Paid

|63|

"Ποσό καιρό σκέφτεσαι να μείνεις;" τον ρώτησα μόλις βγήκα στο μπαλκόνι και του πρόσφερα την κούπα με καφέ που είχε ζητήσει.

"Δεν σκέφτομαι. Θα φύγω μόλις φύγεις εσύ." αποκρίθηκε με μια άνεση που με έκανε να γελάσω. Ήταν τόσο σίγουρος πως θα φύγω, λες και δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω εδώ.

"Και πως ξέρεις εσύ ότι θα φύγω;" αναρωτήθηκα ρητορικά, σηκώνοντας το φρύδι μου και εκείνος κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε, χαμογελώντας πονηρά.

"Είδα ότι έκανες αίτηση για μεταπτυχιακό στο Αριστοτέλειο. Αν σε πάρουν, που θα σε πάρουν δηλαδή, θα αναγκαστείς να γυρίσεις πίσω." απάντησε με σιγουριά και ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι του. Τον κοίταξα έκπληκτη και εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του, προσπαθώντας να αποποιηθεί την οποιαδήποτε κατηγορία. Το έκανε και παλιά αυτό, να χώνει τη μύτη του παντού, να παρακολουθεί κάθε κίνηση μου και να προσπαθεί να εκτελεί κάθε υλική επιθυμία μου. Είχε άκρες παντού, έβρισκε τα πάντα, έκανε τα πάντα. Ήταν ίσως μια επίδειξη δύναμης, ή κάτι τέτοιο.

"Επίσης έκανα αίτηση και σε ένα πανεπιστήμιο στην Ολλανδία και οι πιθανότητες να με δεχτούν είναι παρά πολλές." τόνισα τις τελευταίες λέξεις, προκειμένου να τον κάνω να καταλάβει κάποια πράγματα. Εντάξει, η αλήθεια ήταν πως η ιδέα του να φύγω τόσο μακρυά από τους δικούς μου με ξένιζε πάντα, θα προτιμούσα να με δεχτούν στο Αριστοτέλειο αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο και οι εναλλακτικές ήταν μια πολύ καλή λύση.

"Δεν μπορείς να φύγεις στο εξωτερικό και το ξέρεις." με ενημέρωσε, κοιτώντας με απευθείας στα μάτια. Το βλέμμα του δεν ήταν επικριτικό όπως ήταν κάποτε, ούτε άγριο.

"Γιατί αυτό;" ρώτησα περίεργη και σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Έκανε σαν τους γονείς μου, η υπερπροστατευτικότητα και συνεπώς η απαγόρευση σε πολλά θέματα ήταν κάτι που τον χαρακτήριζε. Ήθελε να έχει τον έλεγχο και την επίγνωση για τα πάντα, και από τότε που είχε αναλάβει την εταιρία του πατέρα του, ήμουν σίγουρη πως αυτό το χαρακτηριστικό του είχε οξυνθεί ακόμη περισσότερο, "Μη μου πεις και εσύ τις γνωστές μαλακίες, θέματα ασφαλείας και μπούρδες."

"Κυρίως αυτό είναι το πρόβλημα." σημείωσε σοβαρός, κάνοντας με να γελάσω νευριασμένη. Είχα βαρεθεί να μένω κλεισμένη σε ένα σπίτι, περιορισμένη σε μία πόλη, χωρίς διεξόδους, συνεχώς με το φόβο μήπως και με βρουν. Υποτίθεται πως είχα φύγει από τη Θεσσαλονίκη για να ηρεμήσω, μα εδώ τα πράγματα ήταν χειρότερα στην αρχή.