BEDEL

mutlu olmak

ADA

Sabah gözlerimi açtığımda Baran'ın eli hala elimdeydi.Zavallım berjerin üzerinde iki büklüm olmuştu.Yavaşça ayağa kalkmaya çalışırken sıçrayarak yerinden kalktı.

"sakin ol ben kahvaltıyı hazırlayana kadar yatağa geç sen, uyandırırım ben seni"

uyku sersemliğiyle yatağa yattı ve başını yastığa koyduğu anda uyku moduna geçti.Dün gece bir anlığına olsa da tüm korkularımdan,acılarımdan,öfkemden sıyrılarak sadece Ada olarak ona sarılmak dokunmak istemiştim.Ama o ilk defa beni reddetti.Günlerdir başımdaydı bir an olsun yanımdan ayrılmamış,şefkatini eksik etmemişti.Ama ben Baran'ı gözlerinden tanırdım.Bana eskisi gibi bakmıyordu,gözlerini kaçırıyordu, oda bizden umudu çoktan kesmişti.

Gözlerim doldu boğazıma bir hıçkırık takıldı güçlükle kendimi dışarı attım.Aşağı indiğimde artık rahatça ağlayabilirdim. Ölüme değince insan yaşamın ne kadar değerli olduğunu anlıyordu.Bir saniye önce aşağı inmiş olsaydım o gece bende ölenlerin arasında olacaktım.Ölümüm üzerinden bir hafta geçmiş olacak,sevdiklerim taziyeleri kabul edecekti.Çocuklarım ortada kalacaktı öyle onlar daha çok küçüktü.çok küçük.Hıçkırarak ağlarken Eva holde belirdi.Göz göze geldik İngilizce

"benden vazgeçti Eva sonunda benden vazgeçti"

Ona sarılıp ağlamaya başladım. Eva hep sakin sessizdi,sadece minik dokunuşlarla,mimiklerle yanınızda olduğunu hissettirirdi

"üzülmeyin bugünlerde geçecek siz neleri atlattınız,sen çok güçlü bir kadınsın yeterki eski gücünü topla"

Bir süre öyle ona sarılarak ağladım ardından Eva beni tekrar koltuğa oturttu çünkü hala yeterince kendimi toparlayamamış olmalıyım ki başım döndü o mutfakta kahvaltıyı hazırlarken bende biraz daha uyudum.

BİR HAFTA SONRA

Baran ben toparlanır toparlanmaz gitmişti.Bu hafta iki defa psikologla görüşmüştüm.Biraz daha iyiydim hafif bir anti deprasan kullanmaya başlamıştım geceleri daha iyi uyuyabilmek için. Baran bu süreç boyunca çocukları görme bahanesiyle her gün uğruyor,çocuklarla yarım saat oynadıktan sonra türlü bahanelerle evden gidiyordu.

Mutfakta yemekler pişmek üzereyken kapı çaldı Eva kapıya bakmak için gitti bende elimdeki havuçları rendelemekle uğraşıyordum.

"kolay gelsin"

Baran gelmişti

"teşekkür ederim hoş geldin"

"ben çocukları bu akşam dışarı çıkarmak istiyorum biraz yemek yediririm ardından da şu çok sevdikleri kapalı oyun parkına götürürüm ne dersin?"

"aslında yemek hazır beraber yiyelim sonrada beraber çıkarız"

Kapı eşiğinde hala duruyordu

"geçip sandalyeye otursana neden ayaktasın hala"

"neden bunu yapıyorsun Ada benimle oyun mu oynuyorsun?"

anlamsızca yüzüne baktım ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum.

