Paid

|32|

"Τι πρέπει να μάθω Σήφη;" αναρωτήθηκε περίεργος ο παππούς και έκατσε στην καρέκλα ανάμεσα μας.

Τον κοίταξα τρομοκρατημένη. Ο Ιωσήφ στραβοκάταπιε αμήχανος χωρίς να απαντήσει στην ερώτηση του παππού.

"Σας ακούω." συμπλήρωσε ο παππούς και έκανε κίνηση με το χέρι, δίνοντας μας το ελεύθερο να μιλήσουμε. Μόνο που δεν ήθελε κανείς μας να το κάνει.

"Εγώ, απλώς έλεγα στον Ιωσήφ πως" μπέρδεψα τα λόγια μου, προσπαθώντας να σώσω κάπως την κατάσταση. Δεν ήξερα τι έπρεπε να πω.

"Η Νίκη έλεγε πως θέλει να μείνει εδώ όλα τα Χριστούγεννα και της είπα πως πρέπει να το πούμε σε σένα." απάντησε με απόλυτη φυσικότητα ο Ιωσήφ.

Ξεφύσηξα ανακουφισμένη και τον ευχαρίστησα με ένα νεύμα του κεφαλιού μου. Αυτός μου έκλεισε το μάτι πονηρά όπως τότε που ήμασταν μικρά. Ήταν ακόμη τόσο ύπουλος και καλός στα ψέματα.

"Είστε σίγουροι;" είπε δύσπιστος ο παππούς και, αφού σηκώθηκε από την καρέκλα, στάθηκε από πάνω μας να μας παρακολουθεί. Δεν τον είχαμε πείσει ούτε στο ελάχιστο.

"Ελπίζω να λέτε την αλήθεια."

Ανεβοκατεβάσαμε και οι δυο τα κεφάλια μας συμφωνώντας άηχα. Την είχα γλιτώσει προς ώρας αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να του πω όλα αυτά που έγιναν.

"Σου χρωστάω χάρη." είπα στον Ιωσήφ μόλις ο παππούς εξαφανίστηκε από την κουζίνα και τον αγκάλιασα.

"Μην ανησυχείς, έχω ήδη σκεφτεί κάτι."

[...]

Κατέβηκα τις σκάλες γρήγορα με τον Ιωσήφ να με ακολουθεί σαν σκύλος από πίσω μου.

"Σου είπα ξέχνα το, δεν κάνω τέτοια πράγματα." είπα τελεσίδικα και έκατσα στο πλατύσκαλο να φορέσω τα παπούτσια μου.

"Μου χρωστάς." συνέχισε να με παρακαλάει και έκατσε και αυτός δίπλα μου.

"Αυτό που λες δεν γίνεται, δεν μπορώ να το κάνω." τσίριξα κουρασμένη και προχώρησα στον χώρο της τραπεζαρίας.

Εντάξει, του χρωστούσα χάρη και είχα υποχρεωθεί, το ξέρω. Αλλά αυτό που ζητούσε ήταν παρόλογο, δεν ήμουν συνηθισμένη σε τέτοια κόλπα. Θα τα έκανα όλα θάλασσα.

"Αν δεν το κάνεις θα τα πω όλα στον παππού και την γιαγιά." μου ψιθύρισε στο αυτί ενώ χαμογέλασε ψεύτικα σε αυτούς που κάθονταν στο τραπέζι.

Πριν προλάβω να απαντήσω, όρμησαν πάνω μου όλοι. Μπόρεσα να ξεχωρίσω μερικά πρόσωπα που είτε θυμόμουν αμυδρά είτε τους είχα δει τις τελευταίες μέρες στο σπίτι, αν και οι περισσότεροι μου ήταν άγνωστοι.