Camdan Kavanoz [TAMAMLANDI]

21 - "Unutmak"

Dayanılmaz olayların sonucunda ya da düşünmemiz gereken sorunların son evrelerinde delirebileceğimizi düşünürüz. Üstelik düşünmek zarar veren bir davranışmışçasına düşünmekten delireceğim,' diye bir iddia da bulunuruz. Düşünmesek delirmiyoruz o zaman? Düşünerek deliriyorsak da şayet karşımda çaresizce kıvranan bu üç insan, delirmenin eşiğinde geziniyorlardı. Bense düşünmekten değil de karşımda duran üç insana dair hafızamda tek bir nokta bile bulamadığım için delirmek üzere gibi hissediyordum.

Adının Ayşegül olduğu konusunda bana ısrar eden siyah saçlı kız pes edip taş sokağa oturduğunda dakikalar süren bir sessizliğin ardından "Arkadaşım olduğunu iddia ediyorsun," diye mırıldandım. Mümkün oldukça üçüyle aramda belli bir mesafe tutuyordum. "Ama babamın numarası sen de yok mu?" derken gözlerimi şüpheyle üzerinde gezindirdim.

Başını kaldırıp bana baktığında yüzünde bıkkın bir ifade vardı. "Evet," dedi. "Ama anneni arayabiliriz ya da Samet'i? Hatta ablanı bile arayabiliriz." Gözlerimi dikkatle üzerinde gezdirerek bir yalanını ya da eksiğini bulmaya çalıştım ama olmuyordu. Hafızamın bir yerinde ona ait bir kısım var gibi hissederken ona dair hiçbir şeye rastlayamıyordum.

Babamı sinirlendirmiş olmanın paniği ile sert bir sesle "Hayır," dedim. "Bu saatte böyle bir yerde olduğum için babama bir açıklama yapmam gerekiyor. Direk babamı aramalıyım."

Sabrının sınırlarını zorluyormuşum gibi yüksek bir sesle "Babandan izin almıştık," diye bağırdığında, yerde oturan kıza sinir bozucu bir şekilde gözlerimi devirdim. Başımın belada olduğunu hissediyor ama belanın boyutunu tahmin edemiyordum. Olduğum yerde panikle adımlarken "Babam çok sinirlenecek," dedim. "Dışarı çıkmama izin verir ama onu habersiz bırakıp bu saatlere kadar dışarda kalmama hayatta izin vermez. Üstelik beni almak için gelmesi gerekiyordu." Adım atmayı bırakıp kendi söylediklerimi düşünmeye başladım. Babamın bu saate kadar panik yapması muhtemel olandı. Bu panikle beni aramaya gelmemiş olması ise şüpheliydi. İçimde minik bir ateş halindeki korkuyu kendi düşüncelerimle besleyerek büyütüyordum. Tırnak etlerimi dişlerimle koparırken boğuk bir sesle "Bırakın, gideyim," dediğim de üçü de bana laf anlatmaktan bıkmış gibi bakıyordu.

Adı Sefa olan uzun boylu çocuk bana bakarak "Gidip mekandan çantanı ve telefonunu getireyim. Sonra da çıkalım artık şu sokaktan," diyerek bir şey söylememizi beklemeden arkasını dönüp yürümeye başladı.

Ayşegül'ün bakışları onu takip ederken Can, bana doğru bir adım attı. O bana bir adım attığında bende volta atmayı kesip, korkuyla geriye doğru bir adım attım. "Bizi tanıyorsun Aslı," dediğinde "Hiç sanmıyorum," diye mırıldandım.

Ayşegül ile kısa bir bakışmanın ardından Can da onun yanına oturdu. Gözlerimi ısrarla üzerlerinde gezdirdim. İsimlerini öğrenmem yetmemişti. Bıkkın bir tavırla sırtımı duvara yasladım. Bulunduğumuz durumun traji komik bir hali vardı. Bir tarafım onlara inanmak istese de hafızamın onlara ait bir şey bulamaması beni korkutuyordu. Amaçları beni öldürmek olsaydı ki üç kişi çıkmaz bir sokağa sıkıştırdıkları kızı rahatlıkla öldürebilirdi. Beni kaçırmaksa onu da yaparlardı ki bunları yapmaları için bir sebepleri olamazdı. Bu kadar içmiş olmasaydım çoktan koşarak kaçmayı deneyebilirdim ama dengede durmak bile zor geliyordu. Bir de tüm bunlara ek olarak başımın içinde tüm dikkatimi dağıtan sarsıntı ve çınlama devam ediyordu.

Sefa elinde çantalarımız ve montlarımızla ağır ağır sokağa girene kadar sessizce bekledik. Sefa saldırmaya hazır bir hayvana yaklaşır gibi ürkek bir şekilde çantamı ve ceketimi bana uzattığında sırtımı yaslandığım duvardan çekerek, onun aksine rahat bir tavırla sadece çantamı aldım. Çantayı açarak içinden telefonumu çıkardığımda göğsümün üzerindeki ağırlığın kalktığını hissettim. Çantayı yere fırlatır gibi bırakırken rehberde babamın numarasını bulup tuşladım. Bir ayağımla yerde ritim tutarken, çalan telefonun ucunda babamın sinirli sesini duymaya kendimi hazırlamaya çalışıyordum.