Paid

|55|

Έσφιξα τα δόντια μου ενώ ο Ηλίας μου καθάριζε τη πληγή και άλλαζε τη γάζα στη δεξιά πλευρά του κεφαλιού μου.

"Σε μία βδομάδα θα είσαι περδίκι, τα ράμματα ούτε θα φαίνονται." προσπάθησε να με παρηγορήσει, χαμογελώντας μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα ράμματα, ήξερα πως θα έμενε ένα μικρό σημάδι να μου υπενθυμίζει μια ζωή το λόγο που έφτασα να τα κάνω.

"Σου φαίνομαι να με ενδιαφέρουν τα ράμματα;" αποκρίθηκα απυηδισμένη και άνοιξα την τηλεόραση. Δεν είχα όρεξη για τις ίδιες βλακείες πάλι.

"Σε περιμένει, με ρωτάει κάθε μέρα πως είσαι." με ενημέρωσε και ξεκίνησε να μαζεύει τα πράγματά του. Κάθε φορά που ερχόταν να μου φροντίσει την πληγή τις τελευταίες δύο βδομάδες μετά από το σκηνικό, πάντα μου έλεγε τα ίδια πράγματα. Είχα βαρεθεί να ακούω, και ακόμη περισσότερο να απαντάω.

"Να του πεις οτι πέθανα." ανταπάντησα νευριασμένη και άλλαξα κανάλι χωρίς να τον κοιτάω.

"Τι με κοιτάς έτσι; Πες μου εσύ τι θα έκανες. Τι θα έκανες αν ήσουν εγώ;" τον ρώτησα και κάρφωσα το βλέμμα μου στα μάτια του. Εκείνος έδειξε μπερδεμένος και άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, αλλά εν τέλει δεν το έκανε. Έκατσε απλά δίπλα μου και με τράβηξε στην αγκαλιά του.

"Πρέπει να τα βρείτε, στο λέω σα φίλος. Δεν γίνεται να είστε έτσι, δεν μπορείτε να είστε έτσι." με συμβούλευσε και χτύπησε την πλάτη μου συμπονετικά.

"Δε θα το συζητήσουμε πάλι." είπα, δίχως να αφήνω όρια διαφοροποίησης και άφησα την τηλεόραση στο τοπικό κανάλι της πόλης.

"Θα αποκοπείς από όλους προκειμένου να μην τον βλέπεις; Γιατί ο Μάρκος είναι παντού." συνέχισε με το ίδιο υφάκι. Από τα λόγια του και μόνο φαινόταν πως όλα αυτά τα έλεγε επειδή του το είχε ζητήσει ο Μάρκος. Κάθε λέξη, κάθε πρόταση, ήταν σαν άκουγα εκείνον, "Α, να, καλή ώρα. Βλέπεις;" έκανε νόημα προς την συσκευή της τηλεόρασης.

Είχα να το δω δύο βδομάδες, προσπαθούσα φιλότιμα και υπεράνθρωπα να μην τον ξαναδώ και τα είχα καταφέρει μέχρι στιγμής, και τώρα αυτή η σκατοεκπομπή και το ενημερωτικό ρεπορτάζ της για την απεργία στις βιομηχανίες μου τα κατέστρεφαν όλα.

Έμεινα προσηλωμένη στην εικόνα του. Ήταν κούκλος, όπως πάντα. Τα μάτια του, τα χείλη του, ο τρόπος που κινούταν η γνάθος όσο μίλαγε, το πέτο από το πουκάμισο του που ήταν κουμπωμένο ως ψηλά, κρύβοντας τον γεμάτο φλέβες λαιμό του· Θεέ μου πόσο μου είχε λείψει.