Paid

|20|

Μια βδομάδα αργότερα, επιτέλους έβγαλα την γάζα από το χέρι, αν και η πληγή δεν έχει επουλωθεί σχεδόν καθόλου.

Αυτές οι εφτά μέρες ήταν ίσως οι πιο δύσκολες που έχω περάσει από τότε που ήρθα εδώ. Όλον αυτόν τον καιρό, είχα τον Μάρκο να με ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνω, όπως είχε υποσχεθεί πως θα κάνει. Δεν δίστασε μάλιστα να έρθει μαζί μου μέχρι και το πανεπιστήμιο, όπου πήγα να κάνω την εγγραφή μου στο τμήμα Φυσικής!

Από την άλλη, ο Γιάννης με είχε κυριολεκτικά γεμίσει με μια μείξη άγχους, πίεσης και στεναχώριας. Του εξήγησα την κατάσταση αλλά φαινόταν να αδυνατεί να κατανοήσει πως δεν ήταν επιλογή μου να είμαι παντού με τον Μάρκο και να μην μπορεί να με δει. Παρότι επικοινωνούσαμε κάθε μέρα, ένιωθα πως είχε αμφιβολίες για μένα, τις οποίες φυσικά και μου εξέφραζε, καταστρέφοντας εντελώς την διάθεση μου.

Το μόνο θετικό ήταν πως τελικά η μεταγραφή στο νέο σύλλογο έγινε πραγματικότητα και μόλις το χέρι μου γίνει εντελώς καλά, ξεκινάω τις προπονήσεις μου με νέο coach για την προετοιμασία για τους Βαλκανικούς της κατηγορίας μου.

Το σώμα μου ανατρίχιασε από τον αέρα. Έκλεισα την μπαλκονόπορτα του σαλονιού και έκατσα πάλι στον καναπέ να παρακολουθήσω τηλεόραση. Ο Σεπτέμβρης είχε μπει για τα καλά πλέον και ήταν ιδιαίτερα κρύος και βροχερός.

Το κουδούνι της εξώπορτας χτύπησε, αναγκάζοντας με να σηκωθώ για να ανοίξω την πόρτα. Όλο το προσωπικό του σπιτιού είχε άδεια για μερικές μέρες και έτσι εγώ ήμουν αυτή που εκτελούσε χρέη οικονόμου-καθαρίστριας και ότι άλλο χρειαζόταν εδώ μέσα.

"Επιτέλους." με έβαλε στην αγκαλιά του μόλις άνοιξα την πόρτα και έχωσε το κεφάλι μου στο στήθος του.

"Τι κάνεις εδώ; Πας καλά;" τον ρώτησα όταν κατάφερα να βγω επιτέλους από τα χέρια του.

"Ήρθα να σε δω ρε Νίκη. Ξέρω πως είσαι μόνη." έκλεισε την πόρτα πίσω του και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου, πριν μου δώσει ένα φιλί.

"Δεν σου έλειψα;" αναρωτήθηκε μόλις φτάσαμε στο δωμάτιό μου και μπήκαμε μέσα.

"Φυσικά και μου έλειψες Γιάννη. Απλώς φοβάμαι εδώ μέσα." εξήγησα και στάθηκα πίσω από την κλεισμένη πλέον πόρτα. Αν μας έβρισκε ο Μάρκος, δεν ξέρω τι ήταν ικανός να κάνει.

"Μην ανησυχείς μωράκι μου. Κανείς δεν θα μας δει." με καθησύχασε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού μου. "Έλα εδώ." μου έκανε νόημα με το χέρι του και εγώ, σαν υπνωτισμένη, τον πλησίασα.