The Support Magic

*TSM 68*

©Ayana P.O.V.©

Nakakatawa diba? Nang nalaman kung ampon ako kahit nasaktan at nalungkot ako peru di iyon naging dahilan para hanapin ko ang sarili kong pamilya. Kasi sa pagmamahal na meron ako sa aking magulang naging sapat na iyon eh para masasabi kong I am too bless.

Peru ngayon halos na magkapalit palit ng posisyon ang neurons kung naguguluhan. Ang daming tanong na bumagabag sa aking kaisipan.

I sat under a big tree since bumalik na ang araw ay kay gandang pagmasdan ang mga sun flower dito sa sunflower garden na sumasayaw sa bawat ihip ng hangin the place is is so calm and peaceful parang gusto din nitong pakalmahin ang aking sarili patungkol sa mga tanong sa aking pagkatao.

Napapikit ako at di ko naman maiwasan ang pagpatak ng aking mga luha at munting hikbi ng maalala ko ang mga sinasabi ni Dad.

"You need to die!"

"but you know somewhere in you're heart you are evil and monstrous being"

"I love you baby, Daddy always love you!"

"Don't come near me!"

"Tama naaaa!!!!" sigaw ko parang paulit ulit sa aking isipan ang mga sinasabi nila. Napakasakit isipin na ang mga tao na nagturo at nagmahal sa akin ay sila mismo ang nagtakwil at balak akong patayin.

Hindi ko na alam ilang oras akong umiyak basta ibinuhos ko ang lahat sa pag-iyak hanggang napagod ang aking mga mata at di ko namalayan ang aking antok at hinila na ako sa pagtulog.

Naalimpungatan ko ang tunog na parang may nabaling buto,

Namumungay ang aking mata habang tinakpan ang aking mukha ng aking palad dahil hapon na at nasinagan na akong ng araw.

Napalinga linga ako sa ano mang tunog na iyon at napangiti.

"Lumabas na kayo sa pinagtataguan nyo alam kung nandyan kayo." napailing na lamang ako ang tigas talaga ng ulo nila.

Mga ilang minuto muna ng katahimikan ang dumaan bago lumitaw aa aking harapan ang watdafak!

"Ahhhhhhh!!?!!"

Gulat akong napasigaw habang napahawak sa ugat ng puno. Siguro kung tingnan ako ngayon para akong best actress na gulat na gulat at laking laki ang mata.

Oo alam kung nadito sila peru bigla ba namang lumitaw sa aking harapan na ang bungo na parang nahulog galing sa taas. Dios ko mag atake ako nito sa puso.

"Crisna di yun nakakatuwa!" inirapan ko ang kalansay di bali nang wala siyang mukha at puro siya buto.

At lumabas naman si Jana at Ken sa pinagtataguan nila.

"Yung! mga amo nyo talaga kahit kailan!" naiiling na lamang ako.

Peru di ko maipagkaila ang ngiti sa aking labi.

Oo may pinagdadaanan ako ngayon peru di ko naman kailangan isara sa mga taong dumating sa buhay ko simula ng umapak ako sa eskwelahang ito sa aking puso, tinanaggap nila ako at pinasaya itinuring na kaibigan at niligtas ng paulit-ulit, kaya dapat tanggapin ko din sila na maging parte sa ano mang nag-aantay sa aking bukas.

Tumayo ako at tinaggal ang pagkabitay ni Crisna sa sanga ng puno gamit ang baging marahil ay kagagawan ito ni Jana na pilit pinigilan ang tawa.

Pokerface pa rin si Ken na parang transparent na tao na kulay berde na nag glow.