατάει , κρατώντας σφηχτά το καρπό μου , έτσι ώστε να μην μπορώ να ξεφύγω.
Περπατάμε ανάμεσα στα δέντρα και δεν ακούγεται τίποτα εκτός από τα πόδια μας καθώς πατάνε στα κρύα χόρτα αυτού του δάσους.Τον φοβάμαι , τον έχω ικανό να κάνει τα πάντα πλέον και μου το έχει αποδείξει πολλές φορές πως δεν δειλιάζει καθόλου να κάνει οτιδήποτε θέλει , το οποίο είναι παράνομο και είμαι σίγουρη πως δεν νιώθει τήψεις για τις πράξεις του.
Απορώ πώς παλιά εγώ έκανα παρέα μαζί του .Ο Σον είχε δίκιο για αυτόν και βασικά είναι πολύ χειρότερος από ό,τι μου έλεγε .
Εύχομαι απλά να μην τον είχα γνωρίσει , η ζωή μου θα ήταν πολύ καλύτερη και πιο ήρεμη.Το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή , είναι φύγω μακρυά από τον Κάμερον και να πάω στο σπίτι μου , με την Μπέλλα και τον Σον.
Μετά από αρκετό περπάτημα , ο Κάμερον με σταματάει μπροστά από μια γέφυρα , ενώ βρισκόμαστε ακόμη στο δάσος.Τότε συνειδητοποιώ πως  είμαστε σε αυτό το δασάκι κοντά στο σπίτι του Σον , εκεί που είχα βρει κρεμασμένο ένα πτώμα πριν καιρό.Στην σκέψη αυτή παγώνω και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο γρήγορα που σε λίγο θα πεταχτεί από το στήθος μου.Το μέρος αυτό με τρομάζει , ειδικά όταν είμαι εδω με αυτόν που είχε σκοτώσει κι εκείνον τον άνθρωπο που βρισκόταν εδώ νεκρός.
Ο Κάμερον τότε , χωρίς να αφήσει το χέρι μου , το βάζει πίσω από την πλάτη μου και το ακουμπάει στο άλλο .Στην συνέχεια τα δένει με έναι σκοινι που έβγαλε από την τσάντα που έχει στους όμους του.Τότε , με το γόνατό του με χρυπάει δυνατά στη κοιλιά , κάνοντάς με να πέσω κάτω από τον πόνο και μια κραυγή βγαίνει από το στόμα μου...