Paid

|18|

Το κτήριο μπροστά μου ήταν ολόκληρο καλυμμένο με γυάλινα τζάμια που δεν επέτρεπαν σε κανέναν να δει τι συνέβαινε μέσα από αυτά.

Η πόρτα ήταν σαν καμπίνα, όπως αυτές στα μεγάλα ξενοδοχεία και πάντα μου προκαλούσαν φόβο μήπως εγκλωβιστώ. Διστακτικά, μπήκα μέσα και βρέθηκα στο χώρο υποδοχής του κτηρίου. Κατευθύνθηκα στη ρεσεψιόν, πίσω από την οποία βρισκόταν μία γυναίκα γύρω στην ηλικία των τριάντα, περιποιημένη και όμορφη.

"Πως μπορώ να σε βοηθήσω;" με ρώτησε ευγενικά ενώ συνέχισε να πληκτρολογεί στον υπολογιστή της.

"Θα 'θελα να δω τον κύριο Ανέστη."

"Έχετε κάποιο ραντεβού με τον κύριο Μαραγκό;" σταμάτησε να κοιτάει τον υπολογιστή και έστρεψε την προσοχή της σε μένα.

"Όχι αλλά με περιμένει. Μπορείτε να τον ειδοποιήσετε;" απαίτησα ευγενικά αλλά η κοπέλα φαινόταν πως ήθελε να δυσκολέψει πολύ την μέρα μου.

"Δεν γίνεται να μιλήσετε με τον πρόεδρο αν δεν υπάρχει ραντεβού. Λυπάμαι."

"Σας λέω πως με περιμένει." προσπάθησα να της εξηγήσω αλλά αυτή ανένδοτη συνέχισε να μου λέει τα ίδια.

"Μίρκα, τι συμβαίνει;" άκουσα μια γνώριμη φωνή από πίσω και γύρισα μόνο για να αντικρύσω έναν άντρα που έμοιαζε εκπληκτικά στον Άλεξ.

Η αλήθεια είναι πως άργησα να συνειδητοποιήσω πως αυτός που στεκόταν μπροστά μου ήταν ο "κουμπαρούλης" μου. Δεν είχε καμία σχέση με την τελευταία φορά που τον είδα. Η εμφάνιση του ήταν προσεγμένη, το τσαλακωμένο ροζ πουκάμισο και το μαύρο τζιν που φόραγε την μέρα του αρραβώνα είχαν αντικατασταθεί από ένα καλό υφασμάτινο μαύρο παντελόνι με τσάκιση και ένα λευκό πουκάμισο με τέλεια εφαρμογή. Τα μαλλιά του ήταν χτενισμένα προς τα πίσω με ζελέ, κάνοντάς τον να δείχνει ακόμη πιο ωραίος. Φαινόταν κύριος.

Η ρεσεψιονίστ του εξήγησε πως τόση ώρα προσπαθούσα να φτάσω στον κύριο Ανέστη που με περίμενε και αυτός της είπε πως από εδώ και πέρα η είσοδος μου επιτρέπεται χωρίς ραντεβού.

Μπήκαμε μαζί στο ασανσέρ και ο Άλεξ πάτησε το κουμπί που έγραφε τον αριθμό εφτά πάνω. Άφησε τον χαρτοφύλακα του κάτω και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη.

"Ωραίος είσαι, μην ανησυχείς." του είπα, γελώντας ελαφρά.

"Έφυγα βιαστικά, ούτε να κοιταχτώ στον καθρέφτη δεν πρόλαβα. Μην νομίζεις πως είμαι κανένα ψώνιο." απάντησε, μπερδεύοντας λίγο τα λόγια του, και γύρισε πάλι προς την μεριά μου.