Paid

|53|

Τερμάτισα την κλήση βιαστικά, βλέποντάς τον να πλησιάζει και κοίταξα έξω από το παράθυρο προσποιούμενη την αδιάφορη. Ο Μάρκος μπήκε στο αυτοκίνητο και μου έδωσε το μπουκάλι με το χυμό, πριν ξεκινήσει για το στάδιο όπου θα γίνονταν οι αγώνες.

Έμεινα σιωπηλή στη θέση μου για ώρα, βυθισμένη στη στεναχώρια μου. Ήθελα τόσο να συμμετέχω, αυτοί οι αγώνες, και κάθε αγώνες δηλαδή, ήταν η ζωή μου. Κάθε φορά που βρισκόμουν στο ρινγκ ήταν σαν να ήταν η πρώτη φορά. Λάτρευα την υφή του πατώματος στα ξυπόλητα πέλματα μου, την θερμότητα στα χέρια μου εξαιτίας των γαντιών, την πίεση της στιγμής, τις κραυγές του κόσμου. Αλλά περισσότερο από όλα, λάτρευα την αίσθηση του χτυπήματος στο ξένο σώμα. Η επαφή με το δέρμα, ο πόνος και οι πληγές με ξυπνούσαν. Και όταν αυτά συνέβαιναν δεν ήμουν νεκρή ως συνήθως. Μου άρεσε να ρίχνω δυνατά χτυπήματα αλλά και να δέχομαι. Ήταν σα μια πρόκληση με τον εαυτό μου, ενα κίνητρο. Αυτό ζητούσα από τη ζωή μου και αυτό μου προσέφεραν οι αγώνες. Και τώρα τέλος.

"Έλα, μην στεναχωριέσαι. Είναι για καλό." προσπάθησε να με παρηγορήσει ανεπιτυχώς ο Μάρκος και κούνησε το χέρι του πάνω κάτω στο μπούτι μου.

Του χαμογέλασα σφιγμένα, αποφεύγοντας να απαντήσω, και έπνιξα ένα βογγητό πόνου που έφτασε ως το λαιμό μου. Ήξερα πως έκανα το σωστό, απείχα όπως έπρεπε στην κατάσταση μου, αλλά ένιωθα τεράστια την ανάγκη μέσα μου να παλέψω. Ίσως τελικά να κατάφερνα τελευταία στιγμή να μπω στη διοργάνωση.

"Ούτε να το σκέφτεσαι." απάντησε ο Μάρκος στις σκέψεις μου και εγώ τον κοίταξα έκπληκτη. Άκουγε και τι σκεφτόμουν πλέον;

"Μην με κοιτάς έτσι. Ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά βγάλ' το από εδώ μέσα." με μάλωσε και χτύπησε με το δάχτυλο του το κεφάλι μου, "Δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουμε την υγεία σου για κάτι αγώνες του κώλου." τον κοίταξα νευριασμένη και εκείνος άφησε ένα γελάκι, αφού κατάλαβε πως με είχε εκνευρίσει μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

Φτάσαμε στο πάρκινγκ του τοπικού αθλητικού κέντρου και προχωρήσαμε προς το εσωτερικό του, πιασμένοι χέρι χέρι. Μόλις φτάσαμε στα ταμεία, έδειξα την αθλητική μου ταυτότητα και ο Μάρκος πλήρωσε το δικό του εισιτήριο και έπειτα βρήκαμε τις θέσεις μας στις κερκίδες.

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήθελες τόσο να έρθουμε. Πίστευα πως εφόσον δεν μπορείς να παίξεις, δεν θα ήθελες να πατήσεις το πόδι σου, ειδικά τώρα που είναι η τελευταία εβδομάδα της εξεταστικής σου." επεσήμανε ενώ εγώ έστελνα το τελευταίο για σήμερα μήνυμα στον συγκεκριμένο αριθμό, κάνοντας από μέσα μου εκατό προσευχές να πάνε όλα κατ' ευχήν.