Paid

Plus Chapter

Έκλεισα βιαστικά την πόρτα του υπνοδωμάτιου με την ελπίδα πως οι φωνές δε θα ακούγονταν τόσο δυνατά.

"Μπορείς να μη φωνάζεις, σε παρακαλώ; Η μικρή κοιμάται." απαίτησα και τον έσπρωξα πίσω στο σαλόνι.

"Να μη φωνάζω; Με δουλεύεις; Γυρνάω σπίτι και βλέπω τη γυναίκα μου και την κόρη μου καθισμένες στο καναπέ με αυτόν τον μαλάκα και εσύ μου λες να μη φωνάζω;" αποκρίθηκε εκνευρισμένος, μιλώντας ωστόσο χαμηλόφωνα. Τον κοίταξα κουρασμένη με την παιδιάστικη συμπεριφορά του.

"Και τι ήθελες να κάνω ρε Μάρκο; Να τον διώξω;" αναρωτήθηκα, περίεργη να ακούσω την απάντησή σου. Ήξερα πως δεν έπρεπε να έχουμε στενές σχέσεις, αλλά δεν μπορούσα να του κλείσω την πόρτα στα μούτρα ή να μην απαντήσω όταν χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μας και να τον αφήσω απέξω, "Ο άνθρωπος ήρθε να δει το μωρό, έφερε και δώρο."

"Το μόνο που ήθελε είναι να σε δει." επέμεινε πεισματικά, "Τον ξέρω πολύ καλά αυτόν τον καργιόλη, Νίκη, κάποτε ήμασταν κολλητοί. Ήρθε για να ενοχλήσει εσένα και το παιδί μου." συνέχισε σίγουρος και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.

Γνώριζα πως, βάζοντας τον Γιάννη στο σπίτι, έπαιζα την ηρεμία μου κορώνα γράμματα. Ο Μάρκος ήταν ξεκάθαρος· δεν τον ήθελε κοντά μου και τώρα που ήρθε το μωρό, αυτή η επιθυμία του φούντωσε ακόμη περισσότερο. Όμως δεν μπορούσα να αγνοήσω κάποιον που το μόνο που ήθελε ήταν να μας ευχηθεί.

"Το μωρό δεν είναι μόνο δικό σου, είναι και δικό μου, σε περίπτωση που το ξέχασες." τόνισα ενοχλημένη. Ήταν υπερβολικός για μια ακόμα φορά.

"Κάνεις τεράστιο λάθος." είπε και με πλησίασε τόσο ώστε να απέχουμε μόλις μερικά εκατοστά, "Και εσύ και η μπέμπα είστε μόνο δικές μου, κανενός άλλου." ξεκαθάρισε μιλώντας κοφτά και με αγκάλιασε. Προσπάθησα να βγω από τα χέρια του όμως εκείνος με έσφιξε περισσότερο χωρίς να με αφήσει, "Δεν μπορώ να τον αφήσω να μας καταστρέψει, καταλαβαίνεις ρε μωρό μου;" αναρωτήθηκε.

"Είσαι υπερβολικός, ρε Μάρκο." διαπίστωσα και προσπάθησα πάλι να τον διώξω από πάνω μου.

"Σ'αγαπάω, γαμώτο, δεν μπορώ να σε χάσω πάλι." αποκρίθηκε, απαλύνοντας το ηχόχρωμα της φωνής του. Τον κοίταξα στα μάτια και είδα εκείνο το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα να γυαλίζει. Η καρδιά μου μαλάκωσε, το μυαλό μου διέγραψε κάθε τι που ειπώθηκε και τα χέρια μου κινήθηκαν αυτόματα, κολλώντας το στόμα μου με το δικό του. Τον φίλησα παρατεταμένα, νιώθοντας τα πνευμόνια μου να γεμίζουν με οξυγόνο μετά από πολλές ώρες.