Paid

|57|

Τρία χρόνια μετά

"Παυλίδου Ανδρονίκη του Χρήστου και της Αλεξίας, με γενικό βαθμό 8.3"

Τα τελευταία λόγια του καθηγητή μου ήχησαν σαν χαρμόσυνες καμπάνες στα αυτιά μου. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου στη πρώτη θέση του αμφιθεάτρου και ανέβηκα τα λίγα σκαλιά για να παραλάβω το πτυχίο μου. Ήταν η στιγμή μου, αυτό για το οποίο ζούσα όλον αυτόν τον καιρό και η μόνη μου έγνοια τα τελευταία χρόνια.

Παρέλαβα το πτυχίο, μη μπορώντας να κρύψω τη χαρά και το χαμόγελό μου, και επέστρεψα στις θέσεις του κοινού, όπου βρισκόταν όλοι οι άνθρωποί μου. Η μαμά μου έπεσε στην αγκαλιά μου, κλαίγοντας, και όσο και αν προσπαθούσα να την ηρεμήσω, τελικά με έπιασαν και εμένα τα ζουμιά.

"Μπράβο κοριτσάκι μου, είμαστε τόσο περήφανοι για εσένα." μου είπε ο μπαμπάς και με έσφιξε στα χέρια του. Πέρασα από τις αγκαλιές όλων, και δέχτηκα συγχαρητήρια από όλους τους. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη.

"Συγχαρητήρια."

Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε πίσω μου. Γυρνώντας, αντίκρυσα έναν άντρα, άγνωστο, που όμως μου θύμιζε κάτι. Τον κοίταξα καλά, προσπαθώντας να θυμηθώ που τον ήξερα. Ήμουν σίγουρη πως τον γνώριζα, κάπου τον είχα δει.

"Δεν με κατάλαβες, μικρή;"

Αυτή η λέξη, αυτός ο τόνος στη φωνή. Μόνο ένας μιλούσε έτσι, εκείνος. Τον παρατήρησα καλύτερα. Τα γένια δεν υπήρχαν πια, μόνο λίγο μούσι στα μάγουλά και στο πηγούνι, σαν αξύριστος μερικές μέρες. Τα μαλλιά ήταν κομμένα κοντά, όχι γουλί, αλλά κοντά, και ένα σύνολο από αυτά στεκόταν όρθιο πριν το μέτωπο. Οι γωνίες υπήρχαν ακόμα, αλλά το πρόσωπό του ήταν τώρα γλυκό και όχι άγριο. Μόνο τα μάτια του είχαν μείνει το ίδιο, ανέκφραστα, απλανή και χαμένα με αυτό το έντονο μπλε χρώμα, τρελό.

"Δεν θα με αγκαλιάσεις;" ρώτησε με χαμόγελο, ξυπνώντας με από το λήθαργο. Έκανα γρήγορα μερικά βήματα και πέρασα τα χέρια μου γύρω του, παρά τη διάφορα στο ύψος μας. Εκείνος έσκυψε λίγο τον κορμό του χωρίς να με αφήσει και με έσφιξε ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά του.