|23|

9.9K 780 55
                                    

Αυτός ο ένας μήνας πέρασε σα νερό, με πολλές προπονήσεις, λίγες συναντήσεις με τον Γιάννη, πολύ διάβασμα και παρέα με την Τόνια και αρκετούς καβγάδες με τον Μάρκο, και να 'μαι τώρα, σε ένα στάδιο λίγο πιο έξω από την Θεσσαλονίκη, να παρακολουθώ έναν αγώνα πυγμαχίας, περιμένοντας να έρθει η σειρά μου να παίξω.

"Τόρι." άκουσα μια γυναικεία φωνή με χοντρή προφορά να με καλεί και αυτομάτως γύρισα, ξέροντας ποια βρισκόταν πίσω μου.

"Μιλένα." την αγκάλιασα σφιχτά και έπειτα φιληθήκαμε σταυρωτά.

Η Μιλένα ήταν Σέρβα αθλήτρια και ίσως η πιο γλυκιά κοπέλα που έχω γνωρίσει σε αυτές τις διοργανώσεις. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη μου και πολλούς ψηλότερη από εμένα. Θα μπορούσες εύκολα να την παρομοιάσεις με μοντέλο λόγω της εμφάνισης της, με τα υπέροχα ξανθά μαλλιά της, τα γαλάζια μάτια και τα μακρυά καλλίγραμμα πόδια. Με λίγα λόγια κούκλα.

"Τι κάνεις;" με ρώτησε στα αγγλικά ενώ καθίσαμε σε δύο καθίσματα της τελευταίας σειράς του σταδίου, τα οποία ήταν για όσους αγωνιζόταν.

"Εγώ ή εσύ; Την έλιωσες την άλλη πριν, συγχαρητήρια." γελάσαμε μαζί για την φανταστική νίκη της στη φάση των προημιτελικών.

"Με είδες; Καλή δεν ήμουν;" αστειεύτηκε και εγώ συμφώνησα ανεβοκατεβάζοντας το κεφάλι μου.

"Είδες καθόλου την Εύα;" αναρωτήθηκα, εννοώντας την Βουλγάρα περσινή νικήτρια που αντιπαθούσε όσο και εγώ.

"Την συνάντησα πριν στα αποδυτήρια. Αυτή η σκύλα, θα παίξουμε μαζί μετά." την χτύπησα φιλικά στον ώμο, προσπαθώντας να της δώσω κουράγιο, και είδα τον προπονητή μου να μου κάνει νόημα.

"Μιλένα πρέπει να φύγω. Τα λέμε μετά." εξήγησα και έφυγα από δίπλα της.

Πλησίασα τον Λεό, ο οποίος με ενημέρωσε πως σε πέντε λεπτά ξεκινούσε ο πρώτος αγώνας μου. Έβγαλα την μπλούζα μου, μένοντας μόνο με το αθλητικό σουτιέν μου και μπήκα στο ρινγκ.

Η αντίπαλος εύκολη, τα χτυπήματα μου δυνατά και ο αγώνας κάτι λιγότερο από είκοσι λεπτά.

Μπήκα στα αποδυτήρια για να πλύνω λίγο το πρόσωπό μου και να κοιτάξω για τυχόν πληγές, αφού ο επόμενος αγώνας μου ήταν μετά της Μιλένα και της Εύας. Δεν είχα κανένα πρήξιμο ούτε και μελάνια ευτυχώς.

Επέστρεψα στον αγωνιστικό χώρο μόνο για να αντικρύσω την Βουλγάρα να έχει βάλει την Μιλένα κάτω κυριολεκτικά και να την χτυπάει δίχως έλεος. Θα την σκότωνε, είναι τρελή;

PaidWhere stories live. Discover now