"bak şuan zor bir süreçten geçiyorsun diye üstüne gelmek istemiyorum ama bu böyle olmaz istediğin kapı önüne atılan,istediğin zaman eve alabileceğin fino köpeğin değilim.bana umut verme artık.ben çok yoruldum Ada"

Gözlerim dolmuş,kalbim acımıştı soluk almak bile güçtü elimdeki havucu bıraktım

"basit bir yemek yemek istemiştim sadece bütün ailelerin yaptığı gibi"

elini tuttum

"eskiyi çok özlüyorum çok belki yeniden eskisi gibi olabiliriz sen ve ben ve tabi çocuklar belki yeniden gerçek bir aile olabiliriz"

"üzgünüm Ada bizim için artık çok geç ben dışarıdayım çocukları kapıdan alırım"

Elini elimden öylece çekti ve gitti.O arkasına dönüp giderken içimdeki her şey yerle birdi. Eva'ya çocukların babalarıyla yemek yiyeceğini ve bende aç olmadığımı söyledim ve odama çıktım.

BİR HAFTA SONRA

Bu akşam Fırat'la dışarıya çıkacaktık.İşlerin ucunu bırakmıştım ve bir yerlerden toplamak gerekiyordu.Salaş bir yere yemeğe gittik.

Siparişi verdikten sonra bir süre havadan sudan konuştuk.

"gerçekten nasıl oldun Ada?"

Elimdeki kadehle oyalandım.

"bilmiyorum yaşadıklarımı çıkarırsam galiba iyiyim"

Gözlerimin dolduğunu gören Fırat

""heyyy ben buraya seni ağlatmaya getirmedim Ada hadi neşelen"

Elindeki kadehi kaldıran Fırat "kadehimi güzeller güzeli AdaTekiner'in şerifine kaldırıyorum.hep iyi ol hep yanımızda ol"

Ben ağlamaya başlayınca "ama sen iyice sulu göz olmuşsun Ada böyle yapma sen annem için benim için,kendi annenler için,çocuklar için ve elbette abim için o kadar önemlisin ki senin güçsüz olman bu ailenin güçsüzlüğü Ada yapma böyle"

"abin için artık önemli olduğumu sanmıyorum"

"o da nereden çıktı?"

"biliyorum artık bana eskisi gibi bakmıyor beni sevmiyor bunu gözlerinde görüyorum"

"sen onun seni sevmesini mi istiyorsun?"

Cevap veremedim öylece sustum elini elimin üzerine koyan Fırat

" bak yaşadıkların kolay şeyler değildi.Beş yıl sevdiğin adamın öldüğünü düşündün yasını tuttun acısını çektin çocuklarını büyüttün sonra hoop bir baktın ki yaşıyormuş öfkelenmekten kızmakta sonuna kadar haklıydın.Sen uzaklaştıkça abim hırçınlaştı,sertleşti öfkesi büyüdü ve en son yaşadığı olay onuda çok değiştirdi.Senin ölebileceğin gerçeğiyle gerçek anlamda ilk kez yüzleşti ve seni kendince özgür bıraktı ve tabi kendisini de eğer abimi gerçekten seviyorsan Ada onu kaybetmek istemiyorsan harekete geçmelisin yoksa iş işten geçecek ve ikinize de çok yazık olacak"

"bu ne demek şimdi ne demeye çalışıyorsun? Hem Baran beni istemiyor sevmiyor dedim ya"

"sen seviyor mudun Ada ?"

"bu ne biçim soru cevabını çok iyi biliyorsun"

"o da seni çok seviyor ama çevresinde o kadar kadın var ki bazen acaba birisi bir gün aklını çelmeyi başarır mı diye korkuyorum?"

"hayatında biri mi var?"

Elimdeki kadehi bir dikişte bitirdim çünkü başka birinin olabilme ihtimali içimde büyük bir öfke yaratmıştı.

"fazla naz aşık usandırır Ada artık abimi gerçekten istiyorsan onu bir daha bırakmayacaksın yok ben onsuz olamam diyorsan harekete geçme zamanı, yok ne olursa olsun onu affedemem diyorsan bırak kendi yoluna gitsin... onunda mutlu olmak hakkı."