Paid

|16|

Πέταξα τον άδειο σάκο πίσω από την πόρτα και ξάπλωσα στο ημίδιπλο κρεβάτι μου, αναστενάζοντας.

Μου έλειψες δωματιάκι μου.

"Που να το αφήσω;" πετάχτηκα από το κρεβάτι τρομαγμένη μόνο για να δω τον Μάρκο αγκαλιά με μια τσάντα.

"Στο δωμάτιο σου;" απάντησα ρητορικά και ξάπλωσα πάλι.

"Η κυρία Αλεξία μου είπε πως θα κοιμηθούμε μαζί. Που να τα βάλω τελικά;" ξαναρώτησε.

Τον προσπέρασα νευριασμένη και κατέβηκα τις σκάλες του δεύτερου ορόφου, προχωρώντας προς την κουζίνα.

"Τι νομίζεις πως κάνεις;" τσίριξα και κοπάνησα το χέρι μου στο ψυγείο.

"Δεν σε καταλαβαίνω." είπε, κάνοντας την ανήξερη, και ανακάτεψε τη σαλάτα μέσα στο μπολ.

"Με καταλαβαίνεις πολύ καλά μαμά." της ξεκαθάρισα με δυνατή εκνευρισμένη φωνή.

"Μην μου φωνάζεις νεαρή μου. Δεν γίνεται να κοιμηθεί άλλου, δεν έχω καθαρίσει τον ξενώνα. Εξάλλου είστε αρραβωνιασμένα παιδιά πλέον, δεν υπάρχει πρόβλημα." είπε χαλαρή και άρπαξε το μπολ για να το πάει στην τραπεζαρία.

"Μαμά είσαι καλά; Ο αρραβώνας είναι ψεύτικος." συλλάβισα την τελευταία λέξη και την βοήθησα να μοιράσουμε τα πιρούνια στο τραπέζι.

"Εγώ είμαι μια χαρά Νίκη, για σένα δεν ξέρω. Σκέψου επιτέλους λίγο το συμφέρον σου." με επίπληξε, ανεβάζοντας ελάχιστα τον τόνο της φωνής της.

"Το δικό σας συμφέρον εννοείς." αποκρίθηκα ειρωνικά και άφησα με δύναμη το πιρούνι στην χαρτοπετσέτα.

"Το δικό σου συμφέρον εννοώ. Άνοιξε λίγο τα μάτια σου. Ο Μάρκος είναι όλα αυτά που θα 'θέλε μια κοπέλα. Όμορφος, έξυπνος και κυρίως έχει λεφτά. Αλλά εσύ τρέχεις πίσω από κάτι ηλίθιους συνέχεια." ο θαυμασμός της για τον Μάρκο ξεχείλιζε σε κάθε λέξη που έλεγε.

"Δεν σε αφορά τι θα κάνω και με ποιον." φώναξα οργισμένη και έτρεξα στο δωμάτιο μου, έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

Έκλεισα την πόρτα και γλίστρησα στο πάτωμα, αφήνοντας τα δάκρυά μου ελεύθερα.

Το κρεβάτι έτριξε στην προσπάθεια του Μάρκου να φτάσει κοντά μου. Έκατσε δίπλα μου, λυγίζοντας τα γόνατα του στο ίδιο μήκος με τα δικά μου.

Το χέρι του χάιδεψε το γόνατό μου απαλά, κάνοντας με να τον κοιτάξω με τα βουρκωμένα μάτια μου.