A dream

62.

...μία ώρα πριν...
-Εεμ.. Κάθριν , λοιπόν , είπες ότι το σκεφτηκες αυτό που σε ρώτησα .Τι αποφάσισες τελικά;Την ρωτάω κοιτάζοντάς την στα μάτια και φοβάμαι για την απάντηση που θα μου δώσει , διότι δεν φαίνεται να το θέλει πολύ.
-Το σκέφτηκα...Λέει και φαίνεται σαν να έχει κάτι στο μυαλό της και να την απασχολεί.
-Λοιποόν;Την ρωτάαω περιμένοντας την απάντησή της και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που σε λίγο θα πεταχτεί από το στήθος μου.
-Εεμ...Το σκέφτηκα ...και ίσως θα ήταν καλύτερα εάν περιμέναμε λίγο ακόμη.Απαντάει η Κάθριν κοιτάζοντας το έδαφος και με αυτά τα λόγια της το άγχος μου μετατρέπεται σε στενοχώρια.
-Μα..γιατί;Την ρωτάω κάπως πληγωμένος κατεβάζοντας το κεφάλι μου και κοιτάζοντάς την συα μάτια.
-Σον ...απλά ..απλά πιστεύω πως δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό.
-Δεν σε καταλαβαίνω.Δηλαδή δεν θέλεις να είμαστε όπως παλιά;Την ρωτάω θέλοντας να καταλάβω τι εννοεί.
-Θέλω Σον ...δεν είναι ότι δεν θέλω ...απλά νομίζω πως θα ήταν καλύτερο να περιμένουμε λιγάκι.Λέει εξακολουθώντας να μην με κοιτάζει στα μάτια.
-Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη.Λέω απογοητευμένα ,χαμηλώνοντας την ένταση της φωνής μου , παρ'όλο που και πριν δεν μιλούσα δυνατά και αποφεύγω το βλέμμα της.
-Σον , δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο.Λέει η Κάθριν κοιτάζοντάς με στα μάτια και είναι λίγο εκνευρισμένη.
-Τότε , γιατί δεν μου λες ποιό είναι όντως το πρόβλημά σου ;Εάν δεν με εμπιστεύεσαι , πες το μου να το ξέρω.Της λέω και νιώθω τόσο τσαντισμένος αυτή την στιγμή.
-Σον , σταμάτα να λες ό,τι σου έρχεται στο κεφάλι πριν καν το σκεφτείς.Λέει η Κάθριν φωνάζοντας.
-Απλά παραδέξου οτι δεν με εμπιστεύεσαι πια.
-Εε λοιπόν , αφού θέλεις τόσο πολύ να το ακούσεις , δεν σε εμπιστεύομαι , γι'αυτό δεν θέλω.Λέει θυμωμένη και αμέσως απομακρύνεται από εμένα και κατευθύνεται προς την είσοδο του σπιτιού της , χωρίς να με κοιτάξει ή να μου πει κάτι άλλο.Εγώ μόλις το ακούω αυτο , νιώθω σαν να με μαχαιρώνουν.Αυτό που φοβόμουν ήταν ότι δεν με εμπιστεύεται και τελικάου το είπε η ίδια.Έτσι εξηγείται , όμως τι άλλο περίμενα;Το γεγονός ότι τα βρήκαμε , δεν σημαίνει ότι όλα θα ήταν όπως πριν.
Με εκνευρίζει απίστευτα όμως το ότι μου δίνει ελπίδες , με έκανε να πιστέψω πως θα μπορούσαν όλα να γίνουν όπως παλιά , ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι το ίδιο τώρα πια.
Η φράση που είπε στο τέλος , ακούγεται συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου και η κάθε φορα που ακούγεται η φράση είναι σαν ένα χτύπημα.Νιώθω πως το σώμα μου είναι γεμάτο πληγές και ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πονάω αυτή την στιγμή , αλλά στην πραγματικότητα τα λόγια της με πονάνε περισσότερο από ότι εάν κάποιος με τραυμάτιζε με ένα μαχαίρι και μου δημιουργούσε βαθυά κοψίματα.Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα πως θα άμουγα κάτι τέτοιο από την Κάθριν και το να ξέρω ότι δεν μου έχει εμπιστοσύνη με σκοτώνει.

...Το επόμενο πρωί...
Το βράδυ δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου .Σκεφτόμουν τον καυγά μου με την Κάθριν και δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να ηρεμήσω.Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πηγαίνουν όλα καλά με εμένα και την Κάθριν.Πάνω που τα βρήκαμε , δεν θα αντέξω να την χάσω .Βέβαια ίσως εκείνη να μην νιώθει το ίδιο , ίσως να με έχει ξεπεράσει και γι'αυτό να μην την ενδιαφέρει να γίνουν όλα όπως πριν.Μάλλον όλα είχαν τελειώσει ήδη από τότε που χωρίσαμε και τίποτα δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν στην αρχή και είναι πια ολοφάνερο ακόμη και για τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο.
Πιάνω την κιθάρα μου στα χέρια μου και αρχίζω να παίζω ένα κομμάτι και αυτό πραγματικά να νιώσω καλύτερα και να ελευθερώσω από μέσα μου όλα αυτά τα συναισθήματα είτε είναι άχημα είτε όμορφα και σε αυτή την περίπτωση είναι άσχημα.Εκείνη την στιγμή ακούω το κουδούνι της πόρτας να χτυπάει και κατευθύνομαι προς τα εκεί.Μπροστά μου βλέπω..