Paid

|65|

"Ναι, μωρό μου, είμαστε σχεδόν έτοιμες. Λίγη υπομονή." είπα στο ακουστικό του τηλεφώνου μου και άκουσα το Μάρκο να δυσανασχετεί, λέγοντας πως έχουμε αργήσει και οι καλεσμένοι θα φύγουν.

Του έκλεισα το τηλέφωνο γελώντας και μπήκα πάλι στο σαλόνι της Τόνιας. Οι περισσότεροι είχαν φύγει για την εκκλησία, μερικοί περιμέναν από κάτω και στο σπίτι είχαμε μείνει μόνο εγώ, η Τόνια και ο μπαμπάς μου.

Πλησίασα τον μπαμπά μου και του ζήτησα ευγενικά να μας περιμένει στο αυτοκίνητο. Εκείνος συμφώνησε και έφυγε σχεδόν αμέσως, αφήνοντάς μόνες.

"Πως νιώθεις;" την ρώτησα ενώ έκατσα δίπλα της στον καναπέ. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έτσι. Φαινόταν αγχωμένη, σχεδόν φοβισμένη και αυτή η υπερκινητικότητα στα άκρα της την έκανε να μοιάζει ακόμη πιο μπερδεμένη και αβέβαιη.

"Δεν ξέρω." απάντησε κοφτά και έριξε το σώμα της στην πλάτη του καναπέ, αδιαφορώντας για τα καλοχτενισμένα μαλλιά της, "Με αγαπάει όντως;" αναρωτήθηκε και ήμουν σίγουρη πως ήταν έτοιμη να κλάψει.

"Εγώ θα στο πω αυτό;" ανταπάντησα και της έπιασα το χέρι, χαϊδεύοντας το, "Εσύ δεν το βλέπεις; Σε λατρεύει, φίλη." της επιβεβαίωσα την ερώτηση, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο, προκειμένου να την κάνω και αυτήν να χαμογελάσει αλλά μάταια, "Μην είσαι έτσι τώρα. Ο μπαμπάς σου θα είναι στεναχωρημένος αν σε βλέπει από εκεί πάνω τώρα." της έκανα νόημα με χέρι μου προς τα πάνω και εκείνη άρχισε να κλαίει.

"Το θέμα είναι να είναι περήφανος για εμένα, για αυτά που κάνω. Αλλά αν αυτό που κάνω είναι βλακεία;" ρώτησε ανάμεσα στα αναφιλητά της και ένιωσα την καρδιά μου να πονάει στην εικόνα της. Ήταν η μοναδική φορά στα τόσα χρόνια που την ήξερα που την έβλεπα να κλαίει.

"Ο Άλεξ σ' αγαπάει, σε λατρεύει πιο πολύ από τα πάντα." επανέλαβα τα λόγια μου και την αγκάλιασα. Αυτή χώθηκε κάτω από το χέρι μου, συνεχίζοντας το κλάμα, "Μην κλαις, γαμώτο." προσπάθησα να την ηρεμήσω πριν παρασύρει και εμένα και αρχίσω να κλαίω, "Αν ο μπαμπάς σου ζούσε, είμαι σίγουρη πως θα ήθελε έναν τέτοιον άντρα δίπλα σου. Ο Άλεξ είναι υπέροχος, είστε υπέροχοι μαζί." την διαβεβαίωσα και σηκώθηκα όρθια, ταιριάζοντας το φόρεμα καλύτερα πάνω μου, "Αλλά αν θες να παντρευτείς και να μη μας σκοτώσει ο Μάρκος, τότε καλύτερα να ξεκινήσουμε σύντομα για την εκκλησία." είπα αστειευόμενη, κάνοντας και αυτήν να γελάσει. Τη βοήθησα να σηκωθεί από τον καναπέ, ταιριάσαμε την ουρά του νυφικού της, διόρθωσα λίγο το μακιγιάζ της και αφήσαμε το διαμέρισμα.