Paid

|33|

Μάρκος

"Είναι εξαφανισμένη σου λέω ρε μπαμπά. Δεν μπορώ να την βρω πουθενά." ξεφύσηξα εκνευρισμένος στο τηλέφωνο και έριξα την πλάτη μου στη ράχη της καρέκλας του γραφείου μου.

"Δεν με ενδιαφέρει Μάρκο. Να την βρεις. Οι γονείς της την ψάχνουν εδώ και πόσες μέρες, μας εμπιστεύτηκαν το παιδί τους και εμείς το χάσαμε." ακούστηκε να ωρύεται ο μπαμπάς μου από την άλλη γραμμή.

"Εντάξει, δώσε μου λίγο χρόνο και θα την βρω." είπα και έκλεισα το τηλέφωνο βιαστικά.

Είχα τόσες σκοτούρες στο κεφάλι μου και η εξαφάνιση της Νίκης ήρθε να συμπληρώσει το παζλ της καταστροφής. Η δουλειά δεν πήγαινε και πολύ καλά, ο μπαμπάς μου ήταν συνεχώς τσιτωμένος. Δεν είχα χρόνο ούτε για να αναπνεύσω. Ευτυχώς η Σάντρα είχε φύγει στους δικούς της για διακοπές και είχα έναν μπελά λιγότερο στο κεφάλι μου.

Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να βρω την Νίκη και αυτός ήταν η Τόνια. Αυτή η χαζή ασημομαλλούσα δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση ενώ ήξερε τα πάντα. Δεν ζητούσα πολλά από αυτήν, μου αρκούσε να μου δώσει τον νέο αριθμό της Νίκης για να μπορέσω να επικοινωνήσω μαζί της μα αυτή αρνούνταν κατηγορηματικά πως τον έχει, δήλωση καθόλου πιστευτή. Αφού δεν ήθελε με τον καλό τρόπο, μπορούσαμε και με τον κακό. Ο Άλεξ και η καψούρα του για την τρελή θα μας βοηθούσαν για πρώτη φορά.

Εγκατέλειψα το γραφείο μου και γύρισα πίσω στο σπίτι. Αν και ήταν ήδη πολύ νωρίς για να φύγω, η παρουσία μου στην εταιρία δεν βοηθούσε σε τίποτα, ούτε και κανενός άλλου δηλαδή. Δεν ξέρω γιατί βασάνιζαμε τους ανθρώπους παραμονή Χριστουγέννων αφού δεν μπορούσα να λύσουμε κανένα από τα σκατά που έχουν δημιουργηθεί.

Μπαίνοντας στην κουζίνα, η Φρόσω παράτησε την κατσαρόλα της και έτρεξε δίπλα μου, παίρνοντας το μαύρο παλτό από τα χέρια μου.

"Να σου βάλω φαγητό αγόρι μου;" ρώτησε και άρχισε να γεμίζει το πιάτο μου με πατάτες πριν προλάβω να απαντήσω.

"Φρόσω δεν πεινάω." έσπρωξα το πιάτο πίσω στον πάγκο και απλώς έκατσα σε μια καρέκλα.

"Μήπως τηλεφώνησε κανείς;" αναρωτήθηκα με την ελπίδα πως η Νίκη θα είχε επιτέλους ειδοποιήσει που ήταν.

"Όχι Μάρκο, η Νίκη δεν τηλεφώνησε." απάντησε ειρωνικά και εγώ την αγριοκοίταξα, ενοχλημένος με τον τόνο που είχε η φωνή της. Αυτή η γυναίκα είχε από πάντα το χάρισμα να με καταλαβαίνει και αυτό με νευρίαζε.