Cienie

Na progu wolności

   Stoję twarzą w twarz ze Stephenem. Celuje we mnie z pistoletu. Uśmiecha się.

- Już chcesz nas opuścić, Vince? Trochę szkoda. Myślałem, że się zakumplowaliśmy.

- Jesteś okropny. Nie masz sumienia? Jak możesz skazywać tych wszystkich ludzi na śmierć? Dla władzy? Dla idei? - wyrzucam wszystko z siebie na jednym tchu.

Stephen cmoka. Jego ręka nie opada. 

- Dla życia, Vince. Dla ludzkości. Dla moich dzieci i twoich dzieci. Pomyśl tylko. Coś, co pozwoli ci żyć po śmierci. Coś, co uczyni cię silniejszym, wytrzymalszym. Oczywiście są ofiary. Pod każdą potęgą leży stos trupów. 

- To obrzydliwe. Poświęcasz wszystko, żeby zbudować nową cywilizację. Ale cywilizację czego? Śmierci? 

- Nie rozumiesz. - Stephen kręci smutno głową. - A skoro nie rozumiesz, nie ma dla ciebie miejsca w nowym świecie.

Kula trafia w moje ramię. Upadam na kolana i łapię się za bolące miejsce. Podnoszę wzrok na Stephena. Nadal we mnie celuje. Podnoszę się ostrożnie. Ramię strasznie boli.

- Twój ruch, Vince.

- Nigdy ci się nie uda. To nierealne. Nie możesz budować niczego trwałego w ten sposób. To ci nie zwróci żony. Przestań, Stephen. Proszę, opamiętaj się.

Jego wyraz twarzy nie zmienia się. Palec na spuście drży lekko. Celuje prosto w moje serce.

Wystrzał jest głośny. Mam wrażenie, że głośniejszy niż poprzedni. Ciało pada z głuchym łomotem na ziemię. Bezwładne, we krwi. 

- George!

Opadam przy nim. Staram się zatamować ciemnoczerwony strumień, ale nie dam rady. Nie ocalę go. Widzę, jak życie w jego oczach traci blask.

- Uciekaj. - Łapie moją rękę. - Wypuść wilkołaki. Żółty guzik za szkłem otwiera... Otwiera wszystkie klatki. Uda wam się... wyjść spokojnie. Szybciej.

Ściska mnie mocno, a potem jego dłoń opada bezwładnie. Jego usta poruszają się w bezgłosnym "dziękuję". Tam, gdzie stąpam, cały czas kroczy za mną śmierć.

- George? - Zdaje się, że Stephen dopiero teraz go zauważył. na jego twarzy maluje się szok. - George?

Ktoś mnie ciągnie z tyłu. Nada szarpie moją kurtkę. Ciągnie w stronę otwartych drzwi do tajnego przejścia.

- Co tu się dzieje?

W korytarzu staje Nikolai. Patrzy najpierw na nas, potem na George'a i Stephena, a na końcu na Nadę.

- Papo! - W jej głosie jest ulga. Ledwo to do mnie dociera. - Chodź z nami. Szybko. Wyjaśnię ci wszystko po drodze.

- Stephen...?

- Chodź, papo!

Nikolai biegnie za nami. Wygląda na to, że dalej nic nie rozumie. Słowa Nady strzelają w niego, wyjaśniając wszytko. 

- On... Zginął za mnie... Przez mnie.

Stoimy znowu w Pokoju C. Nada ciągnie mnie do cel wilkołaków. Nikolai zatrzymuje ją i zostaje ze mną.

- To nie twoja wina, Vince. - Kładzie mi dłonie na ramionach. - Jesteś cudownym chłopcem z ideałami. George sam podjął decyzję. Ja też bym za ciebie umarł, Vince. Za ciebie warto.

- Nie - szepczę. - Nie chcę, żeby ktoś za mnie umierał. Niech pan tego nie robi. Proszę obiecać. Niech mi pan pozwoli umrzeć, gdy przyjdzie na to pora. 

- Za osiemdziesiąt lat, w otoczeniu dzieci, wnuków i prawnuków. Wtedy będzie twoja pora, Vince.

Nie mówi nic więcej, bo rozlega się alarm. Słyszę stąd, jak wszystkie kraty się podnoszą. Tupot nóg wilkołaków miesza się ze stukotem butów żołnierzy.