Paid

|59|

"Σε ευχαριστώ που με έφερες, αν και δεν ήταν ανάγκη." είπα μόλις εκείνος σταμάτησε το αυτοκίνητο κάτω από την πολυκατοικία μου.

Μετά τα λόγια του στο ρεστοράν, δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου από το να σκέφτεται. Αναρωτιόμουν τι θα είχε γίνει αν δεν είχα φύγει, θα ήταν άραγε ακόμα ερωτευμένος μαζί μου όπως έλεγε ή όχι. Και αν τα πράγματα ήταν έτσι όπως τα ήθελα, μήπως τελικά δεν έπρεπε να φύγω;

Ευτυχώς εκείνος κατάλαβε πως έπρεπε να φύγουμε το συντομότερο δυνατό και προσφέρθηκε να με πάει σπίτι, παρά τις αντιρρήσεις μου. Δεν ήμουν μικρή, δεν θα με πείραζε αν έπαιρνα ένα ταξί και επέστρεφα μόνη αλλά ο Μάρκος επέμενε σθεναρά.

"Έπρεπε και το ξέρεις. Δεν ξέρεις τι κόσμος κυκλοφορεί βραδιάτικα." είπε, κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι και εγώ γέλασα συμφωνώντας. Είχε πλάκα να τον βλέπω έτσι. Το θυμάμαι πάντα να ανησυχεί αλλά παλιά το έδειχνε με τελείως διαφορετικό τρόπο, άγριο, άσχημο και καθόλου ευγενικό.

"Τα λέμε, υποθέτω. Καληνύχτα." άνοιξα την πόρτα για να φύγω μα πριν την κλείσω, είπα αυτό που σκεφτόμουν εδώ και πολλή ώρα, "Βασικά, μήπως θα ήθελες να έρθεις πάνω;"

Τα μάτια του έλαμψαν στην πρόταση μου και παρότι ήμουν σίγουρη πως θα δεχόταν, εν τέλει κατέβασε το βλέμμα του και μουρμούρισε κάτι που δεν κατάφερα να καταλάβω.

"Σε παρακαλώ, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να σε ευχαριστήσω." συνέχισα προσπαθώντας με κάθε μέσο να τον πείσω να δεχτεί. Δεν ξέρω γιατί ήθελα τόσο να τον κάνω να έρθει πάνω, μάλλον η παλιά κακή συνήθεια μου να θέλω να βρίσκομαι συνέχεια κοντά του είχε επιστρέψει.

"Το περισσότερο;" αναρωτήθηκε, αποστομώνοντας με. Ήξερε πως μπορούσα να φτάσω στα άκρα, το είχα κάνει πολλές φορές για χάρη του παλαιότερα και θα έπρεπε να γνώριζε πως ήμουν ακόμα διατεθειμένη να το κάνω. Μέχρι πριν λίγες μέρες πίστευα πως τον είχα ξεπεράσει, ότι για εμένα οτιδήποτε είχε να κάνει με το Μάρκο είχε θαφτεί και δεν υπήρχε πια. Μα μόλις τον είδα, τον άκουσα, τον μύρισα, ό,τι νόμιζα πως είχα για αυτόν και είχε πεθάνει μέσα μου τελικά ήταν ζωντανό. Το μυαλό μου έπαιρνε τρελές στροφές, κάθε στιγμή τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν την ώρα της ημέρας που θα βρισκόμασταν, έστω και μαζί με τα παιδιά, για να τον δω πάλι και να αρχίσω να συνηθίζω τη νέα εικόνα του, την οποία κατέληξα να λατρεύω. Ήμουν μπλεγμένη τόσο γαμημένα πολύ που όσο κι αν νόμιζα ότι θα ξέμπλεκα μένοντας μακρυά του, ήμουν πολύ γελασμένη.