Paid

|9|

"Δεν πρόκειται να ανεχτώ ξανά τέτοια συμπεριφορά Μάρκο. Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;" ούρλιαξε ο κύριος Ανέστης.

"Μα, μπαμπά." πήγε να δικαιολογηθεί ο Μάρκος αλλά ο μπαμπάς του δεν τον άφησε να ολοκληρώσει.

"Θα την παντρευτείς, το κατάλαβες; Είτε σου αρέσει είτε όχι. Βάλ' το καλά στο μυαλό σου και σταμάτα να ξεσπάς πάνω της." συνέχισε φανερά πιο ήρεμος από πριν.

"Δεν έφταιγα μόνο εγώ." είπε αγανακτισμένος ο Μάρκος.

Ίσως έφταιγε ο καταθλιπτικός τόνος της φωνής του, ίσως το γεγονός πως όντως δεν έφταιγε μόνο αυτός για όλα αυτά που έγιναν ή ίσως το ότι είναι απίστευτα κούκλος, που με έκανε να εμφανιστώ στο σαλόνι και να τον υποστηρίξω.

"Λέει αλήθεια. Δεν φταίει μόνο αυτός, φταίμε και οι δυο. Με συγχωρείτε, δεν πρόκειται να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο." είπα και έσκυψα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να του δείξω πως είχα πραγματικά μετανιώσει.

Με κοίταξε δύσπιστος αλλά δεν του άφησα περιθώρια για ερωτήσεις και του είπα πως λαμβάνω ένα μερίδιο ευθύνης.

"Καλώς. Αφού παραδέχεσαι πως φταίτε αμφότεροι για το σκηνικό στην δεξίωση, δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι άλλο. Τελευταία φορά, την επόμενη καίγεστε." επεσήμανε με απειλητικό βλέμμα και έπειτα χαμογέλασε.

Τον καληνύχτισα και ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες. Το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να χαλαρώσω.

"Περίμενε Νίκη, γαμώτο μην τρέχεις." άκουσα τον Μάρκο να μου φωνάζει.

Λες και με χτύπησε κάποιο ρεύμα μόλις άκουσα την φωνή του, σταμάτησα επιτόπου τα βήματά μου και γύρισα προς την μεριά του.

Θεέ μου τι έχω πάθει;

"Ευχαριστώ." είπε αμήχανα και έτριψε τον σβέρκο του.

"Για ποιο πράγμα;" ρώτησα μπερδεμένη.

"Που με βοήθησες κάτω, ξέρεις."

"Δεν σε βοήθησα, είπα απλώς την αλήθεια."

"Μπορούσες όμως να μην το κάνεις. Αλήθεια γιατί το έκανες;" αποκρίθηκε περίεργος και ήρθε πιο κοντά μου.

"Δεν μου αρέσουν τα ψέματα." δικαιολογήθηκα και μείωσα την απόσταση μεταξύ μας, τόσο που μπορούσα να ακούσω τους παλμούς της καρδιάς του.

"Ούτε εμένα." πρόφερε και η ανάσα του χτύπησε το δέρμα του προσώπου μου.

"Τότε σταμάτα να τα λες." είπα με αυστηρό τόνο και του γύρισα την πλάτη.