Camdan Kavanoz [TAMAMLANDI]

60 - "Hiç"

İnsanlar sıfır noktasından başladığımıza inanıyorlar. Buradaki sıfır, temiz bir sayfa anlamında kullanılıyor. Hani derler ya günahsız saf ve temiz. İki insan birbirini sevmiş ya da sevmemiş fark etmiyor. O ikisi evlendikten sonra bir çocuk istedikleri için dünyaya geliyoruz ve bu durumda sıfırdan başladığımıza inanıyorlar.

'Sen ne düşünüyorsun?'

Ben inanmıyorum. Kadın inanmıyor. O iki insan soylarını devam ettirmek istedi diye dünyaya gelen bir insan yavrusu sıfırdan başlayamaz. Doğmadan adını belirliyorlar. Hangi semtte oturacağın, inancın ve ırkın her şey belli oluyor. Ya 'sıfır' tam anlamıyla bir başlangıç değildir ya da matematikte olduğu gibi sıfırın gerisinde de sonsuz sayılar dizisi vardır.

'O zaman hayatımız bir sayı doğrusu mu?'

Kısmen. Ama 'sayı doğrusu' tabirindeki doğru kelimesi oraya yakışmıyor. Hayat dediğin yanlışların sonucunda elde ettiğin bir doğru iken kesinlikle o kadar düz bir çizgi hayatı anlatamaz. İnsan dediğin evrendeki bir nokta olabilir. Küçük, görünmez ve anlamsız bir nokta ancak düz bir çizgi olamaz.

'Nokta olduğu konusunda emin misin?'

Değilim. Zaten insan neden bir konuda emin olur ki?

'İnsanların her konuda bir fikri her zaman vardır?'

Haklısın. Ben bunu inkar edecek olsaydım az önce şu söylediğim şeylerden bir tanesini bile söylememiş olmam gerekirdi. Ne acı! Ben de öyle bir insanım.

'Sen.'

Evet, ben. Ben de öyle sıradan, anlamsız bir noktayım. Her konuda fikri olan bir noktayım. Diğerleri kadar kendimi önemsemiyorum yine de.

'Belki.'

Belki yok. Gerçekten önemsizim. Sen de önemsizsin. Var ya da yok olduğumuzda evrenin sonu gelmeyecek.

'Nokta kadar varlığımız var ise neden nokta kadar önemli olmayalım? Nokta önemli olmasaydı eğer cümleleri bitiremezdi."

Nokta'nın var olduğunu iddia etmek sence de biraz garip değil mi?

'Aslında değil.'

İnsanlar varlıkları konusunda fazla emin konuşuyor, senin gibi. Sen de insansın sahi! Ben de insanım ama varlığından emin olmayan bir insanım. Doğumumuza bile biz karar vermiyorken neden koskoca evrende bu önemli olalım ki? Değiliz ve olmayacağız. Zaten mesela olmak ya da olmamak demişler ya ben olduğumuza da inanmıyorum.

'Yanlış yerden bakıyorsun.'

Ben hiç doğru yerden bakmadım ki!

'Ve kendine çok acımasız davranıyorsun.'

Annem alıştırdı. Küçük bir çocukken en sert eleştirilerini yaparak başladı. İlkokula başladığımda eleştirileri farklı bir boyuta geçmiş sonrasında lise zamanlarımda en çok hakaretleri ondan duymuştum. Ben büyüdükçe annemin lafları da büyüdü. O kadar büyüdüler ki omuzlarıma yük oldular. Kafamın içine ses oldular ancak bana hiç yarar sağlamadılar.

'Peki ya baban?'

Dünya üzerindeki tüm güzel kelimeleri bir tartıya koyarsak belki o zaman babamı anlatacak bir tablo çıkarabilirim. Sevmeyi ve sevilmeyi sadece onda gördüm. Aşk değil sevgi hiç değil esasen bakarsan anlatılacak bir şey değil. Babam, evren üzerindeki en güzel noktam ve o nokta son nefesini verdiğinde benim de hayatım sonlandı. Sahi siz hiç böyle muazzam bir nokta görmüş müydünüz Sabahattin Ali?