Cienie

Niepokojące wiadomości

   Młody biega po całym domu, udając warczący traktor. Albo samolot. A może samochód? W ciągu ostatnich pięciu minut nadepnął na kota, prawie pozbawił życia ulubiony wazon mamy, wpadł na mnie i uderzył w ścianę. 

Jego brązowa czupryna podskakuje, gdy wykonuje gwałtowne ruchy, a krótkie kosmyki opadają mu na oczy. Co chwilę odgarnia je niecierpliwym machnięciem sprzed zielonkawych tęczówek. 

Po chwili chyba się znudził, bo zatrzymuje się gwałtownie i wlepia we mnie swoje iskrzące ślepia.

- Vince? Czemu nie mogę teraz wychodzić długo na dwór? - Wydyma usta w podkówkę i rzuca mi oskarżycielskie spojrzenie.

- Bo jest niebezpiecznie. Jeszcze się tym zarazisz.

- Ale czym? - Wygląda na porządnie obrażonego. Nie jestem pewny, jak mu to wytłumaczyć.

- Cieniem. - W mediach wrze o tajemniczym wirusie. Internauci zaczęli potocznie nazywać go Cieniem, bo stwierdzili, że zarażeni znikają jak cienie w nocy. I przyjęło się. Nazwy zaczęto używać w wiadomościach, a nawet w wypowiedziach profesorów i lekarzy. - I będziesz zawsze chory, bo nie ma na to lekarstwa.

- Ale jak mogę zarazić się cieniem? - Spogląda przerażony na podłogę, gdzie leży jego czarny sobowtór. No dobra, pasuję. 

Kręcę głową i wracam do czytania. Ekran telefonu świeci przytłumionym blaskiem. Wpisy na forum są bardzo ciekawe, ale żaden nie daje odpowiedzi na moje zadanie z matmy. 

Właściwie to dziwię się, że nie zarządzono jakiejś kwarantanny i nie zamknięto szkół. No ale trudno. Nie ma chorób, wirusów i epidemii. Jest tylko matma. 

Mátyás zaczyna swój traktorowy taniec od nowa. Nie mogę się skupić, więc idę do naszego pokoju. Na połowie Máta leżą porozrzucane zabawki, klocki i wszelakiej maści figurki.

Jako że przestrzegamy zasady podziału pokoju moja połowa jest od tego wolna. Zamiast tego leżą tam książki, komiksy, wczorajsze ciuchy i mnóstwo kubków po herbacie.

Kładę się na łóżku, podkładając rękę pod głowę. Jeśli jeszcze trochę urosnę, to nogi będą mi wisieć w powietrzu. Przez chwilę wpatruję się bezmyślnie w białe kartki podręcznika, zanim uznam, że to bez sensu.

Nie pozostało mi nic innego, jak włączyć laptopa. Żeby dostać się do mojej upragnionej zdobyczy, muszę przeskoczyć parę skłębionych dżinsów i koszulek.

Gdy udało mi się, mogę wreszcie zająć poprzednią pozycję, ale tym razem z komputerem zamiast książki. W pierwszej chwili mam ochotę odpalić jakąś grę. Może strzelankę... Ale stwierdzam, że najpierw sprawdzę wiadomości.

Wchodzę na stronę stacji krajowej i odpalam transmisję na żywo. Właściwie ojciec pewnie też to ogląda w tej chwili, ale lepiej niech myśli, że wypruwam flaki nad tymi pokręconymi działaniami.

Program prowadzi ta sama prezenterka, co ostatnio. Prosty garnitur, krótkie czarne włosy i poważna mina. Można by nazwać ją ładną.

- Witam państwa w wieczornych wiadomościach - zaczyna jak zwykle. W górnym rogu pojawia się miniaturka wilka. - W całym kraju zaobserwowano duży wzrost napaści spowodowanych przez wilki. Początkowo podejrzewano niedźwiedzie, ale świadkowie stanowczo temu zaprzeczają.

Obraz się zmienia i zamiast prezenterki stoi mężczyzna z niedbałą brodą, w zniszczonych ubraniach. Na jego twarzy gości niepokój.

- Był ogromny - huczy do mikrofonu. - W pierwszej chwili myślałem, że to niedźwiedź. Stał na dwóch łapach. Rękę dam uciąć, że rozumiał wszystko jak człowiek. I te jego czerwone ślepia...

Na ekran znowu wskakuje prezenterka, poprawiając leżące na stole papiery.

- Policja i kłusownicy rozpoczęli poszukiwania w lasach - kontynuuje przerwany wywód. - Jak na razie jedynym efektem są kolejne zaginięcia. Jak długo jeszcze nasze władze pozostaną bezsilne?

Kobieta gładko przechodzi do polityki, ale już jej nie słucham. Najpierw wirus, a teraz wilki w całym kraju. To wszystko jest strasznie dziwne. Zaczynam się zastanawiać, jak daleko od naszego domu jest las. Przełykam głośno ślinę, gdy uświadamiam sobie, że osiedle dalej mogą grasować wilki.